Τότε ξαφνικά, ο μικρός εκεί, μπρός στα πόδια του, είδε μια γυαλιστερή, από την θάλασσα, πέτρα και σταμάτησε απότομα: ”Μαμά, αυτή η πέτρα χαμογελάει”, είπε ενθουσιασμένος στην μητέρα του και έσκυψε γρήγορα να την πάρει στα χέρια του...
Η αυθόρμητη αθώα σκέψη του, έκανε την μητέρα του να γελάσει απότομα κι αυτή. Ήταν μια όμορφη αίσθηση αυτό που την πλημμύρισε, κάτι που είχε καιρό να αισθανθεί κι έτσι δεν έφερε καμιά αντίρρηση στα λόγια του παιδιού της, ούτε στην χαρά του, όταν πήρε την πέτρα στα χέρια του και συνέχισαν, με άλλη διάθεση, την βόλτα τους...
Το κέφι του μικρού μεγάλωνε σιγά σιγά, έτσι που έκανε συνέχεια την μητέρα του να χαμογελάει με όσα έλεγε και έκανε, την έκανε να νοιώθει κι αυτή καλύτερα, με τα αστεία, τις παρατηρήσεις και τα επιφωνήματα του, σ αυτό τους τον περίπατο, που αλλιώς είχε ξεκινήσει, κι αλλιώς έδειχνε να καταλήγει, δίπλα στην άγρια ομορφιά της θάλασσας, που έσκαζε με τα κύματα της στην ακτή.
Λίγο πιο κάτω, ένα μικρό πουλί, βρέθηκε στον δρόμο τους, έδειχνε πληγωμένο, έτσι και οι δυο , μάνα και γιός, σταμάτησαν απότομα, από φόβο μην το τρομάξουν... Κάτι έτρεχε με το ένα του πόδι και προφανώς δεν μπορούσε να πετάξει, αφού πηγαινοερχότανε κουτσαίνοντας, πέρα δώθε...
Αφού το παρατηρήσανε λιγάκι κι ένοιωθαν αδύναμοι να κάνουν κάτι γι' αυτό, έξαφνα ο μικρός, χωρίς να το σκεφτεί πολύ, έβγαλε την πέτρα από την τσέπη του, την κοίταξε και παίρνοντας προσεχτικά το μικρό πουλί στα χέρια του, το τοποθέτησε πάνω στην πέτρα και του είπε:” Τώρα, μπορείς να πετάξεις” και σηκώνοντας δυνατά την πέτρα επάνω, έκανε το πουλί να αιωρηθεί για λίγο στον αέρα, να ανοίξει τα φτερά του κι έτσι, να πετάξει....
Μετά από αυτό το περιστατικό ,η διάθεση τους, έγινε ακόμη καλύτερη, πιο αισιόδοξη κι αυτό μαζί με ότι συνέβη με το πουλί ο μικρός το απέδωσε στις άγνωστες θεραπευτικές ιδιότητες της πέτρας...
Η μητέρα του, βέβαια, πίστευε ότι η παιδική αθωότητα, δημιουργεί θαύματα, αλλά, τον άφηνε να πιστεύει στην δύναμη της πέτρας, δεν ήταν κακό....
Γυρνώντας στο σπίτι που έμεναν, το παιδί, ένοιωθε πολύ έντονα, ότι είχε συμβεί κάτι σπουδαίο, με την πέτρα που βρήκε και κάθισε να δει σε ποιό μέρος του σπιτιού τους, θα την έβαζε, για να φωτίζει με την χαρά της, το σπίτι τους...Δεν μπορούσε να αποφασίσει εύκολα και γύριζε από δω κι από κει, τα δωμάτια, χωρίς να μπορεί να πάρει την τελική του απόφαση...
Ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα όταν βγήκε για λίγο η μητέρα του κι όπως το φώς μπήκε από την είσοδο του σπιτιού τους, φώτισε ένα σημείο στο τραπέζι που βρισκότανε στο κέντρο του δωματίου, κάνοντας το να αστράφτει.. “Εδώ θα την βάλω”, είπε ο μικρός και έβαλε, στην σπουδαία γι' αυτόν θέση, την πέτρα που έφερε από την θάλασσα...
Γύρισε γύρω γύρω από το τραπέζι και αφού βεβαιώθηκε ότι ήταν η κατάλληλη θέση, αισθάνθηκε ικανοποιημένος πιο πολύ! ...Δεν χόρταινε να την κοιτάζει και να φαντάζεται πόσο καλό θα μπορούσε να γίνει με αυτή την πέτρα στο σπίτι τους, αλλά και στον κόσμο ολάκερο!
Το ίδιο απόγευμα, ήλθε για επίσκεψη να τους δει ο πατέρας του, που έλειπε για τις δουλειές του... Ήταν συχνό φαινόμενο τον τελευταίο χρόνο καθώς, κάπου πριν από τον χρόνο αυτό, έμοιαζε να συνέβη κάτι, που δημιούργησε ένταση στο ζευγάρι, σα να μην τα πηγαίνανε πια καλά με την μητέρα του και κρατούσανε κάποια απόσταση μεταξύ τους..
Κάποιες κουβέντες που είπανε μεταξύ τους, τότε, κάποιες επιπόλαιες κουβέντες, κάποιες βιαστικές αποφάσεις, έδειχναν με τη σιωπή τους, το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί...
Φυσικά, δεν είχανε πει τίποτα στο παιδί, αλλά αυτό, κάτι κατάλαβε, κάτι υποψιάστηκε, καθώς, ο πατέρας του έλειπε τακτικά, πια, για δουλειές, ενώ η μητέρα του ήταν συχνά αμίλητη και σκεφτική.... Δεν ήταν δύσκολο να υποψιαστεί ο μικρός, ότι κάτι συνέβαινε μεταξύ τους, αλλά, απέφευγε να ρωτήσει, φοβούμενο μην του έλεγαν κάποια άσχημο νέο, που δεν ήθελε ούτε να σκέφτεται...
Έτσι το μικρό παιδί, βρήκε την ευκαιρία μοναδική! Πήρε την πέτρα στα χέρια του και βάλθηκε να πείσει τον πατέρα του να την κρατήσει στα δικά του...
“Σήμερα το πρωί,” του είπε, “βρήκα αυτή την πέτρα, στην παραλία και μου φάνηκε ότι είναι μια πέτρα χαράς, που μπορεί και δίνει δύναμη σε όσους την αγγίζουν!!! Γιάτρεψε ένα πουλί που είχε πληγωθεί, εμείς, εγώ κι η μαμά, γελάμε συνέχεια από τότε, πρέπει να πιστέψεις κι εσύ, ότι αυτή η πέτρα, έχει κάτι καλό μέσα της!!!”, του είπε... Να, κράτησέ την για να δεις, του είπε τελικά...
Ο πατέρας του , κουρασμένος από το ταξίδι του, δεν θέλησε να χαλάσει το χατίρι του γιού του και γι αυτό, πήρε την πέτρα στα χέρια του, ενώ ασυναίσθητα, το βλέμμα του έτρεξε στην γυναίκα του, αυτή που είχε αγαπήσει τόσο πολύ πριν χρόνια, που είχαν ένα παιδί μαζί και που βαθειά μέσα του ήξερε ότι αγαπούσε ακόμη...
Του φάνηκαν τόσο μικρά κι ασήμαντα, όσα τους είχαν δημιουργήσει αυτή την απόσταση τον τελευταίο χρόνο, που ένοιωσε ότι ήταν γελοία, ψεύτικα και άσχημα...Θυμήθηκε όσα όμορφα περάσανε, τα πρώτα τους ραντεβού, τον γάμο τους, πόσο πιστεύανε στην αγάπη τους παλιότερα, τις όμορφες στιγμές που ζήσανε, το παιδί που γεννήθηκε και δεν του ήταν δύσκολο, να ξανααισθανθεί την ομορφιά της χημείας που τους είχε ενώσει...
Η ζέστη που ένοιωσε μέσα του τον πλημύρισε τόσο που ήξερε εκείνη τη στιγμή, ότι τίποτα δεν ήταν σημαντικότερο απο αυτή τη σχέση με αυτή τη γυναίκα που είχε μια δεκαετία τώρα και μ αυτό το παιδί πού ήταν ο καρπός της αγάπης τους κι απεδείκνυε ότι η αγάπη τους ήταν μεγάλη!
Έτσι, με μια ενστικτώδη κίνηση, γύρισε προς τον μικρό και του είπε: “Νομίζω ότι έχεις δίκιο, αγόρι μου, αυτή η πέτρα, όντως, κάνει θαύματα!
Θυμήθηκα πόσο πολύ σας αγαπώ και τους δυό”,είπε και κοίταξε την γυναίκα του, για να δει την ανταπόκριση της... “Ναι είπε κι αυτή, το αισθάνθηκα κι εγώ, μόνο η αγάπη έχει τέτοια δύναμη”, είπε κι έτρεξε να αγκαλιάσει τον άνδρα της και το παιδί της...
Ο μικρός, αισθάνθηκε με μεγάλη χαρά μέσα του, ότι η πέτρα είχε ξαναφέρει κοντά τους γονείς του, και πλέον, αποφάσισε ότι μια τέτοια δύναμη, δεν ήθελε να την χάσει και δεν θα την αποχωριζότανε ποτέ και με τίποτα και θα την πρόσφερε παντού, για να κάνει καλό..
Έτσι την είχε πάντα μαζί του, στο σχολείο, στις παρέες του, στις βόλτες του, ενώ όταν γύριζε στο σπίτι τους, την έβαζε, σε κείνο τον χώρο που είχε διαλέξει, στο πιο κεντρικό μέρος του, για να φωτίζει το σπίτι τους για να την βλέπουν όλοι και να παίρνουν δύναμη απο αυτήν...
Η ζωή τους άλλαξε, σύντομα, σε ένα χρόνο ήλθε ακόμη ένα μωρό στο σπίτι ένα κοριτσάκι, κι η ευτυχία ρίζωσε για τα καλά ανάμεσα τους.
Κανείς και τίποτα, ποτέ, δεν θα μπορούσε να τους κάνει κακό, καμία δύναμη, δεν θα μπορούσε να χαλάσει την ευτυχία τους πια...
Η αγάπη μεγάλωσε μέσα τους έγινε τεράστια και δυνατή και όποτε, ένοιωθαν ότι έπεφτε λίγο αυτή η αίσθηση ή κάποια δυσκολία παρουσιαζότανε, το μόνο που είχανε να κάνουνε ήτανε να κοιτάζουν και να αγγίζουν την πέτρα που είχε βρει κάποτε ο μικρός, δίπλα στη θάλασσα...
Κι έζησαν, πια, πραγματικά ευτυχισμένοι..
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου