Υπάρχει ένα παρόν που περνάει από δίπλα μας και μας απλώνει το χέρι. Εμείς, σίγουροι πως θα μείνει για λίγη ώρα ακόμα, θυμόμαστε τι καλά που ήταν τότε και πόσο καλά θέλουμε να είναι μετά. Και μέχρι να τα σκεφτούμε όλ’ αυτά, μέχρι να γυρίσουμε το κεφάλι μας και ν’ απλώσουμε κι εμείς το χέρι μας, το παρόν έχει φύγει. Έχει πάει παρακάτω. «Επόμενος» φωνάζει κι εμείς στεκόμαστε άπραγοι να το κοιτάμε να χάνεται μπροστά στα μάτια μας.
Το παρόν είναι το μόνο που έχουμε, τώρα. Είναι η χαρά που θ’ ανακαλύψουμε μέσα στη στιγμή. Είναι η δική μας ώρα, και πρέπει να του δώσουμε τη θέση που του αξίζει. Ας μάθουμε από το παρελθόν κι ας το αφήσουμε στην ησυχία του, στη σίγουρη βολή του. Εκεί που υπάρχει, στον χρόνο του. Ας σταματήσουμε να το σκάβουμε. Τι περιμένουμε να βρούμε; Απολιθώματα και σκελετούς. Αποτεφρωμένα κομμάτια κι αναμνήσεις μιας εποχής που πάντα θα υπάρχει μέσα μας, αλλά δεν έχει χώρο πια στο τώρα μας. Και το μέλλον ας το σκεφτόμαστε, αλλά δεν αξίζει ν’ ανησυχούμε γι’ αυτό. Θα έρθει, δε θα μας χαριστεί, εκεί είναι. Αλλά δεν είναι εδώ.
Αποθηκεύουμε, προγραμματίζουμε, κουβαλάμε στην πλάτη μας προμήθειες, σχέδια, τα χαντακώνουμε σε κουτιά, τα αρχειοθετούμε σε κάποια αποθήκη του μυαλού μας και καθόμαστε απ’ έξω να τα φυλάμε. Χωμένοι στο σκοτεινό υπόγειο κάνουμε υπολογισμούς, πάντα με πρόσημα αρνητικά, και μετά πάλι από την αρχή. Μέχρι να σιγουρευτούμε πως όλα θα πάνε καλά. Αστείο έτσι; Κι από έξω η ζωή μας κρυφοκοιτάζει, γελάει ειρωνικά, παίρνει από το χέρι το παρόν μας και προχωράνε. Και φεύγουν. Εμείς; Έχουμε μείνει να ξεσκονίζουμε κάτι περασμένες επιθυμίες. Αντί να σηκωθούμε και να πάμε να ζήσουμε αυτές που τώρα μας καβουρδίζουν.
Το παρόν είναι η αποδοχή των συναισθημάτων μας. Είναι το γήπεδό τους. Είναι το οικείο τους. Εδώ θα τα γνωρίσουμε και θα παίξουμε μαζί τους. Θα τ’ αγκαλιάσουμε. Το παρόν εμποδίζει την επέκταση όσων πραγμάτων μας πλήγωσαν στο παρελθόν κι όσα φοβόμαστε για το μέλλον. Έτσι, μπορούμε να ζούμε, ν’ αναπνέουμε, να βιώνουμε και να ενεργούμε μέσα σ’ αυτό πιο ήρεμοι. Πιο προστατευμένοι. Όμως, το να υπολογίζουμε τις δυνάμεις μας στο παρόν, το να το ζούμε και να το προλαβαίνουμε σε κάθε στροφή που παίρνει, δε σημαίνει ότι σβήνουμε -χωρίς να μας νοιάζουν πια- όσα ζήσαμε. Δε σημαίνει πως δε θέλουμε να συναντήσουμε λίγο παρακάτω αυτό που θα φέρει η επόμενη διασταύρωση.
Φυσικά και θ’ ανέβουμε σ’ εκείνο το πατάρι και θα βρούμε το παλιό κασετόφωνό μας. Θ’ ανοίξουμε το κουτί με τις κασέτες, θα διαβάσουμε από πίσω τα τραγούδια, που πολύ πιθανό να είχαμε κάποτε ηχογραφήσει από κάποια ραδιοφωνική εκπομπή, θ’ ακούσουμε νοσταλγικά κάποια ροκ μπαλάντα. Και ναι, γιατί όχι, θ’ αναπολήσουμε εφηβικούς έρωτες, θα τους συζητήσουμε, θα γελάσουμε μαζί τους, θα προσπαθήσουμε να θυμηθούμε εκείνο το όνομα που κάποτε νομίζαμε πως ήταν όλη μας η ζωή. Και θα χαζέψουμε παλιές φωτογραφίες.
Και δεν πειράζει αν κάνουμε αρχεία τις στιγμές μας για να μην τις χάσουμε. Θα ανησυχήσουμε για το επόμενό μας βήμα, θα προνοήσουμε να έχουμε ό,τι χρειάζεται για τον δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας. Θα ατενίσουμε και λιγάκι, αλλά πάντα, πάντα το βλέμμα μας θα εστιάζει εν τέλει στο παρόν μας. Στο τώρα. Με εφόδια λοιπόν μια παλιά κασέτα κι ένα κομπιουτεράκι στην τσέπη μας, ας πάμε να βρούμε εκείνο το πονηρό ζευγαράκι που έφυγε βιαστικά. Πάμε να τους προλάβουμε. Να προλάβουμε τη ζωή και το παρόν. Γιατί το μέλλον είναι πολύ μπροστά για να μπορέσουμε να το δούμε. Και το παρελθόν τόσο πίσω, που δε φαίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου