Αν βουτήξουμε μέσα στο μικρόκοσμο θα ανακαλύψουμε, σύμφωνα πάντα με τη Φυσική, ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα το χειροπιαστό ή αντιληπτό από τις αισθήσεις και τα όργανα μέτρησης. Αυτό που φαίνεται να υπάρχει, είναι όπως λένε, το “τίποτα που χορεύει”.
Από την άλλη μεριά, στον μακρόκοσμο, δηλαδή στο παρατηρούμενο Σύμπαν, είναι αδύνατο να δημιουργηθούν συνθήκες πλήρους κενού παρά μόνο κάτι που πλησιάζει σε αυτό τον ορισμό.
Εκεί δηλαδή που πάμε να αναζητήσουμε την καρδιά της ύλης, βρίσκουμε το τίποτα και εκεί που αναζητάμε το τίποτα, βρίσκουμε την ύλη. Είναι πραγματικά μαγικό. Η ιδιοφυία των νόμων του Σύμπαντος είναι λες και είναι άπειρη με μαθηματικούς όρους, αιώνια και τέλεια. Όλα κάνουν ένα κύκλο και συνδέουν πάλι το τέλος με την αρχή.
Αυτό που βρίσκουμε όμως στο κέντρο αυτού του κύκλου, είναι μία αίσθηση ρυθμού. Πρόκειται για έναν αρχέγονο ρυθμό που σχετίζεται με την ύπαρξη του Χρόνου.
Εμείς οι άνθρωποι τον μετράμε αυτόν τον ρυθμό με πολλές μεθόδους. Αρχικά με την ημερήσια περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονά της που καθορίζει τη μέρα και τη νύχτα. Ύστερα από την ετήσια περιστροφή της Γης γύρω από τον Ήλιο. Και από τότε που ανακαλύφθηκαν τα ρολόγια, σπάσαμε αυτές τις μετρήσεις σε υποδιαιρέσεις μηνών, εβδομάδων, ωρών, λεπτών, δευτερολέπτων και ούτω καθεξής.
Χωρίς το Χρόνο, η περιοδικότητα θα ήταν αδύνατη και όλα τα φαινόμενα θα έπαυαν να εξελίσσονται.
Φαίνεται μέσα στην περιοδικότητα να κρύβονται πολλά μυστικά. Από την περιοδική ταλάντωση των ατόμων μέχρι την περιοδική περιστροφή ενός αστέρα νετρονίων, από τον κύκλο ζωής των φυτών και των ζώων μέχρι την περιοδική κίνηση των γαλαξιακών σμηνών μοιάζει σαν να χορεύουμε όλοι στον ίδιο ρυθμό. Κι όλα γίνονται για να ξαναβυθιστεί το τέλος μέσα στην αρχή. Μοιάζει η ύλη να είναι η ακούραστη χορεύτρια με τα χιλιάδες πρόσωπα και ο χώρος η σκηνή. Μοιάζει ο χρόνος να είναι το αόρατο πεντάγραμμο και τα φαινόμενα οι άηχες νότες.
Όσο κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε πλήρως, ο μόνος τρόπος να μετράμε το χρόνο είναι η περιοδικότητα που εμφανίζουν τα φαινόμενα όπως οι εποχές. Τα φαινόμενα είναι, όπως είπαμε, το Συμπαντικό τραγούδι που μας επιτρέπει να γίνουμε κι εμείς μέρος αυτού του αέναου χορού.
Εμείς από την πλευρά μας, οφείλουμε να στεκόμαστε με δέος απέναντι στο σύνολο αυτού του έργου και με ευγνωμοσύνη να λάβουμε το δώρο αυτού του μικρού ρόλου που μας δόθηκε χωρίς να φαλτσάρουμε, παρά αποδίδοντας έναν άξιο χορό στο δημιουργό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου