Πέρασε η ζωή ψάχνοντας ένα δυνατό “θέλω” να δολοφονήσει ένα “πρέπει”

Μια καθημερινή, συνεχόμενη ακούσια επιβολή, μια απαίτηση, χωρίς υπόβαθρο. Στηριγμένα σε ανυπόστατα, συνήθως, επιχειρήματα και χωρίς λογική, δογματικά εφαρμόζονται και τρώνε τα σωθικά του ανθρώπου. “Πρέπει να συμπεριφερθείς έτσι, δεν πρέπει να μιλάς μ´ αυτόν τον τρόπο, πρέπει να κάνεις υπομονή… πρέπει και μόνο πρέπει.”

Ποιος ορίζει τελικά τα “πρέπει” και τι σημαίνουν αυτά για τον καθένα από μας; Διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ μας, διαφορετικά βιώματα, οικονομικό επίπεδο και ποιότητα ζωής. Άλλα μέτρα και άλλα σταθμά. Δεν γίνεται να εγκλωβίζεις μια ολόκληρη ζωή πίσω από μια λέξη. Δεν γίνεται να φυλακίζεις μια καρδιά, να πνίγεις την ελεύθερη βούληση, να καταστρατηγείς το δικαίωμα της επιλογής.

Λαχταρά η ψυχή. Σαν να μοιάζει μονόδρομος τελικά η ζωή. Ένα μονοπάτι, ένας δρόμος, μόνο με παρωπίδες και σκυμμένο το κεφάλι. Περνά η ζωή και χάνεται. Μετά; Απλά φεύγουμε και την εγκαταλείπουμε με απωθημένα, πίκρα και θυμό. Τα φτερά που μας δόθηκαν δεν χρησιμοποιήθηκαν. Η θέληση και η τόλμη θάφτηκαν μαζί μας, χωρίς να προλάβουν να δείξουν τη δύναμή τους, χωρίς να μπορούν να μας βγάλουν από το τέλμα τελικά.

Ποτισμένο το μυαλό με ιδέες, αντιλήψεις και αποφάσεις που πήραν κάποιοι άλλοι, πορώθηκε και κούρνιασε. Έδωσε τόπο και χρόνο, στα “πρέπει” των πολλών και θόλωσε. Δεν μέθυσε, δεν έζησε την παραζάλη, δεν έσπασε τις αλυσίδες και τα δεσμά. Με αναβλητικότητα και υπομονή πέρασε η ζωή ψάχνοντας ένα δυνατό “θέλω” να δολοφονήσει ένα “πρέπει”.

Πόσο πιο κάτω ακόμη και γιατί άραγε;