ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΕΧΑΣΑΝ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥΣ;

Ο Ιουδαϊσμός τον 1ο π.Χ. αιώνα υφίστατο από τον Ελληνισμό ισχυρή πίεση. Ένα επιτελείο από οξυδερκείς, ικανούς και σοφούς ιουδαίους, υπό την αρχηγία του Γαμαλιήλ, διέγνωσε τον τεράστιο κίνδυνο για εξαφάνιση του Ιουδαϊσμού. Υπήρχε μεγάλη ανάγκη ελιγμών για αναγέννηση του ραγδαία συρρικνούμενου ιουδαϊκού ιερατείου. Έτσι προέκυψε η γέννηση του παραλλαγμένου Ιουδαϊσμού με την μορφή του Χριστιανισμού, ο οποίος θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο επεκτατισμού, που όλοι οι ιουδαίοι έπρεπε να ακολουθήσουν. Το νέο αυτό είδος Ιουδαϊσμού θα εκπλήρωνε πολύ καλύτερα τις εξουσιαστικές τους βλέψεις επί των εθνών. Έτσι η νομοδιδασκαλική σχολή του Γαμαλιήλ έψαξε να βρει τα κατάλληλα πρόσωπα (δηλαδή νέους, εκπαιδευμένους και «αφιερωμένους») που θα διακινδύνευαν αναλαμβάνοντας δράση. Οι χρισμένοι ή χριστοί στον ναό ή σε ανάδοχες οικογένειες ήταν αρκετοί και μπορούσαν να επανδρώσουν τις ομάδες εκτέλεσης των σοφών σχεδιαστών. Ήταν οι κατάλληλες δεξαμενές ηρώων, ένας ορατός βραχίονας ενός αόρατου διευθυντηρίου. Με την δημιουργία του Χριστιανισμού κάθε άλλο παρά εγκατάλειψη του Ιουδαϊκού έθνους υπήρξε. Απεναντίας οι πρώτοι που έγιναν μαζικά χριστιανοί, ήταν το σπέρμα του Αβραάμ, (όπως πολύ αργότερα, οι πρώτοι που έγιναν μαζικά κομμουνιστές), αφού οι ενημερωμένοι Ιουδαίοι κατάλαβαν την μοναδική ευκαιρία που είχαν πλέον, να προσεγγίσουν μέσα από τον χριστιανισμό, τα ισχυρά κέντρα αποφάσεων και ιστορικών εξελίξεων ώστε να κάνουν επιτέλους το όνειρο του Αβραάμ πραγματικότητα. Μάλιστα στηριζόμενος απολύτως στην Παλαιά Διαθήκη ο Χριστιανισμός έδωσε στο έθνος αυτό, απίστευτες ευκαιρίες διεθνοποίησης της Εβραϊκής ιστορίας και θεολογίας, κάνοντας παγκοσμίως γνωστό, ένα ασήμαντο μέχρι τότε θρησκευτικά και πολιτικά έθνος.

ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΕ ΕΤΣΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ;

Ο Ελληνισμός αδράνησε, δεν αντέδρασε στην εισβολή του ιουδαϊκού χριστιανισμού, λόγω της πανάρχαιας εθιμικής του ανεξιθρησκίας. Το Ελληνικό πνεύμα θεωρούσε αδιανόητη την εχθρική συμπεριφορά (την μισαλλοδοξία) κατά της πίστης των άλλων. Δεν κατάλαβε ότι η νέα ανατολίτικη πίστη, θα γίνει όπλο επικράτησης και μεθοδικής εξόντωσης του δικού του τρόπου ζωής.

Δεν κατάλαβε ότι οι κοινωνικές μάχες κερδίζονται ή χάνονται σε επίπεδο λαϊκής αποδοχής. Έτσι παρέδωσε μαζικά τους αγράμματους (τα ψάρια των γαλιλαίων ψαράδων) στα επιδέξια χέρια των ιουδαίων μάγων. Ο ιουδαιοχριστιανισμός με φαρισαϊκή μαεστρία μετέτρεψε την «θεολογία» του σε πολυπρόσωπη πολιτική τέχνη. Νάρκωσε μεθοδικά κάθε λαϊκή αντίδραση. Στους απλοϊκούς μεσόγειους εμφάνισε το προσωπείο της αγαθής αγάπης. Στους πονεμένους υποσχέθηκε συμπόνια, στους αδικημένους εκδίκηση και στους φοβισμένους τον προστασία. Κουνώντας ασταμάτητα στα λαϊκά μάτια και αυτιά το δώρο της αιώνιας ζωής που υποσχόταν, κατάφερνε να φανατίζει την ψυχή των λαϊκών στρωμάτων.

Στο φαινόμενο που λέγεται «πίστη» υπάρχει μία πνευματική ασθένεια. Οι «πιστοί» αποτελούνται από ανθρώπους που ποτέ δεν έχουν το κουράγιο για σοβαρή αμφισβήτηση σε όσα τους μαθαίνουν να πιστεύουν. Όσοι διαβάζουν τα βιβλία της πίστης τους, το κάνουν μόνο λατρευτικά. Είναι μελετημένο επιστημονικά ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πιστών ποτέ δεν διάβασε τα κείμενα της «πίστης» τους. Μερικοί μελετηροί «πιστοί» μαθαίνουν μόνο μερικά αποσπάσματα π.χ. των εβραϊκών γραφών, παπαγαλίζουν συγκεκριμένα υπερασπιστικά εδάφια της πίστης τους και σχεδόν κανένας δεν διαθέτει πληρέστερη επίγνωση των γραφών.

Οι υπερήφανοι φιλοσοφημένοι Έλληνες καθήμενοι με αξιοπρέπεια στις φιλοσοφικές τους σχολές, προσπαθούσαν να προσελκύσουν τους λίγους και εκλεκτούς φιλομαθείς στον κόσμο της επιστήμης. Οι Έλληνες έψαχναν τους λιγοστούς άξιους για να τους ανεβάσουν στην κορυφή της απαιτητικής γνώσης. Ήταν παραδομένοι στην παντοειδή έρευνα, στην χαραυγή των επιστημών, στην κατανόηση της φύσης και των μυστικών του σύμπαντος, στην δημιουργία των τεχνών. Ο Σέξτος Εμπειρικός στο έργο του «Προς αστρολόγους» σχολιάζει όλη την ανατολίτικη δεισιδαιμονία.

Περιγράφοντας τους ισχυρισμούς των σημιτών για την αστρολογία, τα θαύματα, τις προβλέψεις των σεισμών, των λοιμών και των καταποντισμών, γράφει ο Έλληνας σοφός αγανακτισμένος: «όλα αυτά και τα παρόμοια γέλωτος μάλλον παρά σπουδής άξια είναι».

Οι καιροί όμως είχαν αλλάξει. Μία θρησκευτική θύελλα φούντωνε πάνω στον Ελληνικό κόσμο και απειλούσε να βουλιάξει το σκάφος του Ελληνισμού μαζί με όλους τους σοφούς, τις βιβλιοθήκες, τις σχολές και τα εργαστήρια.

Από τις αρχές του 1ου μ.Χ. αιώνα ο θρησκευτικός λαϊκισμός σάρωνε κυριολεκτικά την Μεσόγειο διαλαλώντας τους ιουδαϊκούς μύθους και κερδίζοντας σαρωτικά τους λαϊκούς πόθους. Μία οργανωμένη σαγηνευτική θύελλα μάζευε σωρευτικά τις απαίδευτες ψυχές. Ο αδαής λαός με σκοτεινές γιαφκικές φοβέρες και ελπιδολάγνους μεταθανάτιους δελεασμούς, τυφλωμένος μαζικά από το «φως» των «αποστόλων», που πουλούσαν «σωτηρία» και «ελπίδα» βάδιζε αργά αλλά σταθερά στην παράλυση από το «εξ ιουδαίας δηλητήριον».

Το παιχνίδι παιζόταν έξω στους δρόμους, εκεί δινόταν το δράμα της λαϊκής επικράτησης. Οι «απόστολοι» ψάρευαν τα ευκολοθήρευτα αδαή και απαίδευτα ψάρια σε μεγάλους αριθμούς. Οι Έλληνες όμως προσπερνούσαν με περιφρονητική αδιαφορία ή σοβαροφανή ουδετερότητα. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι η νέα αυτή εξ ανατολών θρησκεία έδινε ένα ορκισμένο και μεθοδικό αγώνα απόλυτης επικράτησης. Ότι αυτή η κοινωνική απειλή θα εξάρθρωνε στην Μεσόγειο εκ βάθρων όλα τα ήθη, τα έθιμα και τις κοινωνικές δομές του Ελληνικού κόσμου.

ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΝΑΡΚΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ ΣΤΟ ΕΞ ΙΟΥΔΑΙΑΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ;

Οι Έλληνες έγραψαν κυριολεκτικά εκατομμύρια βιβλία και νικήθηκαν από 40-50 βιβλιαράκια ιουδαϊκής «σοφίας», που προς μεγάλη έκπληξη και απερίγραπτη χαρά κάποιων, ποτέ δεν διαβάστηκαν ερευνητικά.

Τι πήγε τόσο στραβά; Τι δεν έγινε σωστά από την μεριά των Ελλήνων; Γιατί παρέδωσαν το βαρύ άρμα του πολιτισμού στους βάρβαρους χαλδαίους μάγους; Γιατί οι Έλληνες διανοητές δεν απάντησαν στους ισχυρισμούς της νεοϊουδαϊκής θρησκείας με έρευνα βάθους και συστηματική αναγωγή στις πηγές; Γιατί δεν σάρωσαν ερευνητικά μία προς μία προσεχτικά όλες τις προσωπικότητες της παλαιάς και καινής διαθήκης; Το σωτηριο-αγαπητικό άλλοθι της ολιγομελούς ομάδας των εξελληνισμένων ιουδαίων επισκόπων, που σταθερά προΐσταντο στην εφαρμογή των αβρααμικών παλαιοδιαθηκικών όρκων, δεν ξεσκεπάστηκε ποτέ. Οι πρόγονοί μας δεν κατενόησαν ότι ο χριστιανισμός ήταν ο Δούρειος Ίππος του ιουδαϊσμού. Ο καθαρόαιμος ιουδαϊσμός είχε σκληρές φυλετικές δομές. Ποτέ δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ως Μεσογειακή θρησκευτική πραμάτεια. Η διπλή όψη του χριστιανισμού ποτέ δεν έγινε αντικείμενο συστηματικής έρευνας. Οι Έλληνες στοχαστές δεν έστρεψαν, για αδιευκρίνιστους λόγους, το πανίσχυρο αναλυτικό τους κάτοπτρο στις καταβολές και στα αδύνατα σημεία της αβρααμογενούς θρησκείας. Όλοι μπορούσαν να κρίνουν και να κατακρίνουν τα πολιτισμικά προϊόντα των Ελλήνων. Οι Έλληνες όμως, δεν καταδέχθηκαν να ρίξουν ούτε μία ματιά στα δήθεν πολιτισμικά μεγαθήρια των αντιπάλων τους.

Οι Έλληνες έγραψαν κυριολεκτικά εκατομμύρια βιβλία και νικήθηκαν από 40-50 βιβλιαράκια ιουδαϊκής «σοφίας», που προς μεγάλη έκπληξη και απερίγραπτη χαρά κάποιων, ποτέ δεν διαβάστηκαν ερευνητικά.

Αν μόνο δέκα εξ αυτών, δηλαδή η Πεντάτευχος, ο Ιησούς του Ναυή, οι Κριταί και οι τρεις μεγάλοι προφήτες Ησαΐας, Ιερεμίας και Ιεζεκιήλ, δηλαδή ένα πραγματικό σύνολο από 350 σελίδες, περνούσαν από εξονυχιστικό Οδυσσειακό έλεγχο, η δυσοσμία της αναβλύζουσας κακότητας και η μαγική δηλητηριολογία της Παλαιάς Διαθήκης θα χαλούσε οπωσδήποτε την ειδυλλιακή συνεύρεση των μάγων με τις λαϊκές προσδοκίες.

Αν λοιπόν οι πνευματικοί υπερασπιστές του Ελληνισμού, καταλάβαιναν τις ιστορικές τους ευθύνες και αποφάσιζαν, ως όφειλαν, να διεισδύσουν στην oλοφάνερη κακία της νέας θρησκείας, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μία καθ’ όλα νόμιμη σχολή αναλυτικής κριτικής μελέτης των βιβλικών κειμένων.
Χωρίζοντας τα κείμενα της παλαιάς διαθήκης σε 10 διαφορετικούς ομίλους μελέτης, κάθε όμιλος μελέτης θα είχε αντικείμενο κριτικής έρευνας μόνο 85 σελίδες.

Σύντομα και με την πλέον επιφανειακή κριτική διάθεση δεν θα έμενε τίποτε κρυφό από τις κατάμαυρες αυτές συνταγές δαιμονοποίησης της ιστορίας του κόσμου. Σε λίγο θα γνώριζαν όλες τις αδυναμίες των εβραϊκών κειμένων και θα απαντούσαν ως ίσος προς ίσον στους μεθοδικούς σπιλωτές του Ελληνισμού.
Ένα ολιγομελές, οργανωμένο αντεπιθετικό ιερατείο πολιτισμού θα μπορούσε να αποτρέψει τότε την πολιτισμική μας γενοκτονία. Θα μπορούσε με κάθε λεπτομέρεια να προσωπογραφήσει τους βασικούς γενέθλιους αστέρες της νέας θρησκείας: Νώε, Αβραάμ, Λωτ, Ιωσήφ, Μωυσής, Ιησούς του Ναυή, Σαμψών, Γεδεών κλπ.

Φαντάζεστε τι θα συνέβαινε αν ο Αθηναίος Κέλσος δημιουργούσε τότε ένα κέντρο μελέτης της παλαιάς διαθήκης; Πόσα ιστορικά δεδομένα θα έμπαιναν σε διαφορετική τροχιά εξέλιξης, μόνο με μία τέτοια επισταμένη έρευνα στα πρωτο-αρχεία της αβρααμικής θρησκείας.

Τρελαίνεται πραγματικά κανείς στην σκέψη ότι η συστηματική μελέτη μιας ολιγομελούς ομάδος σοφών Ελλήνων, στα αρχεία της παλαιάς διαθήκης, θα μπορούσε να ανατρέψει άρδην τον ρουν της ιστορίας.

Τρελαίνεται κανείς στην σκέψη ότι κάτι τόσο απλό, θα μπορούσε να μεταφέρει τον πόλεμο στην έδρα των αντιπάλων, στην έδρα των ορκισμένων εχθρών του Ελληνισμού και από επιτιθέμενους συκοφάντες να τους μεταβάλει σε ασήμαντους αμυνόμενους, ανεπαρκείς υπερασπιστές μιας χονδροειδούς κακότητας.

Ας υπήρχε, έστω και μία μικρή, οργανωμένη αντεπιθετική ομάδα, από μια οποιαδήποτε πανεπιστημιακή σχολή, από ένα ασκληπιείο, από ένα ισχυρό οικονομικά μαντείο, από ένα βουλευτήριο, μία βιβλιοθήκη, μία πλούσια πατριωτική οικογένεια, μία συντεχνιακή κοινότητα, μία οποιαδήποτε πνευματική, ιερατική ή στρατιωτική οικογένεια, ένα οποιοδήποτε αυτόκλητο υπερασπιστικό κέντρο του Ελληνισμού. Μετά από επισταμένη έρευνα θα δημοσιοποιούσε τις ατελείωτες, κυριολεκτικά φρικτές παλαιοδιαθηκικές λεπτομέρειες, θα προκαλούσε ισχυρή κρίση ταυτότητας στον γιαφκικό νεοϊουδαϊσμό καθώς και απολογητικό πανικό στις τάξεις των επίδοξων εθνοδιαμελιστών και σταδιακά θα συγκρατούσε τουλάχιστον τις εξελίξεις. Ξεσκεπάζοντας και δημοσιοποιώντας όλα τα απίστευτα αίσχη της παλαιάς διαθήκης, θα αποκάλυπταν ότι κάτω από το χαμογελαστό προσωπείο του αβρααμογενούς ιουδαιοχριστιανισμού, κρύβεται ένα κατασχετικό και πολιτισμοκτόνο ιερατείο, με καταβολές από τους αρχαίους απατεώνες χαλδαίους μάγους.
Είναι σύμπτωση ότι οι κορυφές του κόσμου σήμερα είναι κατειλημμένες από τους εκλεκτούς απογόνους του πατριάρχη – μάγου Αβραάμ;

Μία τέτοια πρωτοβουλία θα άφηνε τα βαθιά υπερασπιστικά της ίχνη στο διάβα της ιστορίας και ίσως μέχρι σήμερα, οι διαχρονικοί τους εκπρόσωποι να ζούσαν δοξασμένοι ανάμεσά μας.

ΔΕΣ: 

Οι καταραμένοι «Απικορσείμ»

Ο «ΠΡΟΦΗΤΗΣ» ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ