JEAN DE LA FONTAINE: Η ζωή αγαπά τους γενναίους

Το μονοπάτι της σιγουριάς ποτέ δεν οδηγεί στη δόξα. Στην Ιστορία έχει καταγραφεί ότι ένας περιπλανώμενος ιππότης με έναν φίλο του αναζήτησαν την τύχη τους σε μια ρομαντική χώρα. Δεν είχαν ταξιδέψει μακριά όταν ο ιππότης είδε μια στήλη επάνω στην οποία ήταν χαραγμένα τα ακόλουθα: περαστικέ «Γενναίε περαστικέ, αν επιθυμείς να ανακαλύψεις αυτό που δεν έχει δει ποτέ κανείς περιπλανώμενος ιππότης, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να διασχίσεις αυτό το χειμαρρο και μετά να σηκώσεις στα χέρια έναν ελέφαντα που θα βρεις ξαπλωμένο στην απέναντι όχθη και να τον μεταφέρεις με μία ανάσα στην κορυφή αυτού του βουνού, του οποίου η κορυφή χάνεται στον ουρανό».

«Αλλά», είπε ο ιππότης, «το νερό μπορεί να είναι βαθύ και ορμητικό και καθώς θα πρέπει να το περάσουμε γιατί να φορτωθούμε τον ελέφαντα; Τι γελοίο τόλμημα!»

Αφού σκέφτηκε και υπολόγισε, σχολίασε ότι ο ελέφαντας μπορούσε να μεταφερθεί τέσσερα βήματα αλλά δεν ήταν δυνατόν για έναν θνητό να τον μεταφέρει στην κορυφή του βουνού με μία ανάσα, εκτός κι αν ήταν ένας ελέφαντας-μινιατούρα. Αλλά τι αναγνώριση θα έφερνε μια τέτοια περιπέτεια; «Πρέπει να υπάρχει κάποια απάτη σε αυτή την επιγραφή. Πρέπει να είναι ένα αίνιγμα για να διασκεδάζουν τα παιδιά. Επομένως θα αφήσω και καμένα και τον ελέφαντά σου» , είπε και έφυγε. Ο φίλος του, όμως έτρεξε με τα μάτια κλειστά και διάσχισε το νερό. Ούτε το βάθος ούτε η ορμητικότητα τον εμπόδισαν και όπως έγραφε στην επιγραφή είδε τον ελέφαντα ξαπλωμένο στην απέναντι όχθη. Τον πήρε και τον μετέφερε στην κορυφή του λόφου όπου είδε μία πόλη. Μία κραυγή του ελέφαντα τρόμαξε τους κατοίκους, οι οποίοι πήραν τα όπλα. Ο νέος όμως δεν αποθαρρυνόταν από τίποτα και ήταν αποφασισμένος να πεθάνει σαν ήρωας. Οι άνθρωποι ένοιωσαν δέος βλέποντάς τον και ο ίδιος εξεπλάγη όταν τους άκουσε να τον ανακηρύττουν διάδοχο του βασιλιά τους, ο οποίος είχε πρόσφατα πεθάνει. Τα μεγάλα έργα πραγματοποιούνται από πνεύματα που αγαπούν την περιπέτεια. Όσοι υπολογίζουν με μεγάλη ακρίβεια κάθε δυσκολία και εμπόδιο που μπορεί να βρεθεί στο δρόμο τους, χάνουν αυτό τον χρόνο σε δισταγμούς αντί να τον χρησιμοποιήσουν για ευγενέστερους σκοπούς.

ΜΥΘΟΙ, ΖΑΝ ΝΤΕ ΛΑ ΦΟΝΤΑΙΝ, 1621-1695