Γιατί ή δεισιδαιμονία είναι ένας ελεύθερος στοχασμός δεύτερης τάξεως, "Όποιος τού παραδίνεται διαλέγει ορισμένα σχήματα, ορισμένες φόρμουλες πού του αρέσουν. Δίνει στον εαυτό τον το δικαίωμα να διαλέγει.
O προληπτικός έχει κάτι το πιο «προσωπικό» από τον πιστό. Προληπτική κοινωνία θα είναι εκείνη όπου θα βρίσκουμε κιόλας πολλά άτομα και πολλή ευχαρίστηση για κάθε τι το ατομικά. ’Απ’ αυτή την άποψη ή δεισιδαιμονία δείχνει πάντα μια πρόοδο απέναντι στην πίστη, εκδηλώνει πώς ή νόηση απελευθερώνεται και απαιτεί τα δικαιώματά της.
Τότε οι οπαδοί τής παλιάς θρησκείας και τής παλιάς θρησκευτικότητας παραπονιούνται ότι υπάρχει διαφθορά — μα αυτοί ακριβώς προσδιόριζαν ως τα τώρα τη χρήση της στον τρόπο πού εκφράζονται και πού έδωσαν στη δεισιδαιμονία την κακή της φήμη, ακόμα και στους κύκλους, των πιο ελεύθερων πνευμάτων.
Ας μάθουμε, λοιπόν, πώς ή δεισιδαιμονία είναι σύμπτωμα τής χειραφέτησης.
Ακόμα κατηγορούν για χαλάρωση την κοινωνία εκείνη όπου εγκατασταίνεται ή διαφθορά: πραγματικά, το γόητρο τού πολέμου και τού πολεμικού ενθουσιασμού παθαίνουν φανερή πτώση», στην κοινωνία αυτή, ποθούν τις διασκεδάσεις τής ζωής με το ίδιο πάθος πού επιδίωκαν άλλοτε τις στρατιωτικές ή τις γυμναστικές τιμές· Αλλά οι παρατηρητές αμελούν γενικά να παρατηρήσουν πώς εκείνη, ή παλιά δραστηριότητα, εκείνο το παλιό πάθος του έθνους πού φανέρωναν με τόσο πομποϊδικό τρόπου, μεταμορφώθηκε ·σε άπειρα ιδιωτικά πάθη: και απ’ αυτό δεν έκανε άλλο παρά να γίνει λιγότερο φανερό.
Είναι πιθανό, μάλιστα, πώς, στην κατάσταση τής «διαφθοράς», το έθνος στο έξης ξοδεύει μια δύναμη, μια βιαιότητα ενέργειας πολύ μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά, και πώς το άτομο ξοδιάζει αυτή; την ενέργεια πολύ πιο σπάταλα απ’ όσο μπορούσε πρωτύτερα, τότε πού ακόμα δεν ήταν αρκετά πλούσιο!
Στις εποχές, λοιπόν, ακριβώς τής «χαλάρωσης», τρέχει ή τραγωδία στους δρόμους και στα σπίτια, και βλέπουμε να γεννιέται ο μεγάλος έρωτας, το μεγάλο μίσος, και ή φλόγα τής γνώσης αναπηδάει πυρωμένη προς τον ουρανό·
Τρίτο: Ισχυρίζονται πώς, επειδή, με κάποιο τρόπο συμψηφίζουν την κατηγορία τής δεισιδαιμονίας και τής χαλάρωσης πού μπορούν να προκαλέσουν στις εποχές τής διαφθοράς, τα ήθη, γίνονται ηπιότερα σ’ αυτές τις περιόδους, πώς ή σκληρότητα ελαττώνεται σημαντικά σε σχέση με τις προηγούμενες εποχές, πού είχαν πιότερη πίστη, και δύναμη.
Δεν θα μπορούσα να υπογράψω σ’ αυτό το εγκώμιο, όπως δεν υπέγραψα και στην προηγούμενη μομφή: το μόνο πού παραδέχομαι, είναι πώς ή σκληρότητα 'σταθεροποιείται, και πώς το καινούργιο γούστο απεχθάνεται τις παλιές της μορφές, αλλά, από την άλλη μεριά, ή τέχνη του να πληγώνουμε, να βασανίζουμε με το λόγο ή με τη ματιά, φθάνουν, στις εποχές τής διαφθοράς, στην υπέρτατη τελειοποίησή τους, τότε μονάχα γεννιούνται ή πονηριά και ή ευχαρίστηση τού να είμαστε κακοί. Οι άνθρωποι των διεφθαρμένων εποχών είναι πνευματώδεις, συκοφάντες και ξέρουν, ακόμα, πώς γίνεται πιστευτό ο τι είναι καλά ειπωμένο.
Τέταρτο, όταν «διαφθείρονται τα ήθη», είναι ή στιγμή όπου ξεπετιούνται εκείνα τα όντα πού ονομάζονται «τύραννοι»: είναι οι προάγγελοι, είναι, ας πούμε, οι πρώιμοι προπομποί τού ατόμου· Άλλη μια στιγμή υπομονή, κι’ αυτό το φρούτο θα κρεμαστεί επιτέλους, ώριμο και χρυσωπό, στο δέντρο ενός λαού' μόνο γι’ αυτόν υπάρχει αυτό το δέντρο! Σαν φτάνει στο απόγειο ή αποσύνθεση, όπως κι’ ο αγώνας των κάθε λογής τυράννων, βλέπουμε πάντα να 'ρχεται ο Καίσαρας, ο οριστικός τύραννος πού καταφέρνει τη χαριστική βολή στον εξασθενημένο αγώνα αυτών πού ανταγωνίζονται για την υπεροχή βάζοντας την κόπωση να δουλέψει για λογαριασμό του.
Και σαν έρχεται, το άτομο, γενικά, βρίσκεται στη στιγμή τής τέλειας ωριμότητάς του, και ο «πολιτισμός», κατά συνέπεια, στο ζενίθ τής γονιμότητας του... μα αυτό δε γίνεται χάρη σ’ αυτόν, από το γεγονός δηλαδή τού τυράννου, μ’ όλο πού τούς πολύ καλλιεργημένους ανθρώπους αρέσει να κολακεύουν τον Καίσαρα λέγοντας πώς είναι έργο του. Ή αλήθεια είναι πώς χρειάζονται εξωτερική γαλήνη γιατί έχουν μέσα τους την ανησυχία τους, γιατί ή δουλειά τους είναι εσωτερικό πράγμα.
Είναι ή μεγάλη στιγμή τής προδοσίας, τού ευδιάφθορου: γιατί, ή αγάπη για το φρεσκοανακαλυπτόμενο εγώ είναι τότε πολύ πιο ισχυρή από την αγάπη για την «πατρίδα», πού είναι παλιά και φθαρμένη, έννοια, θαμμένη κάτω από λεξιλογικές υπερβολές, και ή ανάγκη να εξασφαλιστούν απέναντι στις φοβερές ιδιοτροπίες τής τύχης, ανοίγει ακόμα και τα πιο ευγενικά χέρια από τη στιγμή πού βρίσκεται ένας πλούσιος και ισχυρός άνθρωπος έτοιμος να ρίξει μέσα χρυσάφι.
Το μέλλον είναι τόσο αβέβαιο πού οι άνθρωποι ζούνε μέρα με τη μέρα, κι’ αυτή ή ψυχική; κατάστασή’ δίνει θαυμάσιες ευκαιρίες στους κάθε λογής πειρατές: γιατί, κι’ όταν αποπλανιώμαστε και διαφθειρόμαστε, τo κάνουμε μόνο «για μια μέρα», και φυλάμε την αρετή για το μέλλον: Ξέρουμε πώς το άτομο, αυτός ο πραγματικός «καθαυτό» άνθρωπος, σκέφτεται πολύ περισσότερο τα πράγματα τής στιγμής από τον αντίποδα του, τον άνθρωπο τής αγέλης, γιατί δεν πιστεύει πώς μπορεί να βασίζεται στον εαυτό του περισσότερο απ’ όσο βασίζεται στο μέλλον.
Όμοια, προσηλώνεται στους τυράννους, γιατί πιστεύει πώς είναι Ικανός για πράξεις και για έρευνες, πού δεν μπορούν να υπολογίζουν ούτε στην νοημοσύνη, ούτε στη συγγνώμη του πλήθους ενώ ο τύραννος ή ο Καίσαρας καταλαβαίνει το ατομικό δίκαιο, ακόμα κι’ ως τις φρικαλεότητες του, γιατί αυτός, έχει συμφέρον να επιτρέπει μια τολμηρότερη προσωπική ηθική, και μάλιστα να τής δίνει και το χέρι του. Γιατί για τον εαυτό του πιστεύει, και θέλει να πιστεύουν και οι άλλοι, εκείνο πού είχε εκφράσει μια μέρα ο Ναπολέοντας μ’ εκείνη την κλασσική έκφραση πού του ήταν χαρακτηριστική:
«Έχω το δικαίωμα ν' απαντήσω σ’ όλα σας τα παράπονα: μ’ ένα αιώνιο εγώ. Είμαι ξέχωρος απ’ όλο τον κόσμο και δε δέχομαι τούς όρους κανενός. Πρέπει να υποταχθεί τε σε όλες μου τις Ιδιοτροπίες και να το βρίσκετε απλό το ότι διασκεδάζω μ’ αυτό το τρόπο». Αυτά είπε στην σύζυγό του μια μέρα πού εκείνη είχε λόγους να αμφιβάλλει για την πίστη του.
Εποχές διαφθοράς είναι εκείνες πού τα μήλα πέφτουνε από τα δένδρα: δηλαδή, τα άτομα, εκείνα, πού φέρουν μέσα τους το σπέρμα του μέλλοντος, οι πρωτεργάτες του πνευματικοί αποικισμού, εκείνοι πού θέλουν ν’ αλλάξουν τούς δεσμούς του Κράτους και τής Κοινωνίας. Ή λέξη διαφθορά δεν είναι άλλο παρά ένας υβριστικός όρος των φθινοπώρων ενός λαού.
Friedrich Nietzsche, Η θεωρία του σκοπού της ζωής
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου