Έτσι στον βωμό του φόβου δεν θυσιάζουμε όπως οι Σπαρτιάτες πριν την μάχη το σφάγιο που είθισται αλλά την ύπαρξη μας. Οι περισσότεροι πετρώνουν πριν ξεκινήσει η μάχη και δεν πολεμούν καν.
Ποιος όμως είναι ο Δείμος και Φόβος;
Ας πάμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι του Μύθου και της Ιστορίας μας.
Γύρω από τον θεό Άρη βρίσκεται ορισμένος αριθμός θεοτήτων οι οποίοι προσωποποιούν όπως αυτός τον πόλεμο. Συμβάλουν στην πραγμάτωση του πολέμου. Θεωρούνται απαραίτητοι και τον συνοδεύουν στο πεδίο της μάχης.
Δύο εξ αυτών των συνοδών είναι οι γιοι του από την Αφροδίτη, ο Φόβος και ο Δείμος, οι οποίοι ήταν προσδεμένοι ως ηνίοχοι στο άρμα μάχης του. Ο Δείμος και ο Φόβος ενσαρκώνουν όλη την φρίκη και τον τρόμο του πολέμου.
Φόβος κυριολεκτικά σημαίνει η «φυγή από δειλία», ενώ Δείμος είναι η «παράλυση από τον πολύ μεγάλο φόβο». Είναι ο τρόμος.
Ο Φόβος είναι αυτός που τρέπει σε φυγή από τον φόβο του «να χυθεί αίμα», ενώ ο Δείμος μας «δέει/ δένει» από τον φόβο και μας παραλύει.
Ο φόβος ως συναίσθημα μας κάνει να θέλουμε να αποφύγουμε κάθε τι κακό, κάθε τι που θα μας βλάψει.
Προέρχεται από το ρήμα «φέβω»- «τρέπομαι σε φυγή». Αρχικά προκύπτει από το μονοσύλλαβο ρήμα «φω» που μας δίνει τόσο το «φέβω» όσο και το «φονεύω». Στο ρήμα «φέβω» εμπεριέχεται και το «βω» που σημαίνει «βαίνω, πορεύομαι».
Όποτε η πλήρης κατανόηση της λέξης φόβος είναι:
«Βαίνω όπισθεν και τρέπομαι σε φυγή, φεύγω/φέβω για να μην φονευθώ».
Ενώ ο Δείμος, εκ του «δέω /δεσμεύω» μας δένει, μας καταστεί ανήμπορους να κινηθούμε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και όποιον τρόπο για την σωτηρία μας.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όλη μου η ζωή κύλησε στο πεδίο αυτής της μάχης. Μιας μάχης άνισης αλλά απαραίτητης για την ύπαρξη μου και την πορεία της ψυχής μου προς τον τερματικό σταθμό, αυτό των Ηλυσίων πεδίων.
Σε αυτή την μάχη συμπολεμιστές μου όλη η ανθρωπότητα. Εγώ, εσύ, αυτός, εκείνοι.
Αυτή η θεϊκή υπέροχη ανθρωπότητα που σε κάποιους, αμνημόνευτους χρόνους, σε κάποιες άλλες γενιές, σκλαβώθηκε και μολύνθηκε από το βάκιλο του φόβου.
Όλοι υπήρξαμε θύματα του φόβου. Όλοι μολύνθηκαν. Όλοι πετρώσαμε από τα δεσμά του τρόμου.
Ο θάνατος μας δεν ήταν η πληρωμή του φόβου μας. Αυτός θα ερχόταν όπως και να έχει.
Δεν πεθάναμε στα πεδία της μάχης, αλλά εκεί έξω, στην φιλήσυχη ζωή μας.
Τρομοκρατηθήκαμε από την ζωή.
Τα δεσμά του Δείμου μετονομάστηκαν Δειμοκρατία και ο φόβος των ψυχών μας φόνευσε ό,τι θεϊκό κυλούσε στις φλέβες μας.
Αυτοί που επέτρεψαν αυτήν την μόλυνση της ανθρώπινης ύπαρξης από τα δύο παιδιά του θεού Άρη, είμαστε εμείς.
Αν κάτι ακούω από παιδί είναι το πόσο δυνατή είμαι.
Στα πεδία των μαχών συναντήθηκα με πολλούς δυνατούς. Οι περισσότεροι δεν το ξέραμε καν ότι είμασταν δυνατοί. Δεν ξέραμε την δύναμη και την αφοβία που μας έδιναν ως χαρακτηριστικό.
Γιατί όλοι μας είχαμε ένα κοινό μυστικό: πριν γίνουμε άφοβοι είχαμε φοβηθεί πολύ. Πάρα πολύ.
Όμως η θεότητα που έρρεε στις φλέβες μας, κάθε φορά μας σήκωνε από το έδαφος, επούλωνε τις πληγές μας, καθάριζε τις σκόνες και μας έδινε τα όπλα για την επόμενη μάχη.
Ο μηχανισμός που έχουμε όλοι μέσα μας, αυτά τα χρυσά γρανάζια δώρα του θεού Ήφαιστου πρέπει πάση θυσία να ενεργοποιηθούν.
Γιατί ο πόλεμος δεν τελείωσε. Μόνο η μάχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου