O Σχηματισμός των λέξεων στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα

Επιθήματα με υπερωικό κλειστό

Ι. -ᾰκ- και -ᾱκ-

§ 391. Στη βάση των υποκοριστικών σε -ᾰκ- όπως

βῶλαξ 'βώλος γης' (Πίνδ., ἐρι-βῶλαξ 'με μεγάλους βώλους' Όμ.) από το βῶλος,

λίθαξ 'λίθινος (Όμ.), κομμάτι βράχου (ελληνιστ. ποιητές)' από το λίθος,

και των υποτιμητικών χαρακτηρισμών σε -ᾱκ- όπως:

νέᾱξ 'παιδαρέλι' (κωμωδιογράφοι) από το νέος,

πλούτᾱξ 'νεόπλουτος' (Εύπολης) από το πλοῦτος,

βρίσκεται ένα πολύ διαδεδομένο ινδοευρωπαϊκό επίθημα σε k (πρβ. λατ. aud ā x 'παράτολμος', 'victr ī x 'νικηφόρα', v ē l ō x γρήγορος')· περισσότερα δεν μπορεί να πει κανείς.