Ποιος είναι ο John Galt;

Ρωτάτε: Ποιος είναι ο John Galt; Αυτός μιλάει ο John Galt. Είμαι ο άνθρωπος που αγαπά την ζωή του. Είμαι ο άνθρωπος που δεν θυσιάζει την αγάπη του ή τις αξίες του. Είμαι ο άνθρωπος που σας στέρησε θύματα και έτσι κατέστρεψα τον κόσμο σας, και αν θέλετε να μάθετε γιατί χάνεστε – εσείς που φοβάστε την γνώση – είμαι ο άνθρωπος που θα σας το πω τώρα.

Ο αρχιμηχανικός ήταν ο μόνος που μπορούσε να κινηθεί. έτρεξε σε μια τηλεόραση και πάλεψε ξέφρενα με τα καντράν της. Αλλά η οθόνη παρέμεινε άδεια. ο ομιλητής δεν είχε επιλέξει να δει. Μόνο η φωνή του γέμιζε τους αεραγωγούς της χώρας —του κόσμου, σκέφτηκε ο αρχιμηχανικός— σαν να μιλούσε εδώ, σε αυτό το δωμάτιο, όχι σε μια ομάδα, αλλά σε έναν άνθρωπο, δεν ήταν ο τόνος της ομιλίας σε μια συνάντηση, αλλά ο τόνος της ομιλίας σε ένα μυαλό.

»Έχετε ακούσει να λένε ότι αυτή είναι μια εποχή ηθικής κρίσης. Το είπες μόνος σου, μισός με φόβο, μισός με την ελπίδα ότι οι λέξεις δεν είχαν νόημα. Έχετε κλάψει ότι οι αμαρτίες του ανθρώπου καταστρέφουν τον κόσμο και έχετε καταραστεί την ανθρώπινη φύση για την απροθυμία της να ασκήσει τις αρετές που ζητήσατε. Εφόσον η αρετή, για εσάς, αποτελείται από θυσίες, έχετε απαιτήσει περισσότερες θυσίες σε κάθε διαδοχική καταστροφή. Στο όνομα της επιστροφής στην ηθική, θυσίασες όλα εκείνα τα κακά που θεωρούσες ως αιτία της δυστυχίας σου. Έχετε θυσιάσει την δικαιοσύνη στο έλεος. Έχετε θυσιάσει την ανεξαρτησία στην ενότητα. Έχετε θυσιάσει τον λόγο στην πίστη. Έχετε θυσιάσει τον πλούτο στην ανάγκη. Έχετε θυσιάσει την αυτοεκτίμηση στην αυταπάρνηση. Έχετε θυσιάσει την ευτυχία στο καθήκον.

»Έχετε καταστρέψει όλα όσα θεωρούσατε κακά και καταφέρατε όλα αυτά που θεωρούσατε καλά. Γιατί, λοιπόν, συρρικνώνεστε με φρίκη από την θέα του κόσμου γύρω σας; Εκείνος ο κόσμος δεν είναι προϊόν των αμαρτιών σας, είναι προϊόν και εικόνα των αρετών σας. Είναι το ηθικό σας ιδανικό που έγινε πραγματικότητα στην πλήρη και τελική του τελειότητα. Έχετε αγωνιστεί για αυτό, το έχετε ονειρευτεί και το έχετε ευχηθεί, και εγώ είμαι ο άνθρωπος που σας εκπλήρωσα την επιθυμία σας.

»Το ιδανικό σου είχε έναν αδυσώπητο εχθρό, τον οποίο ο κώδικας ηθικής σου ήταν σχεδιασμένος να καταστρέψει. Έχω αποσύρει αυτόν τον εχθρό. Το έχω βγάλει από το δρόμο σου και από το χέρι σου. Έχω αφαιρέσει την πηγή όλων αυτών των κακών που θυσίαζες ένα προς ένα. Τελείωσα τη μάχη σου. Έχω σταματήσει το μοτέρ σου. Στέρησα τον κόσμο σου από το μυαλό του ανθρώπου.

»Οι άντρες δεν ζουν με το μυαλό, λες; Έχω αποσύρει αυτούς που το κάνουν. Το μυαλό είναι ανίκανο, λέτε; Έχω αποσύρει αυτούς που το μυαλό τους δεν είναι. Υπάρχουν αξίες ανώτερες από το μυαλό, λέτε; Έχω αποσύρει αυτούς για τους οποίους δεν υπάρχουν. Αν θέλετε να μάθετε πώς το έκανα και τι τους είπα για να τους κάνω να σταματήσουν, το ακούτε τώρα. Τους είπα επί της ουσίας την δήλωση που κάνω απόψε. Ήταν άντρες που είχαν ζήσει με τον κώδικα μου, αλλά δεν ήξεραν πόσο μεγάλη αρετή αντιπροσώπευε. Τους έβαλα να το δουν. Τους έφερα, όχι επαναξιολόγηση, αλλά μόνο ταύτιση των αξιών τους.

»Εμείς, οι άνθρωποι του μυαλού, απεργούμε τώρα εναντίον σας στο όνομα ενός και μόνο αξιώματος, που είναι η ρίζα του ηθικού μας κώδικα, όπως η ρίζα σας είναι η επιθυμία να αποδράσετε: το αξίωμα ότι υπάρχει.

»Η ύπαρξη υπάρχει –και η πράξη της σύλληψης αυτής της δήλωσης συνεπάγεται δύο συνακόλουθα αξιώματα: ότι υπάρχει κάτι που αντιλαμβάνεται κανείς και ότι υπάρχει έχοντας συνείδηση, ενώ η συνείδηση ​​είναι η ικανότητα αντίληψης αυτού που υπάρχει.

»Αν δεν υπάρχει τίποτα, δεν μπορεί να υπάρξει συνείδηση: μια συνείδηση ​​που δεν έχει τίποτα να συνειδητοποιήσει είναι μια αντίφαση με όρους. Μια συνείδηση ​​που δεν έχει τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό της είναι μια αντίφαση από άποψη: για να μπορέσει να προσδιορίσει τον εαυτό της ως συνείδηση, έπρεπε να έχει συνείδηση ​​για κάτι. Εάν αυτό που ισχυρίζεστε ότι αντιλαμβάνεστε δεν υπάρχει, αυτό που κατέχετε δεν είναι η συνείδηση.

»Όποιος κι αν είναι ο βαθμός της γνώσης σας, αυτά τα δύο -η ύπαρξη και η συνείδηση- είναι αξιώματα από τα οποία δεν μπορείτε να ξεφύγετε, αυτά τα δύο είναι οι μη αναγώγιμες πρωταρχικές αρχές που υπονοούνται σε οποιαδήποτε ενέργεια αναλαμβάνετε, σε οποιοδήποτε μέρος της γνώσης σας και στο άθροισμά της, από την πρώτη ακτίνα φως που αντιλαμβάνεστε στην αρχή της ζωής σας με την ευρύτερη ευρυμάθεια που θα μπορούσατε να αποκτήσετε στο τέλος της. Είτε γνωρίζετε το σχήμα ενός βότσαλου είτε τη δομή ενός ηλιακού συστήματος, τα αξιώματα παραμένουν τα ίδια: ότι υπάρχει και ότι το γνωρίζετε .

»Το να υπάρχεις σημαίνει να είσαι κάτι, όπως διακρίνεται από το τίποτα της ανυπαρξίας, είναι να είσαι μια οντότητα συγκεκριμένης φύσης φτιαγμένη από συγκεκριμένες ιδιότητες. Πριν από αιώνες, ο άνθρωπος που ήταν – ανεξάρτητα από τα λάθη του – ο μεγαλύτερος από τους φιλοσόφους σας, δήλωσε τη φόρμουλα που ορίζει την έννοια της ύπαρξης και τον κανόνα κάθε γνώσης: Το Α είναι το Α. Ένα πράγμα είναι το ίδιο. Δεν έχετε καταλάβει ποτέ το νόημα της δήλωσής του. Είμαι εδώ για να το ολοκληρώσω: Η Ύπαρξη είναι Ταυτότητα, η Συνείδηση ​​είναι Ταυτοποίηση.

»Ό,τι κι αν επιλέξετε να λάβετε υπόψη, είτε πρόκειται για αντικείμενο, ιδιότητα ή δράση, ο νόμος της ταυτότητας παραμένει ο ίδιος. Ένα φύλλο δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα πέτρα, δεν μπορεί να είναι ολοκόκκινο και πράσινο ταυτόχρονα, δεν μπορεί να παγώσει και να καεί ταυτόχρονα. Το Α είναι Α. Ή, αν θέλετε, δηλώνεται σε πιο απλή γλώσσα: Δεν μπορείτε να φάτε και το κέικ σας.

»Ψάχνετε να μάθετε τι συμβαίνει με τον κόσμο; Όλες οι καταστροφές που κατέστρεψαν τον κόσμο σας, προήλθαν από την προσπάθεια των ηγετών σας να αποφύγουν το γεγονός ότι το Α είναι το Α. Όλο το μυστικό κακό που φοβάστε να αντιμετωπίσετε μέσα σας και όλος ο πόνος που έχετε υπομείνει ποτέ, προήλθαν από τη δική σας προσπάθεια να αποφύγετε το γεγονός ότι το Α είναι το Α. Ο σκοπός όσων σας έμαθαν να το αποφύγετε, ήταν να σας κάνουν να ξεχάσετε ότι ο Άνθρωπος είναι Άνθρωπος.

»Ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιβιώσει παρά μόνο αποκτώντας γνώση και η λογική είναι το μόνο μέσο για να την αποκτήσει. Λόγος είναι η ικανότητα που αντιλαμβάνεται, προσδιορίζει και ενσωματώνει το υλικό που παρέχουν οι αισθήσεις του. Το καθήκον των αισθήσεών του είναι να του δώσει την απόδειξη ύπαρξης, αλλά το καθήκον να τα αναγνωρίσει ανήκει στη λογική του, οι αισθήσεις του του λένε μόνο ότι κάτι είναι, αλλά τι είναι πρέπει να το μάθει ο νους του.

»Όλη η σκέψη είναι μια διαδικασία ταύτισης και ολοκλήρωσης. Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται μια σταγόνα χρώματος. Ενσωματώνοντας τα στοιχεία της όρασής του και της αφής του, μαθαίνει να το αναγνωρίζει ως στερεό αντικείμενο. Μαθαίνει να αναγνωρίζει το αντικείμενο ως πίνακα. μαθαίνει ότι το τραπέζι είναι από ξύλο. μαθαίνει ότι το ξύλο αποτελείται από κύτταρα, ότι τα κύτταρα αποτελούνται από μόρια, ότι τα μόρια αποτελούνται από άτομα. Σε όλη αυτή τη διαδικασία, το έργο του μυαλού του αποτελείται από απαντήσεις σε ένα μόνο ερώτημα: Τι είναι αυτό;

Το μέσο του για να αποδείξει την αλήθεια των απαντήσεών του είναι η λογική και η λογική βασίζεται στο αξίωμα ότι υπάρχει ύπαρξη. Η λογική είναι η τέχνη της μη αντιφατικής ταύτισης. Δεν μπορεί να υπάρχει αντίφαση. Ένα άτομο είναι το ίδιο, όπως και το σύμπαν. ούτε μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με την ταυτότητά του. ούτε ένα μέρος μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με το σύνολο. Καμία έννοια που διαμορφώνει ο άνθρωπος δεν είναι έγκυρη αν δεν την ενσωματώσει χωρίς αντίφαση στο συνολικό άθροισμα της γνώσης του. Το να φτάσει κανείς σε μια αντίφαση σημαίνει να ομολογήσει ένα λάθος στη σκέψη του. το να διατηρείς μια αντίφαση σημαίνει να παραιτηθείς από το μυαλό σου και να εκδιώξεις τον εαυτό σου από τη σφαίρα της πραγματικότητας.

»Η πραγματικότητα είναι αυτό που υπάρχει. Το εξωπραγματικό δεν υπάρχει; Το μη πραγματικό είναι απλώς εκείνη η άρνηση της ύπαρξης που είναι το περιεχόμενο μιας ανθρώπινης συνείδησης όταν προσπαθεί να εγκαταλείψει τη λογική. Η αλήθεια είναι η αναγνώριση της πραγματικότητας. Ο λόγος, το μόνο μέσο γνώσης του ανθρώπου, είναι το μοναδικό του πρότυπο αλήθειας.

»Η πιο εξαχρειωμένη πρόταση που μπορείς τώρα να πεις είναι να ρωτήσεις: Ποιανού ο λόγος; Η απάντηση είναι: Δική σου. Ανεξάρτητα από το πόσο τεράστιες ή μέτριες γνώσεις σας, είναι το δικό σας μυαλό που πρέπει να τις αποκτήσει. Μόνο με τη δική σας γνώση μπορείτε να αντιμετωπίσετε. Είναι μόνο η δική σας γνώση που μπορείτε να ισχυρισθείτε ότι κατέχετε ή να ζητήσετε από άλλους να εξετάσουν. Το μυαλό σας είναι ο μόνος σας κριτής της αλήθειας – και αν οι άλλοι διαφωνούν με την ετυμηγορία σας, η πραγματικότητα είναι το δικαστήριο της τελικής έφεσης. Τίποτα εκτός από το μυαλό ενός ανθρώπου δεν μπορεί να εκτελέσει αυτή την περίπλοκη, λεπτή, κρίσιμη διαδικασία ταύτισης που είναι η σκέψη. Τίποτα δεν μπορεί να κατευθύνει τη διαδικασία παρά μόνο η δική του κρίση. Τίποτα δεν μπορεί να κατευθύνει την κρίση του παρά μόνο η ηθική του ακεραιότητα.

»Εσείς που μιλάτε για ένα «ηθικό ένστικτο» σαν να ήταν κάποιο ξεχωριστό χάρισμα που αντιτίθεται στην λογική – η λογική του ανθρώπου είναι η ηθική του ικανότητα. Μια διαδικασία λογικής είναι μια διαδικασία συνεχούς επιλογής ως απάντηση στο ερώτημα: Σωστό ή Λάθος; -Σωστό ή λάθος; Είναι σωστός ή λάθος ένας σπόρος για να φυτευτεί στο έδαφος για να αναπτυχθεί; Είναι η πληγή ενός ανθρώπου που πρέπει να απολυμανθεί για να σωθεί η ζωή του — σωστό ή λάθος; Η φύση του ατμοσφαιρικού ηλεκτρισμού του επιτρέπει να μετατραπεί σε κινητική ισχύ—σωστό ή λάθος; Είναι οι απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις που σου έδωσαν όλα όσα έχεις—και οι απαντήσεις προήλθαν από το μυαλό ενός άνδρα, από ένα μυαλό αδιάλλακτης αφοσίωσης σε αυτό που είναι σωστό.

»Μια ορθολογική διαδικασία είναι μια ηθική διαδικασία. Μπορεί να κάνετε ένα λάθος σε οποιοδήποτε βήμα του, χωρίς τίποτα να σας προστατεύσει εκτός από τη δική σας σοβαρότητα, ή μπορεί να προσπαθήσετε να εξαπατήσετε, να παραποιήσετε τα στοιχεία και να αποφύγετε την προσπάθεια της αναζήτησης – αλλά αν η αφοσίωση στην αλήθεια είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ηθικής , τότε δεν υπάρχει μεγαλύτερη, ευγενέστερη, πιο ηρωική μορφή αφοσίωσης από την πράξη ενός ανθρώπου που αναλαμβάνει την ευθύνη της σκέψης.

»Αυτό που αποκαλείς ψυχή ή πνεύμα σου είναι η συνείδησή σου, και αυτό που αποκαλείς «ελεύθερη βούληση» είναι η ελευθερία του μυαλού σου να σκέφτεται ή όχι, η μόνη θέληση που έχεις, η μόνη σου ελευθερία, η επιλογή που ελέγχει όλες τις επιλογές που κάνεις και καθορίζει τη ζωή και τον χαρακτήρα σας.

»Η σκέψη είναι η μόνη βασική αρετή του ανθρώπου, από την οποία προέρχονται όλες οι άλλες. Και το βασικό του ελάττωμα, η πηγή όλων των κακών του, είναι αυτή η ανώνυμη πράξη που όλοι κάνετε, αλλά αγωνίζεστε να μην παραδεχτείτε ποτέ: η πράξη του κενού, η ηθελημένη αναστολή της συνείδησής του, η άρνηση να σκεφτεί – όχι η τύφλωση, αλλά η άρνηση να δούμε? όχι άγνοια, αλλά άρνηση γνώσης. Είναι η πράξη της αποσυγκέντρωσης του μυαλού σας και της πρόκλησης μιας εσωτερικής ομίχλης για να ξεφύγει από την ευθύνη της κρίσης – με την ανείπωτη προϋπόθεση ότι ένα πράγμα δεν θα υπάρχει μόνο εάν αρνηθείτε να το αναγνωρίσετε, ότι το Α δεν θα είναι Α όσο δεν το κάνετε εκφέρετε την ετυμηγορία «Είναι ».Η μη σκέψη είναι μια πράξη εκμηδένισης, μια επιθυμία άρνησης της ύπαρξης, μια προσπάθεια εξάλειψης της πραγματικότητας. Αλλά η ύπαρξη υπάρχει. Η πραγματικότητα δεν πρέπει να σβήσει, απλώς θα εξαφανίσει τον υαλοκαθαριστήρα. Με το να αρνείσαι να πεις «είναι», αρνείσαι να πεις «είμαι». Αναστέλλοντας την κρίση σας, αναιρείτε το άτομό σας. Όταν ένας άντρας δηλώνει: «Ποιος είμαι εγώ για να μάθω;»—δηλώνει: «Ποιος είμαι εγώ για να ζήσω;»

»Αυτό, σε κάθε ώρα και σε κάθε θέμα, είναι η βασική ηθική σας επιλογή: σκέψη ή μη, ύπαρξη ή ανυπαρξία, Α ή μη Α, οντότητα ή μηδέν.

»Στο βαθμό στον οποίο ένας άνθρωπος είναι λογικός, η ζωή είναι η προϋπόθεση που κατευθύνει τις πράξεις του. Στο βαθμό που είναι παράλογος, η προϋπόθεση που κατευθύνει τις πράξεις του είναι ο θάνατος.

»Εσείς που λέτε ότι η ηθική είναι κοινωνική και ότι ο άνθρωπος δεν θα χρειαζόταν ηθική σε ένα έρημο νησί – σε ένα έρημο νησί θα την χρειαζόταν περισσότερο. Αφήστε τον να προσπαθήσει να ισχυριστεί, όταν δεν υπάρχουν θύματα για να το πληρώσουν, ότι ο βράχος είναι σπίτι, ότι η άμμος είναι ρούχο, ότι θα πέσει φαγητό στο στόμα του χωρίς αιτία ή προσπάθεια, ότι θα μαζέψει σοδειά αύριο καταβροχθίζοντας τον απόθεμα σπόρους σήμερα—και η πραγματικότητα θα τον εξαφανίσει, όπως του αξίζει. Η πραγματικότητα θα του δείξει ότι η ζωή είναι μια αξία που αγοράζεται και ότι η σκέψη είναι το μόνο νόμισμα αρκετά ευγενές για να την αγοράσει.

»Αν μιλούσα τη γλώσσα σου, θα έλεγα ότι η μόνη ηθική εντολή του ανθρώπου είναι: Να σκέφτεσαι. Αλλά μια «ηθική εντολή» είναι μια αντίφαση από άποψη. Το ηθικό είναι το εκλεκτό, όχι το αναγκασμένο. ο κατανοητός, όχι ο υπάκουος. Το ηθικό είναι το λογικό και η λογική δεν δέχεται εντολές.

»Η ηθική μου, η ηθική της λογικής, εμπεριέχεται σε ένα μόνο αξίωμα: η ύπαρξη υπάρχει και σε μια μοναδική επιλογή: να ζήσω. Τα υπόλοιπα προέρχονται από αυτά. Για να ζήσει, ο άνθρωπος πρέπει να έχει τρία πράγματα ως τις υπέρτατες και κυρίαρχες αξίες της ζωής του: Λόγος-Σκοπός-Αυτοεκτίμηση. Λόγος, ως το μόνο εργαλείο γνώσης του – Σκοπός, ως επιλογή της ευτυχίας που πρέπει να προχωρήσει για να πετύχει αυτό το εργαλείο – αυτοεκτίμηση, ως απαράβατη βεβαιότητά του ότι το μυαλό του είναι ικανό να σκέφτεται και το άτομό του είναι άξιο ευτυχίας, που σημαίνει : αξίζει να ζήσει. Αυτές οι τρεις αξίες συνεπάγονται και απαιτούν όλες τις αρετές του ανθρώπου και όλες οι αρετές του αφορούν τη σχέση ύπαρξης και συνείδησης: ορθολογισμός, ανεξαρτησία, ακεραιότητα, ειλικρίνεια, δικαιοσύνη, παραγωγικότητα, υπερηφάνεια.

»Ο ορθολογισμός είναι η αναγνώριση του γεγονότος ότι υπάρχει ύπαρξη, ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την αλήθεια και τίποτα δεν μπορεί να υπερισχύει αυτής της πράξης αντίληψής της, που είναι η σκέψη – ότι ο νους είναι ο μόνος κριτής των αξιών και ο μόνος οδηγός δράσης- ότι ο λόγος είναι απόλυτος που δεν επιτρέπει κανέναν συμβιβασμό -ότι μια παραχώρηση στο παράλογο ακυρώνει τη συνείδησή του και το μετατρέπει από το καθήκον της αντίληψης στο καθήκον της παραποίησης της πραγματικότητας- ότι η υποτιθέμενη συντόμευση προς τη γνώση, που είναι η πίστη, είναι απλώς μια βραχυκύκλωμα που καταστρέφει το μυαλό – ότι η αποδοχή μιας μυστικιστικής εφεύρεσης είναι μια επιθυμία για τον αφανισμό της ύπαρξης και, σωστά, εκμηδενίζει τη συνείδησή του.

»Η ανεξαρτησία είναι η αναγνώριση του γεγονότος ότι δική σου είναι η ευθύνη της κρίσης και τίποτα δεν μπορεί να σε βοηθήσει να την ξεφύγεις – ότι κανένας υποκατάστατος δεν μπορεί να κάνει τη σκέψη σου, όπως κανένας τσιμπημένος δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή σου – ότι η πιο ποταπή μορφή αυτοεξευτελισμού και η αυτοκαταστροφή είναι η υποταγή του μυαλού σου στο μυαλό του άλλου, η αποδοχή μιας εξουσίας πάνω στον εγκέφαλό σου, η αποδοχή των ισχυρισμών του ως γεγονότα, η άποψή του ως αλήθεια, τα διατάγματά του ως μεσάζων μεταξύ της συνείδησής σου και σου. ύπαρξη.

»Η ακεραιότητα είναι η αναγνώριση του γεγονότος ότι δεν μπορείς να παραποιήσεις την συνείδησή σου, όπως η ειλικρίνεια είναι η αναγνώριση του γεγονότος ότι δεν μπορείς να πλαστογραφήσεις την ύπαρξη – ότι ο άνθρωπος είναι μια αδιαίρετη οντότητα, μια ολοκληρωμένη μονάδα δύο ιδιοτήτων: της ύλης και της συνείδησης, και ώστε να μην επιτρέψει καμία παραβίαση μεταξύ σώματος και νου, μεταξύ δράσης και σκέψης, μεταξύ της ζωής του και των πεποιθήσεών του – ώστε, όπως ένας δικαστής αδιαπέραστος από την κοινή γνώμη, να μην θυσιάζει τις πεποιθήσεις του στις επιθυμίες των άλλων, είτε πρόκειται για το σύνολο του η ανθρωπότητα φωνάζει εκκλήσεις ή απειλές εναντίον του—ότι το θάρρος και η αυτοπεποίθηση είναι πρακτικές αναγκαιότητες, ότι το θάρρος είναι η πρακτική μορφή του να είσαι πιστός στην ύπαρξη, του να είσαι πιστός στη συνείδησή του.

»Η ειλικρίνεια είναι η αναγνώριση του γεγονότος ότι το εξωπραγματικό είναι εξωπραγματικό και δεν μπορεί να έχει αξία, ότι ούτε η αγάπη, ούτε η φήμη ούτε τα μετρητά είναι αξία εάν αποκτηθούν με απάτη – ότι μια προσπάθεια απόκτησης αξίας εξαπατώντας το μυαλό των άλλων είναι πράξη να ανεβάζεις τα θύματά σου σε μια θέση ανώτερη από την πραγματικότητα, όπου γίνεσαι έρμαιο της τυφλότητάς τους, σκλάβος της μη σκέψης και των υπεκφυγών τους, ενώ η ευφυΐα, ο ορθολογισμός τους, η οξυδέρκεια τους γίνονται οι εχθροί που πρέπει να φοβάσαι και να φεύγεις- ότι δεν σε νοιάζει να ζεις ως εξαρτώμενος, τουλάχιστον εξαρτημένος από τη βλακεία των άλλων, ή ως ανόητος του οποίου η πηγή αξιών είναι οι ανόητοι που καταφέρνει να κοροϊδέψει – ότι η ειλικρίνεια δεν είναι κοινωνικό καθήκον, ούτε θυσία για χάρη των άλλων, αλλά η πιο βαθιά εγωιστική αρετή που μπορεί να ασκήσει ο άνθρωπος: την άρνησή του να θυσιάσει την πραγματικότητα της δικής του ύπαρξης στην πλανημένη συνείδηση ​​των άλλων.

»Δικαιοσύνη είναι η αναγνώριση του γεγονότος ότι δεν μπορείς να προσποιήσεις τον χαρακτήρα των ανθρώπων όπως δεν μπορείς να προσποιήσεις τον χαρακτήρα της φύσης, ότι πρέπει να κρίνεις όλους τους ανθρώπους τόσο ευσυνείδητα όσο κρίνεις τα άψυχα αντικείμενα, με τον ίδιο σεβασμό στην αλήθεια, με το ίδιο άφθαρτο. όραμα, με μια τόσο καθαρή και ορθολογική διαδικασία ταύτισης—ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να κρίνεται για αυτό που είναι και αντιμετώπισε αναλόγως, ότι όπως δεν πληρώνεις υψηλότερο τίμημα για ένα σκουριασμένο κομμάτι σκραπ από ό,τι για ένα κομμάτι γυαλιστερό μέταλλο, έτσι δεν εκτιμάς την κλιμάκωση πάνω από έναν ήρωα—ότι η ηθική σου εκτίμηση είναι το νόμισμα που πληρώνει τους άντρες για αρετές ή κακίες, και αυτή η πληρωμή απαιτεί από εσάς τόσο σχολαστική τιμή όσο δίνετε στις οικονομικές συναλλαγές—ότι το να αποκρύπτετε την περιφρόνησή σας από τις κακίες των ανδρών είναι πράξη ηθικής παραχάραξης και το να αποκρύπτετε τον θαυμασμό σας από τις αρετές τους είναι πράξη ηθικής υπεξαίρεσης,

Ότι το να βάζεις οποιοδήποτε άλλο μέλημα υψηλότερα από τη δικαιοσύνη σημαίνει υποτίμηση του ηθικού σου νομίσματος και εξαπάτηση του καλού υπέρ του κακού, αφού μόνο ο καλός μπορεί να χάσει από αθέτηση δικαιοσύνης και μόνο το κακό μπορεί να ωφεληθεί—και ότι το κάτω μέρος του λάκκο στο τέλος αυτού του δρόμου, η πράξη της ηθικής χρεοκοπίας, είναι να τιμωρείς τους ανθρώπους για τις αρετές τους και να τους ανταμείβεις για τις κακίες τους, αυτό είναι η κατάρρευση στην πλήρη εξαθλίωση, η μαύρη μάζα της λατρείας του θανάτου, η αφιέρωση της συνείδησής σου στην καταστροφή της ύπαρξης.

»Παραγωγικότητα είναι η αποδοχή της ηθικής από μέρους σου, η αναγνώριση του γεγονότος ότι επιλέγεις να ζήσεις – ότι η παραγωγική εργασία είναι η διαδικασία με την οποία η συνείδηση ​​του ανθρώπου ελέγχει την ύπαρξή του, μια συνεχής διαδικασία απόκτησης γνώσης και διαμόρφωσης της ύλης για να ταιριάζει στον σκοπό του, μετάφρασης ιδέα σε φυσική μορφή, της ανακατασκευής της γης σύμφωνα με την εικόνα των αξιών του ατόμου — όλα αυτά.

Η εργασία είναι δημιουργική εργασία αν γίνεται από ένα σκεπτόμενο μυαλό, και καμία δουλειά δεν είναι δημιουργική αν γίνεται από έναν κενό που επαναλαμβάνει με άκριτη βλάστηση μια ρουτίνα που έχει μάθει από άλλους – ότι η δουλειά σας είναι δική σας να διαλέξετε και η επιλογή είναι τόσο μεγάλη όσο η δική σας μυαλό, ότι τίποτα περισσότερο δεν είναι δυνατό για σένα και τίποτα λιγότερο δεν είναι ανθρώπινο – ότι το να ξεγελάσεις το δρόμο σου σε μια δουλειά μεγαλύτερη από ό,τι μπορεί να αντέξει το μυαλό σου είναι να γίνεις ένας πίθηκος διαβρωμένος από φόβο σε δανεικές κινήσεις και δανεισμένο χρόνο και να εγκατασταθείς σε ένα δουλειά που απαιτεί λιγότερα από την πλήρη ικανότητα του μυαλού σου είναι να κόψεις τον κινητήρα σου και να καταδικάσεις τον εαυτό σου σε άλλου είδους κίνηση: αποσύνθεση

…ότι η δουλειά σου είναι η διαδικασία επίτευξης των αξιών σου και το να χάσεις τη φιλοδοξία σου για αξίες σημαίνει ότι χάνεις τη φιλοδοξία σου να ζήσεις — ότι το σώμα σου είναι μια μηχανή, αλλά το μυαλό σου είναι ο οδηγός της, και πρέπει να οδηγείς όσο πιο μακριά θα σε πάει το μυαλό σου,με το επίτευγμα ως στόχο του δρόμου σας – ότι ο άνθρωπος που δεν έχει σκοπό είναι μια μηχανή που κατηφορίζει στο έλεος οποιουδήποτε ογκόλιθου για να συντριβεί στην τάφρο της πρώτης ευκαιρίας, ότι ο άνθρωπος που πνίγει το μυαλό του είναι μια σταματημένη μηχανή που σιγά-σιγά θα σκουριά, ότι ο άνθρωπος που αφήνει έναν ηγέτη να συνταγογραφήσει την πορεία του είναι ένα ναυάγιο που ρυμουλκείται στο σωρό, και ο άνθρωπος που κάνει έναν άλλον στόχο του είναι ένας ωτοστόπ που κανένας οδηγός δεν πρέπει να πάρει ποτέ,

…ότι η δουλειά σου είναι ο σκοπός της ζωής σου και πρέπει να προσπεράσετε γρήγορα οποιονδήποτε δολοφόνο αναλαμβάνει το δικαίωμα να σας σταματήσει, ότι οποιαδήποτε αξία μπορείτε να βρείτε έξω από τη δουλειά σας, οποιαδήποτε άλλη πίστη ή αγάπη, μπορεί να είναι μόνο ταξιδιώτες που επιλέγετε να μοιραστείτε το ταξίδι σας και πρέπει να είναι ταξιδιώτες που πηγαίνουν μόνοι τους δύναμη προς την ίδια κατεύθυνση.

»Υπερηφάνεια είναι η αναγνώριση του γεγονότος ότι είσαι η ύψιστη αξία του εαυτού σου και, όπως όλες οι αξίες του ανθρώπου, πρέπει να κερδηθεί—ότι από κάθε επίτευγμα που ανοίγεται σε σένα, αυτό που κάνει όλα τα άλλα δυνατά είναι η δημιουργία του δικού σου χαρακτήρας—ότι ο χαρακτήρας σου, οι πράξεις σου, οι επιθυμίες σου, τα συναισθήματά σου είναι προϊόντα των υποθέσεων που κατέχει το μυαλό σου —ότι όπως ο άνθρωπος πρέπει να παράγει τις φυσικές αξίες που χρειάζεται για να διατηρήσει τη ζωή του, έτσι πρέπει να αποκτήσει τις αξίες του χαρακτήρα που τον κάνουν η ζωή του που αξίζει να συντηρηθεί –

…ότι όπως ο άνθρωπος είναι ένα ον με αυτοδημιούργητο πλούτο, έτσι είναι ένα ον με αυτοδημιούργητη ψυχή – ότι για να ζήσει απαιτείται μια αίσθηση αυτοεκτίμησης, αλλά ο άνθρωπος, που δεν έχει αυτόματες αξίες, δεν έχει αυτόματη αίσθηση αυτοεκτίμησης και πρέπει να την κερδίσει διαμορφώνοντας την ψυχή του στην εικόνα του ηθικού του ιδεώδους, στην εικόνα του Ανθρώπου, του λογικού όντος που γεννιέται ικανό να δημιουργήσει, αλλά πρέπει να δημιουργεί από επιλογή – ότι η πρώτη προϋπόθεση της αυτοεκτίμησης είναι αυτός ο λαμπερός εγωισμός της ψυχής που επιθυμεί το καλύτερο σε όλα τα πράγματα, στις αξίες της ύλης και του πνεύματος, μια ψυχή που επιδιώκει πάνω από όλα να επιτύχει τη δική της ηθική τελειότητα, εκτιμώντας τίποτα ανώτερο από τον εαυτό του…

Και ότι η απόδειξη της επίτευξης αυτοεκτίμησης είναι το ρίγος της περιφρόνησης και της εξέγερσης της ψυχής σου ενάντια στο ρόλο του θυσιαζόμενου ζώου, ενάντια στην ποταπή αυθάδεια οποιουδήποτε δόγματος που προτείνει να θυσιάσει την αναντικατάστατη αξία που είναι η συνείδησή σου και η απαράμιλλη δόξα που είναι η ύπαρξή σου στις τυφλές υπεκφυγές και τη στάσιμη φθορά των άλλων. μια ψυχή που επιδιώκει πάνω απ’ όλα να επιτύχει τη δική της ηθική τελειότητα, χωρίς να εκτιμά τίποτα περισσότερο από τον εαυτό της – και ότι η απόδειξη της επιτυγχανόμενης αυτοεκτίμησης είναι το ρίγος περιφρόνησης και η εξέγερση της ψυχής σου ενάντια στο ρόλο ενός ζώου θυσίας, ενάντια στην ποταπή αυθάδεια οποιουδήποτε δόγματος που προτείνει να θυσιάσει την αναντικατάστατη αξία που είναι η συνείδησή σου και η απαράμιλλη δόξα που είναι η ύπαρξή σου στις τυφλές υπεκφυγές και τη στάσιμη φθορά των άλλων.

Μια ψυχή που επιδιώκει πάνω απ’ όλα να επιτύχει την δική της ηθική τελειότητα, χωρίς να εκτιμά τίποτα περισσότερο από τον εαυτό της – και ότι η απόδειξη της επιτυγχανόμενης αυτοεκτίμησης είναι το ρίγος περιφρόνησης και η εξέγερση της ψυχής σου ενάντια στο ρόλο ενός ζώου θυσίας, ενάντια στην ποταπή αυθάδεια οποιουδήποτε δόγματος που προτείνει να θυσιάσει την αναντικατάστατη αξία που είναι η συνείδησή σου και η απαράμιλλη δόξα που είναι η ύπαρξή σου στις τυφλές υπεκφυγές και τη στάσιμη φθορά των άλλων,

…ενάντια στην ποταπή αυθάδεια οποιουδήποτε δόγματος που προτείνει να θυσιάσει την αναντικατάστατη αξία που είναι η συνείδησή σας και την απαράμιλλη δόξα που είναι η ύπαρξή σας στις τυφλές υπεκφυγές και τη στάσιμη φθορά των άλλων. Ενάντια στην ποταπή αυθάδεια οποιουδήποτε δόγματος που προτείνει να θυσιάσει την αναντικατάστατη αξία που είναι η συνείδησή σας και την απαράμιλλη δόξα που είναι η ύπαρξή σας στις τυφλές υπεκφυγές και τη στάσιμη φθορά των άλλων.

Υπάρχεις με τέτοια ψίχουλα που θα ήθελαν να σε πετάξουν.

»Εσείς που δεν έχετε κανένα πρότυπο αυτοεκτίμησης, αποδεχτείτε τις ενοχές και μην τολμήσετε να κάνετε τις ερωτήσεις. Αλλά ξέρετε την απαράδεκτη απάντηση, αρνούμενοι να αναγνωρίσετε αυτό που βλέπετε, ποια κρυμμένη υπόθεση κινεί τον κόσμο σας. Το ξέρετε, όχι με ειλικρινή δήλωση, αλλά ως μια σκοτεινή ανησυχία μέσα σας, ενώ κολυμπάτε ανάμεσα στην ένοχη εξαπάτηση και στο να ασκείτε απρόθυμα μια αρχή πολύ μοχθηρή για να αναφέρετε.

»Εγώ, που δεν δέχομαι τα άδικα, ούτε σε αξίες ούτε σε ενοχές, είμαι εδώ για να κάνω τις ερωτήσεις που αποφύγατε. Γιατί είναι ηθικό να υπηρετείς την ευτυχία των άλλων, αλλά όχι τη δική σου; Αν η απόλαυση είναι αξία, γιατί είναι ηθική όταν τη βιώνουν οι άλλοι, αλλά ανήθικη όταν τη βιώνεις εσύ; Αν η αίσθηση του να τρως ένα κέικ είναι αξία, γιατί είναι μια ανήθικη τέρψη στο στομάχι σου, αλλά ένας ηθικός στόχος για να πετύχεις στο στομάχι των άλλων; Γιατί είναι ανήθικο για σένα να επιθυμείς, αλλά ηθικό είναι να το κάνουν οι άλλοι; Γιατί είναι ανήθικο να παράγεις μια αξία και να την κρατάς, αλλά ηθικό να τη δίνεις; Και αν δεν είναι ηθικό να κρατάς μια αξία, γιατί είναι ηθικό να την αποδέχονται οι άλλοι; Αν είσαι ανιδιοτελής και ενάρετος όταν το δίνεις, δεν είναι εγωιστές και μοχθηροί όταν το παίρνουν; Η αρετή συνίσταται στο να υπηρετείς την κακία; Είναι ο ηθικός σκοπός αυτών που είναι καλοί, η αυτοπυρπόληση για χάρη αυτών που είναι κακοί;

»Η απάντηση που αποφεύγεις, η τερατώδης απάντηση είναι: Όχι, οι ληστές δεν είναι κακοί, υπό την προϋπόθεση ότι δεν κέρδισαν την αξία που τους έδωσες. Δεν είναι ανήθικο να το αποδεχτούν, υπό την προϋπόθεση ότι δεν μπορούν να το παράγουν, δεν μπορούν να το αξίζουν, δεν μπορούν να σας δώσουν οποιαδήποτε αξία σε αντάλλαγμα. Δεν είναι ανήθικο να το απολαμβάνουν, υπό την προϋπόθεση ότι δεν το αποκτούν σωστά.

»Αυτός είναι ο μυστικός πυρήνας της πίστης σου, το άλλο μισό του διπλού σταθμού σου: είναι ανήθικο να ζεις με τη δική σου προσπάθεια, αλλά ηθικό να ζεις με την προσπάθεια των άλλων—είναι ανήθικο να καταναλώνεις το δικό σου προϊόν, αλλά ηθικό καταναλώνω τα προϊόντα των άλλων —είναι ανήθικο να κερδίζεις, αλλά ηθικό να πονάς—είναι τα παράσιτα που είναι η ηθική δικαιολογία για την ύπαρξη των παραγωγών, αλλά η ύπαρξη των παρασίτων είναι αυτοσκοπός—είναι κακό το κέρδος με το επίτευγμα, αλλά καλό να κερδίζεις με θυσία—είναι κακό να δημιουργείς τη δική σου ευτυχία, αλλά καλό να την απολαμβάνεις με το τίμημα του αίματος των άλλων.

»Ο κώδικάς σας χωρίζει την ανθρωπότητα σε δύο κάστες και τους προστάζει να ζουν με αντίθετους κανόνες: εκείνους που μπορεί να επιθυμούν οτιδήποτε και εκείνους που δεν επιθυμούν τίποτα, τους εκλεκτούς και τη ζήτηση, τους καβαλάρηδες και τους μεταφορείς, τους τρώγοντες και τους τρώγονται. Ποιο πρότυπο καθορίζει την κάστα σας; Ποιος κωδικός πρόσβασης σας δέχεται στην ηθική ελίτ; Ο κωδικός πρόσβασης είναι έλλειψη αξίας.

»Όποια κι αν είναι η αξία που εμπλέκεται, η έλλειψή σας είναι αυτή που σας δίνει να διεκδικήσετε αυτούς που δεν το έχουν. Είναι η ανάγκη σας που σας δίνει την αξίωση για ανταμοιβές. Εάν είστε σε θέση να ικανοποιήσετε την ανάγκη σας, η ικανότητά σας ακυρώνει το δικαίωμά σας να την ικανοποιήσετε. Αλλά μια ανάγκη που δεν είστε σε θέση να ικανοποιήσετε σας δίνει το πρώτο δικαίωμα στη ζωή της ανθρωπότητας.

»Αν πετύχεις, όποιος αποτυγχάνει είναι κύριος σου, αν αποτύχεις, όποιος πετύχει είναι δουλοπάροικος σου. Είτε η αποτυχία σας είναι δίκαιη είτε όχι, είτε οι επιθυμίες σας είναι λογικές είτε όχι, είτε η ατυχία σας είναι άδικη είτε το αποτέλεσμα των κακών σας, είναι η ατυχία που σας δίνει το δικαίωμα στην ανταμοιβή. Είναι ο πόνος, ανεξάρτητα από τη φύση ή την αιτία του, ο πόνος ως πρωταρχικό απόλυτο, που σου δίνει μια υποθήκη σε όλη την ύπαρξη.

»Αν θεραπεύεις τον πόνο σου με την δική σου προσπάθεια, δεν λαμβάνεις καμία ηθική πίστη: ο κώδικάς σου το θεωρεί περιφρονητικά ως πράξη ιδιοτελούς συμφέροντος. Όποια αξία κι αν επιδιώκετε να αποκτήσετε, είτε είναι πλούτος είτε τροφή είτε αγάπη είτε δικαιώματα, αν την αποκτήσετε μέσω της Αρετής σας, ο κώδικάς σας δεν τη θεωρεί ηθικό απόκτημα: δεν προκαλείτε ζημιά σε κανέναν, είναι εμπόριο. όχι ελεημοσύνη? πληρωμή, όχι θυσία. Το άξιο ανήκει στην εγωιστική, εμπορική σφαίρα του αμοιβαίου κέρδους. Είναι μόνο το άδικο που απαιτεί αυτή την ηθική συναλλαγή που συνίσταται σε κέρδος για τον έναν με τίμημα καταστροφής για τον άλλον. Το να απαιτείς ανταμοιβές για την αρετή σου είναι εγωιστικό και ανήθικο. είναι η έλλειψη αρετής σου που μετατρέπει το αίτημά σου σε ηθικό δικαίωμα.

»Μια ηθική που κρατά την ανάγκη ως αξίωση, κρατά το κενό -την ανυπαρξία- ως πρότυπο αξίας, ανταμείβει μια απουσία, μια ήττα: αδυναμία, ανικανότητα, ανικανότητα, ταλαιπωρία, ασθένεια, καταστροφή, έλλειψη, το σφάλμα, το ελάττωμα – το μηδέν.

»Ποιος παρέχει τον λογαριασμό για την πληρωμή αυτών των απαιτήσεων; Αυτοί που είναι καταραμένοι επειδή είναι μη μηδενικοί, ο καθένας στο βαθμό της απόστασής του από αυτό το ιδανικό. Εφόσον όλες οι αξίες είναι προϊόν αρετών, ο βαθμός της αρετής σας χρησιμοποιείται ως μέτρο της ποινής σας. ο βαθμός των σφαλμάτων σας χρησιμοποιείται ως μέτρο του κέρδους σας. Ο κώδικάς σας δηλώνει ότι ο λογικός άνθρωπος πρέπει να θυσιαστεί στον παράλογο, ο ανεξάρτητος άνθρωπος στα παράσιτα, ο έντιμος άνθρωπος στους ανέντιμους, ο άνθρωπος της δικαιοσύνης στους άδικους, ο παραγωγικός άνθρωπος στους κλέφτες αργόσχολους, ο άνθρωπος της ακεραιότητας σε συμβιβασμούς, ο άνθρωπος της αυτοεκτίμησης έως τους σαρωτούς νευρωτικούς. Αναρωτιέσαι για την κακία της ψυχής σε αυτούς που βλέπεις γύρω σου; Ο άνθρωπος που επιτυγχάνει αυτές τις αρετές δεν θα αποδεχτεί τον ηθικό σας κώδικα. ο άνθρωπος που αποδέχεται τον ηθικό σας κώδικα δεν θα επιτύχει αυτές τις αρετές.

»Υπό την ηθική της θυσίας, η πρώτη αξία που θυσιάζεις είναι η ηθική, το επόμενο είναι η αυτοεκτίμηση. Όταν η ανάγκη είναι το πρότυπο, κάθε άντρας είναι και θύμα και παράσιτο. Ως θύμα, πρέπει να εργαστεί για να καλύψει τις ανάγκες των άλλων, αφήνοντας τον εαυτό του στη θέση ενός παρασίτου του οποίου οι ανάγκες πρέπει να καλυφθούν από άλλους. Δεν μπορεί να πλησιάσει τους συνανθρώπους του παρά μόνο σε έναν από τους δύο επαίσχυντους ρόλους: είναι και ζητιάνος και κορόιδο.

»Φοβάσαι τον άνθρωπο που έχει ένα δολάριο λιγότερο από σένα, αυτό το δολάριο είναι δικαιωματικά δικό του, σε κάνει να νιώθεις ηθικός απατεώνας. Μισείς τον άνθρωπο που έχει ένα δολάριο περισσότερο από σένα, αυτό το δολάριο είναι δικαιωματικά δικό σου, σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι ηθικά εξαπατημένος. Ο άντρας από κάτω είναι μια πηγή της ενοχής σου, ο άνθρωπος από πάνω είναι μια πηγή της απογοήτευσής σου.

Δεν ξέρετε τι να παραδώσετε ή να απαιτήσετε, πότε να δώσετε και πότε να αρπάξετε, ποια ευχαρίστηση στη ζωή είναι δικαιωματικά δική σας και ποιο χρέος είναι ακόμα απλήρωτο στους άλλους—παλεύετε να αποφύγετε, ως «θεωρία», τη γνώση ότι από την ηθική στάνταρ που έχεις αποδεχτεί είσαι ένοχος κάθε στιγμή της ζωής σου, δεν υπάρχει μπουκιά φαγητού που καταπιείς που να μην χρειάζεται από κάποιον κάπου στη γη—και εγκαταλείπετε το πρόβλημα με τυφλή δυσαρέσκεια, καταλήγετε στο συμπέρασμα ότι η ηθική τελειότητα δεν πρέπει να επιτευχθεί ούτε να επιθυμείτε, ότι θα μπερδευτείτε με το να αρπάξετε όσο μπορεί και αποφεύγοντας τα μάτια των νέων, αυτών που σε κοιτάζουν σαν να ήταν δυνατή η αυτοεκτίμηση και περίμεναν να την έχεις. Η ενοχή είναι το μόνο που κρατάς μέσα στην ψυχή σου—και το ίδιο κάνει και κάθε άλλος άντρας, καθώς περνάει, αποφεύγοντας τα μάτια σου. Αναρωτιέστε γιατί η ηθική σας δεν έχει επιτύχει την αδελφοσύνη στη γη ή την καλή θέληση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο;

»Η αιτιολόγηση της θυσίας, που προτείνει η ηθική σου, είναι πιο διεφθαρμένη από τη διαφθορά που υποτίθεται ότι δικαιολογεί. Το κίνητρο της θυσίας σου, σου λέει, πρέπει να είναι η αγάπη —η αγάπη που πρέπει να νιώθεις για κάθε άντρα. Μια ηθική που διακηρύσσει την πεποίθηση ότι οι αξίες του πνεύματος είναι πιο πολύτιμες από την ύλη, μια ηθική που σε διδάσκει να περιφρονείς μια πόρνη που δίνει το σώμα της αδιακρίτως σε όλους τους ανθρώπους – αυτή η ίδια ηθική απαιτεί να παραδώσεις την ψυχή σου στην άσεμνη αγάπη για όλους ερχόμενοι.

»Όπως δεν μπορεί να υπάρξει άσκοπος πλούτος, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει άσκοπη αγάπη ή οποιοδήποτε είδος άσκοπου συναισθήματος. Ένα συναίσθημα είναι μια απάντηση σε ένα πρόσωπο της πραγματικότητας, μια εκτίμηση που υπαγορεύεται από τα πρότυπά σας. Το να αγαπάς σημαίνει να εκτιμάς. Ο άνθρωπος που σου λέει ότι είναι δυνατόν να εκτιμάς χωρίς αξίες, να αγαπάς αυτούς που εκτιμάς ως άχρηστους, είναι ο άνθρωπος που σου λέει ότι μπορείς να πλουτίσεις καταναλώνοντας χωρίς να παράγεις και ότι το χαρτονόμισμα είναι τόσο πολύτιμο όσο ο χρυσός.

»Παρατηρήστε ότι δεν περιμένει από εσάς να νιώσετε έναν άδικο φόβο. Όταν το είδος του παίρνει την εξουσία, είναι έμπειρο στο να επινοεί μέσα τρόμου, στο να σου δίνει άφθονη αιτία να νιώσεις τον φόβο με τον οποίο θέλουν να σε κυβερνήσουν. Αλλά όταν πρόκειται για αγάπη, το υψηλότερο από τα συναισθήματα, τους επιτρέπετε να σας ουρλιάζουν κατηγορώντας ότι είστε ηθικός παραβάτης, αν δεν είστε σε θέση να νιώσετε άσκοπη αγάπη. Όταν ένας άντρας αισθάνεται φόβο χωρίς λόγο, τον καλείτε σε έναν ψυχίατρο. δεν είστε τόσο προσεκτικοί για να προστατεύσετε το νόημα, τη φύση και την αξιοπρέπεια της αγάπης.

»Η αγάπη είναι η έκφραση των αξιών κάποιου, η μεγαλύτερη ανταμοιβή που μπορείς να κερδίσεις για τις ηθικές ιδιότητες που έχεις πετύχει στον χαρακτήρα και το άτομό σου, το συναισθηματικό τίμημα που πληρώνει ένας άνθρωπος για τη χαρά που λαμβάνει από τις αρετές ενός άλλου. Η ηθική σου απαιτεί να χωρίσεις την αγάπη σου από τις αξίες και να την παραδώσεις σε κάθε αλήτη, όχι ως απάντηση στην αξία του, αλλά ως απάντηση στην ανάγκη του.όχι ως ανταμοιβή, αλλά ως ελεημοσύνη, όχι ως πληρωμή αρετών, αλλά ως λευκή επιταγή στις κακίες.

Η ηθική σας λέει ότι ο σκοπός της αγάπης είναι να σας απελευθερώσει από τους δεσμούς της ηθικής, ότι η αγάπη είναι ανώτερη από την ηθική κρίση, ότι η αληθινή αγάπη υπερβαίνει, συγχωρεί και επιβιώνει κάθε είδους κακού στο αντικείμενο της, και όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη μεγαλύτερη η φθορά που επιτρέπει στους αγαπημένους. Το να αγαπάς έναν άνθρωπο για τις αρετές του είναι ασήμαντο και ανθρώπινο, σου λέει. να τον αγαπάς για τα ελαττώματά του είναι θεϊκό. Το να αγαπάς αυτούς που το αξίζουν είναι προσωπικό συμφέρον. το να αγαπάς τον ανάξιο είναι θυσία. Την αγάπη σου την χρωστάς σε αυτούς που δεν την αξίζουν, και όσο λιγότερο την αξίζουν, τόσο περισσότερη αγάπη τους χρωστάς—όσο πιο απεχθές είναι το αντικείμενο, τόσο πιο ευγενής η αγάπη σου—τόσο πιο άδολη η αγάπη σου,

»Τέτοια είναι η ηθική σου της θυσίας και τέτοια είναι τα δίδυμα ιδανικά που προσφέρει: να ξαναφτιάχνεις την ζωή του σώματός σου με την εικόνα ενός ανθρώπινου θησαυρού και την ζωή του πνεύματός σου με την εικόνα μιας χωματερής.

»Αυτός ήταν ο στόχος σου και τον πέτυχες. Γιατί τώρα γκρινιάζετε παράπονα για την ανικανότητα του ανθρώπου και τη ματαιότητα των ανθρώπινων φιλοδοξιών; Επειδή δεν μπορέσατε να ευημερήσετε αναζητώντας την καταστροφή; Επειδή δεν μπόρεσες να βρεις χαρά λατρεύοντας τον πόνο; Επειδή δεν μπόρεσες να ζήσεις κρατώντας τον θάνατο ως πρότυπο αξίας;

»Ο βαθμός της ικανότητάς σου να ζεις ήταν ο βαθμός στον οποίο παράβηκες τον ηθικό σου κώδικα, ωστόσο πιστεύεις ότι αυτοί που τον κηρύττουν είναι φίλοι της ανθρωπότητας, καταριέσαι τον εαυτό σου και δεν τολμάς να αμφισβητήσεις τα κίνητρά τους ή τους στόχους τους. Ρίξτε μια ματιά σε αυτά τώρα, όταν αντιμετωπίσετε την τελευταία σας επιλογή – και αν επιλέξετε να χαθείτε, κάντε το έχοντας πλήρη επίγνωση του πόσο φτηνά ένας τόσο μικρός εχθρός έχει πάρει τη ζωή σας.

»Οι μυστικιστές και των δύο σχολών, που κηρύττουν το δόγμα της θυσίας, είναι μικρόβια που σου επιτίθενται μέσω μιας μόνο πληγής: του φόβου σου να βασιστείς στο μυαλό σου. Σου λένε ότι διαθέτουν ένα μέσο γνώσης ανώτερο από το μυαλό, έναν τρόπο συνείδησης ανώτερο από τη λογική – όπως μια ειδική έλξη με κάποιον γραφειοκράτη του σύμπαντος που τους δίνει μυστικές συμβουλές που δεν έχουν από άλλους. Οι μυστικιστές του πνεύματος δηλώνουν ότι διαθέτουν μια επιπλέον αίσθηση που σας λείπει: αυτή η ειδική έκτη αίσθηση συνίσταται στην αντίφαση του συνόλου της γνώσης των πέντε σας.

Οι μύστες των μυών δεν μπαίνουν στον κόπο να διεκδικήσουν την εξωαισθητηριακή αντίληψη: απλώς δηλώνουν ότι οι αισθήσεις σας δεν είναι έγκυρες και ότι η σοφία τους συνίσταται στο να αντιλαμβάνονται την τύφλωσή σας με κάποιο τρόπο απροσδιόριστων μέσων. Και τα δύο είδη απαιτούν να ακυρώσετε τη δική σας συνείδηση ​​και να παραδοθείτε στη δύναμή τους. Σου προσφέρουν, ως απόδειξη της ανώτερης γνώσης τους, το γεγονός ότι ισχυρίζονται το αντίθετο από όλα όσα ξέρεις, και ως απόδειξη της ανώτερης ικανότητάς τους να αντιμετωπίζουν την ύπαρξη, το γεγονός ότι σε οδηγούν στη δυστυχία, στην αυτοθυσία, στην πείνα, καταστροφή.

»Ισχυρίζονται ότι αντιλαμβάνονται έναν τρόπο να είσαι ανώτερος από την ύπαρξή σου σε αυτή την γη. Οι μυστικιστές του πνεύματος το αποκαλούν «άλλη διάσταση», η οποία συνίσταται στην άρνηση των διαστάσεων. Οι μυστικιστές του μυός το αποκαλούν «το μέλλον», το οποίο συνίσταται στην άρνηση του παρόντος. Το να υπάρχεις σημαίνει να έχεις ταυτότητα. Ποια ταυτότητα μπορούν να δώσουν στην ανώτερη σφαίρα τους; Σου λένε συνέχεια τι δεν είναι , αλλά ποτέ δεν σου λένε τι είναι. Όλες οι ταυτίσεις τους συνίστανται στην άρνηση: ο Θεός είναι αυτό που κανένας ανθρώπινος νους δεν μπορεί να γνωρίζει, λένε – και απαιτούν να το θεωρήσετε γνώση – ο Θεός είναι μη άνθρωπος, ο ουρανός είναι μη γη, η ψυχή είναι μη σώμα, αρετή. είναι μη κερδοσκοπικό, το Α είναι μη Α, η αντίληψη είναι μη αισθητηριακή, η γνώση είναι μη λογική. Οι ορισμοί τους δεν είναι πράξεις καθορισμού, αλλά εξάλειψης.

»Είναι μόνο η μεταφυσική μιας βδέλλας που θα κολλούσε στην ιδέα ενός σύμπαντος όπου το μηδέν είναι ένα πρότυπο ταύτισης. Μια βδέλλα θα ήθελε να ξεφύγει από την ανάγκη να ονομάσει τη φύση της – να ξεφύγει από την ανάγκη να γνωρίζει ότι η ουσία πάνω στην οποία χτίζει το ιδιωτικό της σύμπαν είναι το αίμα.

»Ποια είναι η φύση αυτού του ανώτερου κόσμου στον οποίο θυσιάζουν τον κόσμο που υπάρχει; Οι μύστες του πνεύματος καταριούνται την ύλη, οι μύστες των μυών καταριούνται το κέρδος, οι πρώτοι εύχονται οι άνθρωποι να επωφεληθούν αρνούμενοι τη γη, οι δεύτεροι εύχονται οι άνθρωποι να κληρονομήσουν τη γη αποποιούμενοι κάθε κέρδος. Οι μη υλικοί, μη κερδοσκοπικοί κόσμοι τους είναι βασίλεια όπου τα ποτάμια τρέχουν με γάλα και καφέ, όπου το κρασί αναβλύζει από τους βράχους κατά την εντολή τους, όπου τα αρτοσκευάσματα πέφτουν πάνω τους από τα σύννεφα με το τίμημα να ανοίξουν το στόμα τους.

Σε αυτήν την υλική γη, που κυνηγά το κέρδος, απαιτείται μια τεράστια επένδυση αρετής – εξυπνάδας, ακεραιότητας, ενέργειας, δεξιοτήτων – για να κατασκευαστεί ένας σιδηρόδρομος που θα τους μεταφέρει σε απόσταση ενός μιλίου. στον μη υλικό, μη κερδοσκοπικό κόσμο τους, ταξιδεύουν από πλανήτη σε πλανήτη με το κόστος μιας ευχής. Αν ένας ειλικρινής τους ρωτήσει: «Πώς;»—απαντούν με δίκαιη περιφρόνηση ότι το «πώς» είναι η έννοια των χυδαίων ρεαλιστών. η έννοια των ανώτερων πνευμάτων είναι «Κάπως». Σε αυτή τη γη που περιορίζεται από την ύλη και το κέρδος, οι ανταμοιβές επιτυγχάνονται με τη σκέψη. σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από τέτοιους περιορισμούς, οι ανταμοιβές επιτυγχάνονται με την επιθυμία.

»Και αυτό είναι όλο το άθλιο μυστικό τους. Το μυστικό όλων των εσωτερικών τους φιλοσοφιών, όλων των διαλεκτικών και υπερ-αισθήσεών τους, των υπεκφυγών ματιών και των γρυλιστών λέξεων τους, του μυστικού για το οποίο καταστρέφουν τον πολιτισμό, τη γλώσσα, τις βιομηχανίες και τις ζωές, το μυστικό για το οποίο τρυπούν τα μάτια και τα τύμπανα των αυτιών τους , αλέθουν τις αισθήσεις τους, αδειάζουν το μυαλό τους, ο σκοπός για τον οποίο διαλύουν τις απόλυτες της λογικής, της λογικής, της ύλης, της ύπαρξης, της πραγματικότητας—είναι να στήσουν πάνω σε αυτή την πλαστική ομίχλη ένα μοναδικό ιερό απόλυτο: την Ευχή τους.

»Ο περιορισμός που επιδιώκουν να ξεφύγουν είναι ο νόμος της ταυτότητας. Η ελευθερία που αναζητούν είναι η ελευθερία από το γεγονός ότι ένας Α θα παραμείνει Α, ανεξάρτητα από τα δάκρυα ή τα ξεσπάσματα τους – ότι ένα ποτάμι δεν θα τους φέρει γάλα, ανεξάρτητα από την πείνα τους – ότι το νερό δεν θα τρέχει ανηφορικά, ό,τι κι αν γίνει ανέσεις που θα μπορούσαν να κερδίσουν αν το έκαναν, και αν θέλουν να το σηκώσουν στην οροφή ενός ουρανοξύστη, πρέπει να το κάνουν με μια διαδικασία σκέψης και εργασίας, στην οποία η φύση μιας ίντσας σωλήνων μετράει, αλλά τα συναισθήματά τους μετράνε. όχι—ότι τα συναισθήματά τους είναι ανίκανα να αλλάξουν την πορεία ενός μόνο κόκκου σκόνης στο διάστημα ή τη φύση οποιασδήποτε ενέργειας έχουν διαπράξει.

»Αυτοί που σας λένε ότι ο άνθρωπος αδυνατεί να αντιληφθεί μια πραγματικότητα χωρίς τις αισθήσεις του, σημαίνουν ότι είναι απρόθυμοι να αντιληφθούν μια πραγματικότητα χωρίς διαστρέβλωση από τα συναισθήματά τους. «Τα πράγματα όπως είναι» είναι πράγματα όπως τα αντιλαμβάνεται ο νους σας, χωρίστε τους από την λογική και γίνονται «πράγματα όπως τα αντιλαμβάνεστε από τις επιθυμίες σας».

»Δεν υπάρχει ειλικρινής εξέγερση ενάντια στην λογική —και όταν αποδέχεσαι οποιοδήποτε μέρος της πίστης τους, το κίνητρό σου είναι να ξεφύγεις από κάτι που η λογική σου δεν θα σου επέτρεπε να επιχειρήσεις. Η ελευθερία που αναζητάς είναι η ελευθερία από το γεγονός ότι αν έκλεψες τα πλούτη σου, είσαι απατεώνας, ανεξάρτητα από το πόσα φιλανθρωπία και πόσες προσευχές απαγγέλλεις – ότι αν κοιμάσαι με τσούλες, δεν είσαι άξιος σύζυγος , ανεξάρτητα από το πόσο ανήσυχα νιώθετε ότι αγαπάτε τη γυναίκα μας το επόμενο πρωί – ότι είστε μια οντότητα, όχι μια σειρά από τυχαία κομμάτια σκορπισμένα σε ένα σύμπαν όπου τίποτα δεν κολλάει και τίποτα δεν σας δεσμεύει σε τίποτα, το σύμπαν ενός παιδικού εφιάλτη όπου οι ταυτότητες αλλάζουν και κολυμπήστε, όπου ο ρότερ και ο ήρωας είναι εναλλάξιμα μέρη που υποτίθεται αυθαίρετα κατά βούληση — ότι είστε άντρας — ότι είστε οντότητα — ότι είστε .

»Ανεξάρτητα από το πόσο πρόθυμα ισχυρίζεστε ότι ο στόχος της επιθυμίας του μυστικιστή σας είναι ένας ανώτερος τρόπος ζωής, η εξέγερση ενάντια στην ταυτότητα είναι η επιθυμία για ανυπαρξία. Η επιθυμία να μην είσαι τίποτα είναι η επιθυμία να μην είσαι.

»Οι δάσκαλοί σας, οι μυστικιστές και των δύο σχολείων, έχουν αντιστρέψει την αιτιότητα στην συνείδησή τους και μετά προσπαθούν να την αντιστρέψουν στην ύπαρξη. Παίρνουν τα συναισθήματά τους ως αιτία και το μυαλό τους ως παθητικό αποτέλεσμα. Κάνουν τα συναισθήματά τους εργαλείο για την αντίληψη της πραγματικότητας. Διατηρούν τις επιθυμίες τους ως μη αναγώγιμη πρωταρχική, ως γεγονός που υπερισχύει όλων των γεγονότων. Ένας έντιμος άνθρωπος δεν επιθυμεί μέχρι να εντοπίσει το αντικείμενο του πόθου του. Λέει: «Είναι, άρα το θέλω». Λένε: «Το θέλω, άρα είναι».

»Θέλουν να εξαπατήσουν το αξίωμα της ύπαρξης και της συνείδησης, θέλουν η συνείδησή τους να είναι ένα όργανο όχι αντίληψης αλλά δημιουργίας ύπαρξης και η ύπαρξη να μην είναι το αντικείμενο αλλά το υποκείμενο της συνείδησής τους – θέλουν να είναι ο Θεός που δημιούργησαν κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους, που δημιουργεί ένα σύμπαν από ένα κενό μέσω μιας αυθαίρετης ιδιοτροπίας. Αλλά η πραγματικότητα δεν πρέπει να εξαπατηθεί. Αυτό που πετυχαίνουν είναι το αντίθετο της επιθυμίας τους. Θέλουν μια παντοδύναμη εξουσία πάνω στην ύπαρξη. Αντίθετα, χάνουν τη δύναμη της συνείδησης. Αρνούμενοι να μάθουν, καταδικάζουν τον εαυτό τους στη φρίκη ενός αιώνιου αγνώστου.

»Αυτές οι παράλογες επιθυμίες που σε έλκουν στο δόγμα τους, εκείνα τα συναισθήματα που λατρεύεις ως είδωλο, στο βωμό του οποίου θυσιάζεις τη γη, αυτό το σκοτεινό, ασυνάρτητο πάθος μέσα σου, που θεωρείς τη φωνή του Θεού ή των αδένων σου, δεν είναι τίποτα. περισσότερο από το πτώμα του μυαλού σου. Ένα συναίσθημα που έρχεται σε σύγκρουση με τη λογική σου, ένα συναίσθημα που δεν μπορείς να εξηγήσεις ή να ελέγξεις, είναι μόνο το κουφάρι αυτής της μπαγιάτικης σκέψης που απαγόρευες στο μυαλό σου να αναθεωρήσει.

»Όποτε έκανες το κακό να αρνείσαι να σκεφτείς και να δεις, να εξαιρέσεις από το απόλυτο της πραγματικότητας κάποια μικρή σου επιθυμία, όποτε επέλεγες να πεις: Αφήστε με να αποσυρθώ από την κρίση της λογικής τα μπισκότα που έκλεψα ή την ύπαρξη του Θεού, επιτρέψτε μου να έχω μια παράλογη ιδιοτροπία μου και θα είμαι άνθρωπος της λογικής για όλα τα άλλα—αυτή ήταν η πράξη της ανατροπής της συνείδησής σας, η πράξη της διαφθοράς του μυαλού σας. Το μυαλό σας έγινε τότε μια σταθερή κριτική επιτροπή που δέχεται εντολές από έναν μυστικό υπόκοσμο, του οποίου η ετυμηγορία διαστρεβλώνει τα αποδεικτικά στοιχεία ώστε να ταιριάζουν σε ένα απόλυτο που δεν τολμά να αγγίξει – και το αποτέλεσμα είναι μια λογοκριμένη πραγματικότητα, μια τεμαχισμένη πραγματικότητα όπου τα κομμάτια που επιλέξατε να δείτε αιωρούνται ανάμεσα τα χάσματα εκείνων που δεν κάνατε, που συγκρατούνται από αυτό το υγρό ταρίχευσης του μυαλού που είναι ένα συναίσθημα που εξαιρείται από τη σκέψη.

»Οι σύνδεσμοι που προσπαθείς να πνίξεις είναι περιστασιακές συνδέσεις. Ο εχθρός που προσπαθείτε να νικήσετε είναι ο νόμος της αιτιότητας: δεν σας επιτρέπει να κάνετε θαύματα. Ο νόμος της αιτιότητας είναι ο νόμος της ταυτότητας που εφαρμόζεται στη δράση. Όλες οι ενέργειες προκαλούνται από οντότητες. Η φύση μιας ενέργειας προκαλείται και καθορίζεται από τη φύση των οντοτήτων που ενεργούν. ένα πράγμα δεν μπορεί να ενεργεί σε αντίθεση με τη φύση του. Μια ενέργεια που δεν προκαλείται από μια οντότητα θα προκληθεί από ένα μηδέν, που θα σήμαινε ένα μηδέν που ελέγχει ένα πράγμα, μια μη οντότητα που ελέγχει μια οντότητα, το ανύπαρκτο κυβερνά το υπάρχον – που είναι το σύμπαν της επιθυμίας των δασκάλων σας, το αιτία των δογμάτων τους περί άσκοπης δράσης, ο λόγος της εξέγερσής τους ενάντια στη λογική, του στόχου της ηθικής τους, της πολιτικής τους, της οικονομίας τους, του ιδανικού που αγωνίζονται: τη βασιλεία του μηδενός.

»Ο νόμος της ταυτότητας δεν σας επιτρέπει να έχετε το κέικ σας και να το φάτε επίσης. Ο νόμος της αιτιότητας δεν σας επιτρέπει να φάτε το κέικ σας πριν το φάτε . Αλλά αν πνίξετε και τους δύο νόμους στα κενά του μυαλού σας, εάν προσποιηθείτε τον εαυτό σας και στους άλλους ότι δεν βλέπετε – τότε μπορείτε να προσπαθήσετε να διακηρύξετε το δικαίωμά σας να φάτε το κέικ σας σήμερα και το δικό μου αύριο, μπορείτε να κηρύξετε ότι τρόπος για να έχετε ένα κέικ είναι να το φάτε πρώτα, προτού το ψήσετε, ότι ο τρόπος παραγωγής είναι να ξεκινήσετε με την κατανάλωση, ότι όλοι οι επιθυμητές έχουν ίση αξίωση για όλα τα πράγματα, αφού τίποτα δεν προκαλείται από τίποτα. Το απόρροια του άδικου στην ύλη είναι το μη κερδισμένο στο πνεύμα.

»Όποτε επαναστατείς ενάντια στην αιτιότητα, το κίνητρό σου είναι η δόλια επιθυμία, όχι για να την ξεφύγεις, αλλά χειρότερα: να την αντιστρέψεις. Θέλεις αγάπη που δεν κερδίζεις, λες και η αγάπη, το αποτέλεσμα, θα μπορούσε να σου δώσει προσωπική αξία, την αιτία – θέλεις ακαταμάχητο θαυμασμό, λες και ο θαυμασμός, το αποτέλεσμα, θα μπορούσε να σου δώσει αρετή, την αιτία – θέλεις αμφίβολο πλούτο, σαν πλούτη, το αποτέλεσμα, θα μπορούσε να σας δώσει την ικανότητα, την αιτία – παρακαλείτε για έλεος, έλεος, όχι δικαιοσύνη, σαν μια άδικη συγχώρεση θα μπορούσε να εξαλείψει την αιτία της έκκλησής σας. Και για να απολαύσεις τα άσχημα μικρά σου ψέματα, υποστηρίζεις τα δόγματα των δασκάλων σου, ενώ εκείνοι τρελαίνονται διακηρύσσοντας ότι η δαπάνη, το αποτέλεσμα, δημιουργεί πλούτη, η αιτία, ο μηχανισμός, το αποτέλεσμα, η νοημοσύνη, η αιτία, η σεξουαλική σου οι επιθυμίες, το αποτέλεσμα, δημιουργούν τις φιλοσοφικές σας αξίες, την αιτία.

»Ποιος πληρώνει για το όργιο; Ποιος προκαλεί το αναίτιο; Ποια είναι τα θύματα, που είναι καταδικασμένα να παραμείνουν ανομολόγητα και να χαθούν σιωπηλά, μήπως η αγωνία τους διαταράξει την προσποίηση σας ότι δεν υπάρχουν; Είμαστε, εμείς, οι άντρες του μυαλού.