Έτσι, σαν συμπέρασμα όλων αυτών, ο άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, όλοι μας, θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη, την ζωή, την σωματική εμπειρία, τον εξωτερικό κόσμο, μέσα από αυτό το κεντρικό σημείο αντίληψης της ύπαρξης (από αυτή την άμεση εσωτερική αίσθηση της ύπαρξης και των σχέσεων της με τον «περιβάλλοντα» κόσμο). Και μέσα από αυτή την θέση όρασης θα έπρεπε να διαμορφώνουμε την οποιαδήποτε κοσμοθεωρία μας ξεδιπλώνει μπροστά μας (εδώ, τώρα) η ίδια η ζωή. Έτσι θα έπρεπε να πορευόμαστε στην ζωή. Έτσι θα έπρεπε να εκπαιδευόμαστε, για να αντιλαμβανόμαστε ορθά και να προσανατολιζόμαστε σωστά και να ζούμε με πληρότητα και σε αρμονία με το περιβάλλον. Έτσι θα έπρεπε. Αλλά δεν συμβαίνει έτσι στην ζωή. Ίσως οι ανάγκες της ζωής, της επιβίωσης, εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πίσω, δεν άφησαν ποτέ το περιθώριο για μια τέτοια αντίληψη της ζωής, ούτε έδιναν το περιθώριο για μια τέτοια εκπαίδευση, από την κοινότητα, των νέων ανθρώπων.
Από την εποχή που ο άνθρωπος ήταν ένα όρθιο ζώο, δύο εκατομμύρια χρόνια πίσω, η προτεραιότητα της ζωής ήταν απλά η επιβίωση. Κι η επιβίωση (σαν ανάγκη) κι η εξέλιξη σαν ιστορική πραγματικότητα είναι που στον πρωταρχικό εγκέφαλο που μας συνδέει (απλά) με την ύπαρξη εδώ (στο σώμα) και τον εξωτερικό κόσμο δημιούργησαν (στο ανθρωποειδές) ένα «δεύτερο» εγκέφαλο, τον φλοιό του εγκεφάλου (τελείως διαφοροποιημένο στον άνθρωπο από αυτόν των υπολοίπων ζώων). Σε αυτόν τον «δεύτερο» εγκέφαλο (στον φλοιό) αναπτύχθηκαν όλες οι νοητικές διεργασίες που θα επέτρεπαν στον homo simian να γίνει homo sapiens (αν και πολλοί βρίσκονται ακόμα, από την άποψη της εξέλιξης στην κατηγορία του πρωτόγονου και δεν χρησιμοποιούν πλήρως τις νοητικές δυνατότητες του φλοιού του εγκεφάλου, ακόμα κι αν έχουν τελειώσει πανεπιστήμια κι έχουν πολλά μεταπτυχιακά).
Αυτή η ανθρωπολογική εξέλιξη αποτυπώνεται (κι επαναλαμβάνεται) σε κάθε άνθρωπο που γεννιέται κι ενηλικιώνεται, στις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωής. Πράγματι, κάθε άνθρωπος σήμερα «διανύει» αυτή την εξέλιξη του ανθρώπου, των δύο εκατομμυρίων χρόνων, μέχρι τα 20 χρόνια του. Η Θεωρία του Jean Peaget (Γενετική Ψυχολογία) για την γνωστική ανάπτυξη δείχνει πως αναπτύσσεται κι ολοκληρώνεται η νοημοσύνη στον άνθρωπο και ταυτόχρονα «δείχνει», (όπως επαναλαμβάνεται σε κάθε άνθρωπο) την ανθρωπολογική εξέλιξη από το ζώο στον νοήμονα άνθρωπο.
Αυτή η ανθρωπολογική εξέλιξη αντιμετώπισε, πραγματικά, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα, τα προβλήματα της επιβίωσης, αλλά ταυτόχρονα «μετατόπισε» την αίσθηση της ύπαρξης και του εαυτού από το «φυσικό κέντρο» της, στον επιφανειακό φλοιό του εγκεφάλου, στην νοητική αντίληψη του εαυτού μέσα από την συσσώρευση γνώσης και εμπειριών. Έτσι, τελείως «φυσικά» η πρωταρχική αντίληψη του εαυτού επικαλύφτηκε από τα εμπειρικά επικαθήματα και έτσι λειτουργούμε μέσα από τον εμπειρικό διαμορφωμένο εαυτό, την «προσωπικότητα», το εγώ. Στην πραγματικότητα το Καθαρό Υποκείμενο, δεν χρησιμοποιεί τις νοητικές δυνατότητες του φλοιού για να προσανατολιστεί, να προσαρμοστεί και να ζήσει. Αντίθετα, «ταυτίζεται» με την νοητική αντίληψη, την θεωρεί πραγματική, ουσιαστική κι αποφασιστική για τις επιλογές του στην ζωή. Όμως αυτή η αντίληψη, η γνώση, οι εμπειρίες μας, παρέχονται, επηρεάζονται και διαμορφώνονται από την κοινωνία στην οποία ζούμε, μέσω της «κοινωνικοποίησης». Είναι πολύ εύκολο να κατανοήσουμε τι ακριβώς γίνεται αρκεί να στοχαστούμε το πολύ απλό γεγονός ότι ο ίδιος άνθρωπος θα ανέπτυσσε μια τελείως διαφορετική προσωπικότητα σε ένα άλλο πολιτιστικό περιβάλλον. Αυτό δείχνει απλά τον τεράστιο ρόλο που παίζει στην ανάπτυξή μας (σαν ανθρώπινων όντων) η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Αυτός ο ρόλος είναι καθοριστικός αλλά όχι απόλυτος για κάποιον που θέλει να ξεφύγει και να αποκτήσει μια άλλη ευρύτερη αντίληψη των πραγμάτων.
Έτσι, από πολύ παλιά, οι άνθρωποι ήθελαν να έχουν όχι μια πραγματική βαθιά και πλήρη αντίληψη της ύπαρξης (που οδηγεί με την καλλιέργειά της στην Αληθινή Αυτογνωσία) αλλά μια πρακτική (έστω και ατελή) εικόνα του κόσμου μέσα στον οποίο θα έπρεπε να δράσουν για να επιβιώσουν. Κι αυτή την «εικόνα του κόσμου» την παρείχε σαν λειτουργία και σαν δραστηριότητα η διανόηση (στον φλοιό του εγκεφάλου). Έτσι η ανάπτυξη της διανόησης, από ένα απλό πολύτιμο εργαλείο γνώσης και προσανατολισμού για τις ανάγκες της επιβίωσης έγινε ο μοναδικός τρόπος όρασης κι ερμηνείας του κόσμου. Οι άνθρωποι συσσώρευσαν εμπειρίες, μνήμες, γνώσεις και φροντίζουν αυτή την πολύτιμη γνώση να την μεταδίδουν στις επόμενες γενιές. Έτσι δημιουργήθηκε ο σύγχρονος πολιτισμός. Στην πραγματικότητα όμως, πέρα από την αδιαμφησβήτητη πρακτική χρησιμότητα της διανόησης, μπορεί η διανόηση να δώσει απαντήσεις για την Ύπαρξη (για Αυτό που Είμαστε Πραγματικά), για τον Ηθικό Προσανατολισμό μας (για αυτό που πρέπει πραγματικά να κάνουμε) και για την Ανθρώπινη Ολοκλήρωση (για το πώς να είμαστε πλήρεις σαν όντα και σε αρμονία με το «περιβάλλον»); Μπορεί; Όχι, δεν μπορεί! Και δεν φταίει η διανόηση που σαν λειτουργία περιορίζεται στην συλλογή πληροφοριών και στην επεξεργασία εννοιών και συμπερασμάτων, για να συνθέσει μια πλασματική εικόνα της πραγματικότητας. Ο λόγος είναι ότι η διανόηση, από την φύση της, αντλεί πληροφορίες από τον «εξωτερικό» κόσμο κι από την εσωτερική επεξεργασία των γνώσεων-πληροφοριών. Είναι ένα «κλειστό» σύστημα γνώσης και αναγκαστικά περιορίζεται στα όριά του, στις δυνατότητές του. Στοχαστείτε το πολύ απλό γεγονός, μπορεί ο ηλεκτρονικός υπολογιστής να απαντήσει για πράγματα για τα οποία δεν έχει πληροφορίες; Όσες φορές κι αν επαναλάβει την διαδικασία της διερεύνησης δεν υπάρχει απάντηση. Λογικό δεν είναι; Στην πραγματικότητα τι κάνουμε; Ζητάμε από την διανόηση να περιγράψει το πραγματικό και να μας φέρει σε επαφή με το πραγματικό. Ζητάμε, σαν τον Ναστρεντίν του μύθου, το κλειδί του σπιτιού που χάσαμε, όχι εκεί που το χάσαμε, έξω από την πόρτα μας, αλλά μακριά, εκεί που υπάρχει φως, κάτω από την κολόνα του δρόμου. Δεν είναι ανόητο; Είναι ανόητο; Ή τραγικό; Στην πραγματικότητα η διανόηση μπορεί απλά να περιγράψει κάποια πράγματα (κι όσα ακριβώς εμπίπτουν στην επίγνωσή μας, ανάλογα με το που στρέφεται – συνήθως προς τον εξωτερικό κόσμο) αλλά δεν έχει παρά ελάχιστη σχέση με την ζωή, με την πραγματική ζωή. Και ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε (ή νομίζουμε ότι ζούμε) γιατί αυτό που ζούμε δεν έχει πραγματικό ουσιαστικό περιεχόμενο. Για αυτό είμαστε όλοι δυστυχισμένοι.
Οι άνθρωποι, οι πολιτισμένοι άνθρωποι της διανόησης, πίστεψαν ότι μπορούν να δώσουν όλες τις απαντήσεις. Πίστεψαν ότι με την διανόηση θα βρουν την Ύστατη Πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, αυτό που βρίσκουν είναι μόνο οι δικές τους ιδέες- κατασκευές που μπορούν να απλωθούν μέχρι το Γενικό κι Αφηρημένο και το Χωρίς Ιδιότητες (πάντα σαν νοητικές συλλήψεις κι όχι το πραγματικό «πράγμα»). Μια τέτοια θεώρηση όμως δεν είναι απλά φτωχή, είναι από την φύση της καταδικασμένη, σαν ανεπαρκής. Κάποιοι κατάλαβαν ότι η διανόηση δεν μπορεί να περάσει το Όριο (ανάμεσα στον κόσμο της Σκιάς της Διανόησης και τον Πραγματικό Κόσμο). Έτσι κατέφυγαν όχι στην φαντασία ή την πίστη (πράγμα που θα ήταν το ίδιο με την διανόηση) αλλά στην Εμπειρία των Άλλων. Πραγματικά, από πολύ παλιά, εδώ και χιλιάδες χρόνια, υπήρχαν άνθρωποι που αναζήτησαν την Απάντηση για την Ύπαρξη, την Ηθική, την Ζωή, Μέσα τους, στον Εσωτερικό Χώρο της Πραγματικής Εμπειρίας της Ύπαρξης κι όχι εξωτερικά, στην διανόηση (στην διανοητική δραστηριότητα και στην δραστηριότητα της μνήμης και της συσσωρευμένης ανθρώπινης γνώσης), ή στον κόσμο. Τέτοιοι άνθρωποι έμειναν στην ιστορία σαν Μεγάλοι Σοφοί, Μύστες, Ιδρυτές Θρησκειών, Θεάνθρωποι, κλπ., σαν τον Ορφέα, τον Λάο Τσε, τον Βούδα. Και κάποιοι άλλοι άνθρωποι μπόρεσαν να τους ακολουθήσουν και κάποιοι κατάλαβαν και κάποιοι όχι. Αργά ή γρήγορα όμως όλα τα Θρησκευτικά Κινήματα που Δείχνουν την Αλήθεια, την Πραγματική Ζωή, το Άχρονο της Ανθρώπινης Ύπαρξης, πέρα από τον εξωτερικό κόσμο, ξεπέφτουν σε απλή διανοητική γνώση, περιγραφές, διδασκαλίες, θεολογίες, εξωτερικές λατρείες και ιεροπραξίες, χωρίς το περιεχόμενο του βιώματος, μια παράδοση θρησκείας, κοινωνικός θεσμός και ένα μη-λειτουργικό πράγμα. Δυστυχώς οι άνθρωποι της διανόησης απολιθώνουν με την σκέψη τους ό,τι ζωντανό αγγίζουν. Κι όλες οι θρησκείες των ανθρώπων σήμερα δεν είναι παρά απολιθώματα της Αρχικής Εμπειρίας. Θα πρέπει κάποιος να σπάσει την εξωτερική πέτρα της διανόησης για να βρει ίσως (κι αν μπορέσει) την καρδιά της ζωής να χτυπά κάπου στο βάθος, μια σπίθα ζωντανού πνεύματος που να μπορεί να φωτίσει την ζωή και να της δώσει ένα νόημα.
Η νοημοσύνη των ανθρώπων (για την οποία οι άνθρωποι περηφανεύονται) δεν φτάνει στο να δουν τι ακριβώς κάνουν, τι έχουν κάνει. Οι άνθρωποι έφτιαξαν πανεπιστήμια όπου μεταφέρουν την θεωρητική κυρίως γνώση τους στις επόμενες γενιές. Έχουν φτιάξει θεολογικές σχολές και θρησκειολογικά ιδρύματα κι άλλα ιδρύματα. Για να μιλούν για τι; Για την Πραγματικότητα; Για τον Θεό; Και τι διδάσκουν; Διδάσκουν πώς να έχουμε Άμεση Εμπειρία του Θεού; Πώς να έχουμε Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα; Δείτε τα προγράμματά τους. Διδάσκουν εκεί (πέρα από τις ανθρώπινες φλυαρίες περί παντός επιστητού) την Αληθινή Αυτογνωσία (της Ύπαρξης), τον Τρόπο να Βιώσουμε την Αληθινή Ουσία μας, τον Φωτισμό της Επίγνωσης και τον Ορθό Ηθικό Προσανατολισμό; Διδάσκουν την Πραγματική Ζωή; Όχι! Η Εσωτερική Εμπειρία (το Αρχικό Βίωμα όσων μίλησαν για την Αληθινή Θρησκεία) δεν διδάσκεται πρακτικά για να μπορέσουμε (εφόσον Βιώσουμε την Εσωτερική Πραγματικότητα) εκ των υστέρων να κατανοήσουμε και να «σχολιάσουμε», να «θεολογήσουμε» ορθά και να «φιλοσοφήσουμε» λογικά. Γίνεται απλά μια διανοητική αναφορά ή ένας διανοητικός σχολιασμός της «μυστικής εμπειρίας» και μετά ασχολούνται με τις αγαπημένες τους νοητικές συλλήψεις. Σαν τα μικρά παιδάκια που παίζουν με τα τουβλάκια τους. Όλα όσα διδάσκουν είναι μόνο διανοητικές πληροφορίες. Αλλά οι διανοητικές πληροφορίες για την Αλήθεια, για την Ζωή, δεν είναι ούτε η Αλήθεια, ούτε η Ζωή, όπως το λήμμα για την τροφή στην εγκυκλοπαίδεια δεν είναι τροφή. Είναι αυτό επιστήμη; Κι όμως οι άνθρωποι έχουν το θράσος να ονομάζουν επιστήμη αυτή την παιδιάστικη ενασχόλησή τους με τα «ιερά» πράγματα.
Αν λοιπόν στα πιο υψηλά στρώματα της διανόησης, στα πανεπιστήμια, επικρατεί μεσαίωνας και σκοταδισμός (κυριολεκτικά) – τουλάχιστον στις σχολές που αναφερθήκαμε (κι όχι στις πανεπιστημιακές σχολές που ασχολούνται με πρακτικά αντικείμενα), μπορείτε να συλλογιστείτε τι (πολύ χειρότερο) συμβαίνει στην υπόλοιπη κοινωνία; στην υπόλοιπη εκπαίδευση; Τι ακριβώς διδάσκουν τους ανθρώπους αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την ζωή, την κοινωνία, τον πολιτισμό; Τι είδους εκπαίδευση παρέχουν στους νέους ανθρώπους; Καθώς ολόκληρη η διανόηση των ανθρώπων (σαν λειτουργία και δραστηριότητα και αποτέλεσμα) κι ο πολιτισμός τους στερούνται «εσωτερικού περιεχομένου» και «σωστής αναφοράς» στην Πραγματική Εσωτερική Ύπαρξη, στην Αληθινή Ουσία του Ανθρώπου κι είναι εξολοκλήρου προσανατολισμένα προς τον εξωτερικό κόσμο, καλλιεργούν την διανόηση, δίνουν απαντήσεις (για την ύπαρξη, τον κόσμο, ην ζωή, την κοινωνία, τον άνθρωπο, κλπ.) με πληροφορίες, διαμορφώνουν πεποιθήσεις, υποβάλλουν συμπεριφορές και ήθη και χειραγωγούν την πρακτική ζωή «όπως» νομίζουν (στην πραγματικότητα τελείως τυφλά). Το αποτέλεσμα είναι ότι, αιώνες τώρα, οι νέοι άνθρωποι εκπαιδεύονται χωρίς «στέρεες βάσεις για την ύπαρξή τους» και τον «αληθινό σκοπό της ζωής», απλά και μόνο σε μια ειδική θεωρητική (δηλαδή διανοητική) γνώση ή μια ειδική πρακτική επιστήμη και βγαίνουν από τα πανεπιστήμια πνευματικά τυφλοί, ψυχολογικά ανάπηροι κι ανθρωπολογικά ατελείς κι αντικοινωνικοί. Τι αξία έχουν τα πανεπιστημιακά πτυχία όταν δεν μπορούν να σε κάνουν ολοκληρωμένο άνθρωπο αλλά σε προετοιμάζουν μόνο για να είσαι ένας ειδικευμένος εργάτης στο σύστημα, δίνοντάς σου ένα εφόδιο ή ένα χαρτί για να προσληφθείς σε κάποια εργασία; Οι 99 στους εκατό μορφωμένους ανθρώπους στην πραγματικότητα είναι «διαμορφωμένα» (για να μην πούμε «παραμορφωμένα») ζώα, χωρίς στοιχειώδη πνευματική ύπαρξη, χωρίς στοιχειωδώς υγιή ψυχολογική παρουσία και χωρίς στοιχειώδη κοινωνική συμπεριφορά. Είμαστε δραματικοί; Ή υπερβολικοί; Μα κι εμείς σε αυτή την κοινωνία ζούμε και αντιλαμβανόμαστε συνεχώς τι συμβαίνει γύρω μας. Εσείς αντιλαμβάνεστε τι συμβαίνει στον κόσμο, στο πλανήτη, στα έθνη, στις γειτονιές, στα σπίτια σας, στις σχέσεις σας, μέσα σας; Μέσα σας; Είστε ολοκληρωμένοι κι ευτυχισμένοι; Αν Ναι, καλό δρόμο! Αν όχι, αναρωτιέστε γιατί; Τελικά τι κάνουμε; Ερχόμαστε στη ζωή, εκπαιδευόμαστε άθλια από την κοινωνία, εκπαιδεύουμε άθλια τα παιδιά μας, ζούμε μέσα στην σύγχυση όλοι, την διαμάχη, την δυστυχία. Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας, στους άλλους, στα παιδιά μας; Τελικά, μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε να ασχολούμαστε σοβαρά με το ανθρώπινο πρόβλημά μας; Να βρούμε ην αληθινή γνώση, τον αληθινό σκοπό ης ζωής, να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι και να μεταδώσουμε στα παιδιά που έρχονται στην ζωή την σοφία της εμπειρίας μας; Μέχρι σήμερα αυτό που μεταδίδουμε στις νέες γενιές είναι σύγχυση σύγκρουση και τελικά δυστυχία. Όλη η ανθρώπινη γνώση, όλη η ανθρώπινη μόρφωση κι όλες οι εκπαιδευτικές δραστηριότητές μας είναι άστοχες, για να μην πούμε «καταστροφικές» για τον άνθρωπο και το μέλλον της ζωής στον πλανήτη. Καιρός να τα «αλλάξουμε» όλα αυτά. Ή μήπως είναι ακόμα νωρίς; Η κοινωνία «κοιμάται» ακόμα.
Τελικά, Πως πρέπει να ψάξει κάποιος για να Βρει ην Αλήθεια; Ή για να το πούμε αλλιώς, Ποια πρέπει να είναι η Πραγματική Εκπαίδευση του Ανθρώπου; Αλλά ποιος μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα; Μπορούν οι διανοούμενοι να μιλήσουν για την Φιλοσοφία της Παιδείας; Ή για την Φιλοσοφία της Ζωής γενικότερα; Άνθρωποι ανολοκλήρωτοι, χωρίς Εσωτερικό Πνευματικό Περιεχόμενο, χωρίς Αληθινή Ψυχική Παρουσία, με μόνο εφόδιο τις διανοητικές γνώσεις τους και τις διανοητικές δυνάμεις τους μπορούν να μας βγάλουν από το λαβύρινθο της ζωής που έχουμε φτιάξει; Ας είμαστε λίγο σοβαροί, αλλιώς ας πάμε καμιά βόλτα, να πιούμε καφέ! Πως είναι δυνατόν, Χωρίς Εσωτερική Εμπειρία της Ύπαρξής τους, Χωρίς «Αίσθηση» του Εσωτερικού Χώρου και της Αληθινής Ουσίας του Ανθρώπου, άνθρωποι που απλά έχουν φορτώσει την μνήμη τους με πληροφορίες κι έχουν γεμίσει τα συρτάρια του γραφείου τους με μεταπτυχιακά μια ανάπηρης εκπαίδευσης, να απαντήσουν στο πρόβλημα; Τι λύση μπορούν να δώσουν; Πως πρέπει λοιπόν να εκπαιδεύεται ο άνθρωπος; Και τι είδους Γνώση ή Εμπειρία πρέπει να «Πραγματοποιεί», σαν Κατανόηση που θα Φωτίσει τους Προσανατολισμούς και την Δράση του; Δυστυχώς η Εκπαίδευση των ανθρώπων βρίσκεται στα χέρια των αμαθών και των ανόητων που διαιωνίζουν μια άρρωστη κατάσταση. Η Αληθινή Εκπαίδευση του Ανθρώπου είναι έξω και πέρα από όλα αυτά, έξω από τα σχολεία των ανθρώπων.
Η Οδός της Γνώσης, η Ατραπός της Αληθινής Γνώσης, είναι η Αυτογνωσία ή αλλιώς η Άμεση Επαφή με την Αληθινή Ουσία μας, Μέσα μας, στον Εσωτερικό Χώρο της Πραγματικότητας, πέρα από τον εξωτερικό φανταστικό χώρο της διανόησης, στην Άμεση Εμπειρία Αυτού που Είμαστε Πραγματικά. Με αυτή την έννοια πρέπει να γίνεται κατανοητό το Αρχαίο Δελφικό Παράγγελμα (είτε το αποδώσουμε στον Χείλωνα, είτε στον Πλάτωνα) «Γνώθι Σαυτόν» κι όχι σαν απλή διανοητική σύλληψη των εμπειρικών επικαθημάτων μας, των «διαμορφώσεων» που έχουμε υποστεί και των εμπειρικών βιωμάτων της εξωτερικής ζωής. Η Απελευθέρωση από την εξωτερική δραστηριότητα (της διανόησης και της φαντασίας, των άστοχων προσανατολισμών και της αποχαύνωσης ή της πλήρους απορρόφησης ή δέσμευσης στην εξωτερική ζωή των αισθήσεων) κι η Ταυτόχρονη Μετατόπισή μας στον Εσωτερικό Χώρο του Είναι (δηλαδή από τον Επιφανειακό Φλοιό του Εγκεφάλου, στον Βασικό Εσωτερικό Εγκέφαλο) δεν είναι μια εσωτερική ανοησία, η μια μυστικιστική φαντασία ή ένας τυφλός υποκειμενισμός (κι ούτε βεβαίως μια ανθρωπολογική οπισθοχώρηση σε προηγούμενο στάδιο της εξέλιξής μας – δεν είμαστε τόσο ηλίθιοι να θέλουμε να ξαναγίνουμε ανθρωποειδή). Αντίθετα είναι μια Αποκατάσταση της Αληθινής Ανθρώπινης Φύσης μας και μια Μετατόπιση στο Πραγματικό Κέντρο της Ύπαρξης και της Ανθρώπινης Παρουσίας μας στην Ζωή, έτσι ώστε από αυτή την Φυσική Στρατηγική Θέση να χρησιμοποιήσουμε στο έπακρο τις διανοητικές και τις άλλες δυνάμεις μας, σαν εργαλεία γνώσης και δράσης για το δικό μας καλό και για το παγκόσμιο καλό. Αν εμείς οι ίδιοι δεν ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι πως μπορούμε να φτιάξουμε κοινωνία με τους άλλους ανθρώπους (που έχουν κι αυτοί επίσης την ίδια υποχρέωση να ολοκληρωθούν σαν άνθρωποι); Ανολοκλήρωτα όντα, ατελή εγώ ή διαμορφωμένες προσωπικότητες δεν φτιάχνουν κοινωνία, φτιάχνουν «ζούγκλα». Αυτό ακριβώς βλέπουμε στον πλανήτη των ανθρώπων, μια «ζούγκλα». Δεν είμαστε υπερβολικοί, το επιβεβαιώνουν συνεχώς οι ειδήσεις των ανθρώπων στα μέσα επικοινωνίας τους.
Αυτή η Απελευθέρωση και Ταυτόχρονη Μετατόπισή μας προς ένα Σταθερό Εσωτερικό Κέντρο Ύπαρξης για την οποία μιλάμε είναι στην πραγματικότητα η υπέρβαση ενός στείρου υποκειμενισμού (που διαχωρίζει το εγώ από τον κόσμο) κι η Βίωση μιας Αντικειμενικής Ύπαρξης που Βιώνει κι Αναγνωρίζει την Ενότητα των Πάντων. Αν και στην Εσωτερική Παράδοση, στην Παράδοση των Θρησκευτικών Κινημάτων (όχι των θρησκευμάτων), αυτός ο Τρόπος Ζωής, επειδή ακριβώς προϋποθέτει την απόσυρση από την εξωτερική δραστηριότητα (και τον εξωτερικό κόσμο) και την Βίωση Εσωτερικών Καταστάσεων της Ύπαρξης, χαρακτηρίζεται Εσωτερικός ή Μυστικός ή Θρησκευτικός, στην πραγματικότητα είναι απλά ο μόνος, από ανθρωπολογική άποψη, Ορθός, Πλήρης και Λογικά Αποδεκτός Τρόπος Ζωής. Αποσυρόμαστε Προσωρινά από της Εξωτερική Δραστηριότητα για να Βρούμε το Εσωτερικό Κέντρο Ισορροπίας της Ύπαρξής μας και με το Φως Αυτής της Κατανόησης να Επανέλθουμε στην Ζωή, Διαφωτίζοντας την Διανόηση, τον Προσανατολισμό και την Δράση μας στο κόσμο. Μεταφέρουμε Ουσιαστικά το Εσωτερικό Φως της Εμπειρίας της Ύπαρξης, έξω, στο σώμα, στη ζωή, στο κόσμο. Και με αυτή την έννοια γινόμαστε Αληθινοί Άνθρωποι, Σοφοί και Θεοφόροι. Και με αυτή την έννοια το σώμα γίνεται Αληθινός Ναός του Πνεύματος, ο Μόνος Αληθινός Ναός που μπορεί να Κατοικήσει ο Θεός, γιατί ο Θεός είναι Θεός Ζώντων και δεν κατοικεί σε χειροποίητους πέτρινους ναούς, ούτε είναι Παρών στις ανθρώπινες τελετουργικές ανοησίες.
Η Αληθινή Γνώση μπορεί να Θεμελιωθεί μόνο στην Πραγματική, Φυσική κι Έμπρακτη Αυτογνωσία. Αν δεν Γνωρίζουμε «Αυτό που Είμαστε» δεν μπορούμε να θεμελιώσουμε καμία άλλη γνώση. Χωρίς Αληθινή Αυτογνωσία οποιαδήποτε άλλη γνώση, διανοητική σύλληψη ή πληροφόρηση είναι χωρίς εσωτερικό περιεχόμενο, χωρίς προσανατολισμό και χωρίς ωφέλιμο αποτέλεσμα – μια τυφλή γνώση που δεν μας οδηγεί πουθενά. Θα πρέπει συνεπώς, αν πραγματικά θέλουμε να απαντήσουμε στο ένα και μοναδικό πρόβλημα της ζωής («τι νόημα έχει η ζωή») να ξεκινήσουμε άμεσα, εδώ, τώρα, από αυτό που είναι κοντά μας, από την Αληθινή Ουσία Μέσα μας. Γιατί, τελικά, μονάχα Μέσα μας θα Βρούμε την Αλήθεια, με την Κατανόηση όσων συμβαίνουν πραγματικά και με την διεύρυνση της επίγνωσής μας στον Εσωτερικό Χώρο του Είναι.
Αδελφοί! Μην ψάχνετε μάταια αλλού. Ούτε έξω, ούτε σε βιβλία, ούτε σε πληροφορίες, ούτε καν σε όσα λέμε και γράφουμε εδώ. Όπως λένε οι διάφοροι σοφοί «Η αλήθεια Είναι Μέσα μας». Κοιτάξτε! Και Ιδού! Η Βασιλεία των Ουρανών!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου