Η ζωή έγινε ένα καθημερινό κυνήγι μιας άπιαστης ευτυχίας.
Περικυκλωμένοι είμαστε οι άνθρωποι από συνεχή ερεθίσματα και θόρυβο, πολύ θόρυβο που μπερδεύει τον νου. Κι ο νους όλο θέλει χρήματα, επιτυχία, δόξα και το κυνήγι δεν τελειώνει ποτέ, γιατί η επιθυμία δεν τελειώνει ποτέ.
Όμως, η σιωπή μπορεί να μας βγάλει απ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο, καθώς μας βοηθά να καλλιεργήσουμε την εσωτερική μας όραση. Αυτήν την αλάνθαστη όραση που αντικρίζει μόνο το απαραίτητο, μόνο αυτό που χρειάζεται πραγματικά η ψυχή μας.
Η σιωπή καταργεί τον θόρυβο τον εξωτερικό, αλλά κυρίως τον εσωτερικό, αυτόν που κάνουν οι αδηφάγες σκέψεις και οι ακόρεστες επιθυμίες μας.
Σιωπή είναι η επιστροφή στο ουσιώδες.
Είναι η κατάργηση του φόβου.
Το λουλούδι που ανθίζει στο γόνιμο έδαφός της, είναι η εσωτερική γαλήνη.
Κάθε στιγμή που θα αφιερώσουμε για να παρατηρήσουμε τις σκέψεις, τις εικόνες και τα συναισθήματα που ξεπηδούν απ’ τον νου μας, χωρίς να “φλυαρούμε”, χωρίς να αναλύουμε, και χωρίς να κρίνουμε, εισερχόμαστε σ’ έναν μαγικό τόπο θεραπείας.
Διευρύνεται η αντίληψη κι ανοίγονται πύλες κατανόησης που πάντα ήταν εκεί, δίπλα μας, περιμένοντας να τις διαβούμε, αλλά εμείς δεν τις βλέπαμε, γιατί ήταν πολύς ο θόρυβος.
Η, χωρίς κριτική, σιωπή είναι δρόμος αυτοπραγμάτωσης, μα και γέφυρα αληθινής επαφής, καθώς μέσα της υπάρχει αποδοχή κι αγκαλιά για τον άλλο άνθρωπο, όποιος κι αν είναι αυτός, ό,τι κι αν πρεσβεύει.
Χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις και δεσμευτικά προγράμματα μπορούμε να ξεκινήσουμε την εξάσκησή μας στη σιωπή, κάθε στιγμή της ημέρας και σχεδόν σε κάθε δραστηριότητα.
Το πρωί πριν σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι, στο αυτοκίνητο, στην εργασία μας, στο φαγητό, στον περίπατο, στην άσκηση, το βράδυ πριν κοιμηθούμε, αφιερώνουμε λίγα λεπτά για να επικεντρωθούμε στην αναπνοή μας, αφήνοντας τις σκέψεις στην άκρη.
Οι σκέψεις βέβαια, είναι επίμονες, έρχονται και ξανάρχονται κι εμείς το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να τις αναγνωρίσουμε και να τις αφήσουμε να περάσουν από μπροστά μας, σαν ένα κύμα ή σαν ένα περαστικό συννεφάκι. Κι έπειτα να ξαναεστιάσουμε στην αναπνοή μας.
Αυτές οι μικρές παύσεις μέσα στην μέρα, μας βοηθούν να είμαστε συνειδητά παρούσες και παρόντες στη στιγμή, με όλες τις αισθήσεις μας.
Είναι μια ευεργετική άσκηση, καθώς αυξάνει την παραγωγή εγκεφαλικών κυττάρων στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου, αποτελώντας την καλύτερη πρόληψη κατά της άνοιας, απαλλάσσει το σώμα από το χρόνιο στρες και άγχος, ρυθμίζει τους χτύπους της καρδιάς, περιορίζει τη συχνότητα των παλμών, δραστηριοποιεί τον μεταβολισμό και το αμυντικό σύστημα του οργανισμού και καταπολεμά αποτελεσματικά την αϋπνία.
Έτσι απλά, με λίγα λεπτά της ημέρας εξάσκηση, όλες κι όλοι μπορούμε να μάθουμε τον θεραπευτικό δρόμο της σιωπής. Και σιγά σιγά μπορούμε να της αφιερώνουμε όλο και περισσότερο χρόνο, χωρίς πρέπει και καταναγκασμό, χωρίς συγκεκριμένες τεχνικές.
Η δική μου πρόσφατη πολυήμερη εμπειρία ξεπήδησε φυσικά κι αβίαστα, ως αποτέλεσμα μια βαθιάς ανάγκης. Έμεινα μακριά από κινητά, social και κάθε είδους οθόνες.
Το τοπίο συνέβαλε τα μέγιστα! Καθημερινή πολύωρη επαφή με την θάλασσα, φαγητό, δυο αγαπημένα βιβλία, τζιτζίκια, ήλιος, απόλυτο αφούγκρασμα των αναγκών μου και σιωπή.
Σιωπή, όχι πάντα επιτυχής, καθώς αυτές οι ώρες είναι οι πιο πρόσφορες για να αναδυθούν θέματα που σε απασχολούν και να εμφανιστούν μπροστά σου άνθρωποι με τους οποίους έχεις εκκρεμότητες να επιλύσεις.
Δυο φορές βγήκα απ’ τη σιωπή μου και τις δυο για να οριοθετηθώ, απέναντι σε δυο πολύ αγαπημένους ανθρώπους.
Στην πρώτη περίπτωση ήταν όλα εύκολα, γιατί δεν υπήρχαν ενοχές, αλλά ξεκάθαρη αίσθηση του δίκιου μου, που υπερασπίστηκα αποφασιστικά. Κι έτσι ξαναμπήκα στη σιωπή μου πιο δυνατή και πιο σίγουρος.
Για μέρες κατέγραφα με ευγνωμοσύνη, όλες τις ευλογημένες στιγμές, εμπειρίες κι ανθρώπους που με θετικό ή (φαινομενικά) αρνητικό τρόπο, συνέβαλαν στο να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα!
Όμως η δεύτερη έξοδός μου απ’ τη σιωπή δεν ήταν εύκολη, γιατί το συναίσθημα του ανθρώπου που είχα απέναντί μου με φόβιζε και μου δημιουργούσε ενοχές. Διχάστηκα ανάμεσα στην επιθυμία να μην τον απογοητεύσω, λέγοντάς του τι συναισθήματα μου προκαλούν κάποιες επιλογές του και στην δική μου ανάγκη να είμαι ατόφια και να νιώθω όπως θέλω.
Ήταν επίπονο να νιώθω πως δεν μπορούσα να είμαι γι’ αυτόν η στοργική αγκαλιά που μέχρι τώρα ήξερε. Όμως η εργασία της σιωπής με βοήθησε να δω ξεκάθαρα πως δεν είμαι υπεύθυνος για το συναίσθημα του άλλου, όσο αγαπημένος κι αν είναι, αλλά μόνο για το δικό μου συναίσθημα.
Και τελικά η πιο στοργική αγκαλιά είναι αυτή που δίνεις στον άλλο, όταν είσαι αληθινός κι όταν του δείχνεις τον δρόμο για να αποστασιοποιηθεί κι αυτός συναισθηματικά από σένα και να πατήσει στα πόδια του.
Είμαι ευγνώμων γι’ αυτές τις σιωπηλές, αλλά γεμάτες νόημα μέρες. Ήρθα πιο κοντά στον εαυτό μου και τις πραγματικές ανάγκες μου κι “άκουσα” απαντήσεις, που το μυαλό μου δεν μπορούσε να προσεγγίσει.
Η καθεμιά κι ο καθένας μας έχει μέσα του έναν ιερό βωμό της Εστίας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να στραφούμε με ησυχία, γαλήνη και σιωπή προς την ιερή φλόγα που σιγοκαίει μέσα μας και να της δώσουμε την ευκαιρία να γίνει πυρκαγιά που θα πυρπολήσει κάθε ψευδαίσθηση και πόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου