Να και η περίπτωση του Ηράκλειτου, που αποτραβήχτηκε στις ελεύθερες εκτάσεις και στα περιστύλια του τεράστιου ναού της Αρτέμιδος:
τούτη η "έρημος" ήταν, οπωσδήποτε, πιο άξια - τ' ομολογώ!
Γιατί να μην υπάρχουν και για μας τέτοιοι ναοί;
(...Χμ, Ίσως και να υπάρχουν. Να, μου έρχεται τώρα δα στο νου τ' ωραιότερο δωμάτιο εργασίας που είχα ποτέ, στην Piazza di San Marco, άνοιξη, δέκα με δώδεκα το πρωί...)
Ωστόσο, κι ο Ηράκλειτος απέφευγε αυτό που και εμείς αποφεύγουμε σήμερα: το θόρυβο και τη φλυαρία των Εφεσίων, τη δημοκρατία τους, τις πολιτικές αθλιότητές τους, τα νεώτερα κατορθώματα της "αυτοκρατορίας" (της περσικής - με εννοείτε...), όλη τη βρομερή πραμάτεια του "σήμερα",..
Γιατί εμείς οι φιλόσοφοι χρειαζόμαστε πάνω απ' όλα μια συγκεκριμένη ησυχία: χρειαζόμαστε ανάπαυση απ' το "σήμερα".
Friedrich Nietzsche, Το πάθος για την αλήθεια
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου