Δεν αγαπάς τον εαυτό σου καθόλου μα καθόλου;

Δεν αγαπάς τον εαυτό σου καθόλου μα καθόλου. Όμως, ποιον θα αγαπήσεις αν δεν ξέρεις ποιος είσαι; Από πολύ μικρό σε έχουν κάνει να πιστεύεις -μεταξύ άλλων πολλών ανοησιών- ότι οφείλεις να γίνεις σημαντικό πρόσωπο για να απολαμβάνεις μια επαγγελματική θέση με κύρος και να κερδίζεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς. Και σαν αποτέλεσμα του να κάθεσαι παθητικά στην τάξη οχτώ ώρες την ημέρα επί πέντε μέρες την εβδομάδα, με τον καιρό επέτρεψες να ευνουχίσουν την αυτοεκτίμησή σου και να ακρωτηριάσουν την εμπιστοσύνη σου στον εαυτό σου. Σήμερα, πολύ λίγα άτομα διατηρούν την έμφυτη αυτοεκτίμηση με την οποία γεννήθηκαν. Πρέπει να έχεις πολλή εξυπνάδα και εσωτερική δύναμη για να μην αφεθείς να σε λιώσει επί δεκαεπτά χρόνια το εκπαιδευτικό σύστημα. Κι εγώ αφέθηκα να με λιώσει. Συνεπώς δεν αξίζει τον κόπο να αυτομαστιγώνεσαι γι’ αυτό. Ούτε επίσης να χάνεις τον χρόνο σου αναζητώντας ενόχους. Αν θέλεις να επιτρέψεις στον εαυτό σου λίγα λεπτά θυματοποίησης, παραπονέσου ότι είσαι θύμα της ιστορικής στιγμής που σου έλαχε να ζήσεις. Έχεις γεννηθεί σε μια κοινωνία η οποία ασυνείδητα σε προγραμμάτισε να περάσεις τη ζωή σου αρνούμενος τον εαυτό σου, προσπαθώντας να μπεις σε ένα προσωπικό, οικογενειακό και επαγγελματικό καλούπι καθορισμένο από άλλους. Το ίδιο μου κάνει αν εξωτερικά σού πάνε καλά τα πράγματα. Αν δε συμβεί να είσαι αυτός που είσαι και όχι άλλος, η σύγκρουση με τον εαυτό σου θα συνεχίσει να υποβόσκει μέσα σου. Ο αντίπαλός σου είναι ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι οφείλεις να είσαι.

Άσε τον εαυτό σου ήσυχο επιτέλους!

Έχεις μεταβληθεί σε φαρσαδόρο που συνεχίζει τη φάρσα από βόλεμα κι από αδράνεια. Κι επίσης από φόβο μην τύχει και απογοητεύσεις το ακροατήριό σου. Αλλά με το να φοράς τόσο καιρό μια μάσκα, έχεις ξεχάσει ποιος είσαι. Ασυνείδητα δόμησες μια ψευδή προσωπικότητα για να πείσεις τον κόσμο ότι είσαι άξιος της αγάπης του και της επιδοκιμασίας του. Είσαι ένας ηθοποιός, και η κοινωνία η σκηνή σου. Ωστόσο, όσο περισσότερο ταυτίζεσαι με τη μεταμφίεση, τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από την αυθεντική ουσία σου: και κατά συνέπεια, σου είναι πιο δύσκολο να γνωρίσεις τον άνθρωπο που στ’ αλήθεια είσαι. Έχοντας ταυτιστεί με μια προκατασκευασμένη περσόνα, στο βάθος βάθος μέσα σου αισθάνεσαι ότι η ζωή σου έχει στηθεί πάνω σε μια απάτη. Πώς φέρεσαι στον εαυτό σου; Τον κρίνεις; Τον υποτιμάς; Ανησυχείς; Αν συνηθίζεις να νιώθεις μεγάλο θυμό, θλίψη ή άγχος σημαίνει ότι ακόμα παλεύεις. Η «στρέβλωση» της αληθινής σου ουσίας, η «αυτοαπαίτηση» και η «νοητική κακοποίηση» είναι έλλειμμα «αποδοχής». Πρόκειται για ένα χάρισμα που αναπτύσσεται στο μέτρο που αρχίζεις ν’ αφήνεις ήσυχο τον εαυτό σου, παύοντας, παράλληλα, να καταναγκάζεσαι για να φτάσεις να είσαι κάποιος που ποτέ δε θα είσαι. Το να αποδεχτείς τον εαυτό σου σημαίνει να κατανοήσεις για ποιο λόγο και για ποιο σκοπό είσαι όπως είσαι. Παραδόξως, αποδεχόμενος τη σκοτεινή πλευρά σου, αυτή μεταμορφώνεται, φέρνοντας στην επιφάνεια το φως που υπάρχει μέσα σου.

To να γνωρίσεις τον εαυτό σου δε σημαίνει καθόλου ότι οφείλεις ν’ αλλάξεις ή να είσαι καλύτερος άνθρωπος. Σκοπός της παιδαγωγικής αυτής διαδικασίας είναι να αποδεχτείς τον εαυτό σου ακριβώς όπως είναι, με τα ελαττώματά του και τα προτερήματά του, εντάσσοντας στο είναι σου το φως και τη σκιά που συγκατοικούν μέσα σου. Το να αποδεχτείς τον εαυτό σου δεν πάει να πει να παραιτηθείς, να συμμορφωθείς, να είσαι αδιάφορος ή να γαντζωθείς στο «είμαι αυτός που είμαι». Σημαίνει να δεσμευτείς να εξακριβώσεις ποια είναι η ρίζα της οδύνης σου. Και, λοιπόν, τι θα κάνεις για να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου; Κατανόησε τα κίνητρα και τους λόγους που σε οδήγησαν να είσαι όπως είσαι αυτή ακριβώς τη στιγμή. Τη στιγμή που κάτι μέσα σου θα σου κάνει «κλικ», θα βιώσεις έναν «ψυχικό οργασμό» που μετά απ’ αυτόν θα αλλάξει ριζικά η άποψη που έχεις για τον εαυτό σου. Για τρεις μήνες, κάθε φορά που θα δυσφορείς, θα αναρωτιέσαι: «Τι είναι αυτό που δεν αποδέχομαι;». Η απάντηση θα σου δείξει ότι η ρίζα της δυσφορίας σου βρίσκεται στο μυαλό σου, στην υποκειμενική και στρεβλή ερμηνεία που κάνεις της πραγματικότητας. Να θυμάσαι καθημερινά άτι αυτό που δεν μπορείς να αποδεχτείς είναι η μόνη αιτία της οδύνης σου. Όπως και στην αρχή, θα δυσφορείς κάθε φορά που θα αντιλαμβάνεσαι ότι προκαλείς δυσφορία στον εαυτό σου. Το παιχνίδι συνίσταται στο να αποδεχτείς το γεγονός ότι ακόμα δεν έχεις μάθει να αποδέχεσαι τον εαυτό σου, και ότι αυτή ακριβώς η γνώση είναι η σημαντικότερη που οφείλεις ν ’αποκτήσεις στη ζωή σου.

Όταν καλλιεργείς τη διαπροσωπική σου νοημοσύνη, η οδύνη που προξενείς σε σένα όταν σχετίζεσαι με τον εαυτό σου παύει.