Πόσες φορές όμως θα ήθελες να μη χρειάζεται να πεις τίποτα; Να μην αρθρώσεις ούτε λέξη; Nα μπορούσαν να ντυθούν με λέξεις οι σκέψεις και να μεταφραστούν με τη σιωπή σου.
Πόσο ηχηρή μπορεί να ’ναι μια σιωπή! Να λέει περισσότερα από σένα όταν μιλάς. Και καθρέφτης της, το βλέμμα. Αν είναι καθάριο, διαβάζεις και την ψυχή. Κι έχεις ήδη πει πιο πολλά απ’ όσα πρέπει. Θα ήταν περιττές τώρα οι λέξεις.
Δε σου 'χει τύχει μ’ έναν άνθρωπο να μην έχετε καν κουνήσει τα χείλη και όμως να νιώθεις ότι έχετε κάνει ατέλειωτες συζητήσεις; Οι σιωπές σας φλύαρες. Και ας κοιτιόσασταν μόνο. Σα να σε διαπέρασε ένα απόθεμα σκέψης που το έσπρωξε απροσδόκητα προς το μέρος σου. Και αβίαστα έκανες το ίδιο δίχως να το καταλάβεις.
Πόσο μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που μιλούν με τις πράξεις τους… Τι μαρτυριάρα η σιωπή τους! Μπορεί να σπανίζουν αλλά είναι σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό. Όταν τους βρεις φύλαξε τους. Πρόσεχε τους. Θα νιώσεις τυχερός που τους ξεκλείδωσες, που σ’ άφησαν να δεις την αλήθεια τους, τη δική σου. Από τα πιο όμορφα συναισθήματα, η αίσθηση ότι γνωρίζεις τον απέναντι. Ότι ξέρεις τι σκέφτεται, ότι ισχύει αυτό που θα σου πει. Δε χρειάζεται να κάνεις δεύτερες σκέψεις και σενάρια για το τι μπορεί να λέει και τι να εννοεί. Να διαχωρίζεις τα λεγόμενα από τις πράξεις του, να αναζητάς το κίνητρο αυτών μέσω (ανούσιων) εξονυχιστικών συζητήσεων-ανακρίσεων.
Όσα κρύβει μια σιωπή, τα προδίδει ένα βλέμμα. Ίσως και ένα χαμόγελο. Αλλά είναι εκεί, σαν ανοιχτό βιβλίο μπροστά σου δίχως κείμενο. Αχρείαστοι οι υπότιτλοι, ξεκάθαρα τα κεφάλαια. Δεν υπάρχουν κακώς κείμενα, δε χάνεσαι στη μετάφραση. Δε χωρούν παρερμηνεύσεις. Διάνοια η αίσθηση. Μαγεία η ψευδαίσθηση. Και συ ο ανώτατος κριτής. Αψεγάδιαστος. Όταν η αλήθεια ξεπερνά τα όρια της λογικής τότε αφέσου απλά στον ήχο της σιωπής.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου