Ο χρόνος... μια σύμβαση των ανθρώπων.
Παράξενη έννοια. Μας κυνηγάει στην καθημερινότητά μας, μας πνίγει, τον απαρνούμαστε, τον αποφεύγουμε... μας ηρεμεί, τον αποζητάμε, τον εξυμνούμε, τον χρειαζόμαστε.
Ο χρόνος κυλάει με τον ίδιο πάντα ρυθμό και μόνο προς μια κατεύθυνση, από το παρελθόν προς το μέλλον. Η κίνηση γενικότερα ούτε μπορεί να διακοπεί αλλά και ούτε να αντιστραφεί στην έννοια του χρόνου. Ωστόσο φαίνεται να υπάρχουν στιγμές που ο χρόνος περνά πιο αργά ή πιο γρήγορα.
Είναι στιγμές που φαντάζουν αιωνιότητα. Που ο χρόνος κυλάει τόσο αργά που νιώθεις ότι ρουφάς με κάθε σου αναπνοή όλη τη δύναμη που περικλείει. Ήταν οι ατελείωτες καλοκαιρινές σου διακοπές, οι βουτιές σου στην παραλία, τα βλέμματα, τα γέλια, οι φίλοι, οι πλάκες. Κάθε κόκκος άμμου έπεφτε στην κλεψύδρα σου τόσο αργά που έμοιαζε μεγαλειώδης. Είναι πάλι και εκείνες οι ατελείωτες ώρες αναμονής, προσδοκίας, θλίψης, σκέψης... οι στιγμές που ήθελες να σπρώξεις του δείκτες... τόσο αργά σου φάνταζαν ότι κινούνται.
Άλλοτε πάλι, είναι στιγμές που τρέχουν μπρος στα μάτια σου τόσο γρήγορα κάνοντας σε να μοιάζεις με θεατή, παρατηρητή όσων βιώνεις. Πότε περνάει η εβδομάδα, ο μήνας, τα χρόνια... βλέπεις τη ζωή σου να κυλάει μπροστά σου, σαν κάποιος άλλος να τη ζει για σένα. Ήταν τότε που οι μέρες διαδέχονταν απαράλλαχτες η μία την άλλη, παρασύροντάς σε στη δίνη μιας μονότονης αλληλουχίας. Αλλά και κάποιες άλλες που έκρυβαν κάτι νέο, δυνατό, μικρές στιγμές ευτυχίας που πριν προλάβεις να τις γευτείς γίνονταν ανάμνηση και παρελθόν.
Είναι, ακόμα, κάποια δευτερόλεπτα μέσα στα οποία μπορεί να αλλάξει όλη σου η ζωή. Πώς μπορούν κάποιες μικρές κινήσεις του δείκτη του ρολογιού να επηρεάσουν την υπόλοιπη ζωή σου; Τον χαρακτήρα, τα θέλω, το είναι σου, την καθημερινότητά σου; Μια λάθος απόφαση, ένα απρόσμενο νέο, μια απερίσκεπτη πράξη, ένα συνταρακτικό συμβάν. Και έτσι εκείνα τα δευτερόλεπτα, εκείνη η ένδειξη του ρολογιού σημαδεύεται για πάντα μέσα σου. Αποκτά απερίγραπτη διάσταση και επιρροή στην υπόστασή σου.
Και τι δε θα έδινες να είχες την ικανότητα να ρυθμίσεις εσύ την κίνησή των δεικτών διατάζοντάς τους να ακολουθήσουν αντίθετη πορεία; Πόσες φορές δεν σκέφτηκες με όλη σου τη δύναμη να μετακινήσεις προς τα πίσω το εκνευριστικό τους δρομολόγιο; Να αλλάξεις κάτι, να προλάβεις κάτι, να αποφασίσεις κάτι διαφορετικό;
Πόσες φορές δε σκέφτηκες να παγώσεις το χρόνο; Να σταματήσεις τα πάντα γύρω σου και να αφουγκραστείς για όσο θες τη δύναμη και τα συναισθήματα που σου χάρισε η στιγμή που ζεις;
Πόσες φορές δεν αναγκάστηκες να προσαρμόσεις τα θέλω σου και τις πράξεις σου εξαιτίας του χρόνου που άφησε ανεξίτηλα σημάδια στο σώμα σου; Δεν αναγκάστηκες να ακολουθήσεις πιστά τις νόρμες που καθορίζουν τον τρόπο ζωής σου με βάση την ηλικία σου, το δικό σου χρόνο πάνω στη γη; Ο χρόνος σου στην ιστορία των ανθρώπων έχει σημασία, παρατηρείται, καταγράφεται και υποδεικνύει τα όρια στη ζωή σου αφήνοντάς σε ανήμπορο και ανίσχυρο να αντιδράσεις.
Τι είναι όμως ο χρόνος; Που τόση μεγάλη δύναμη και σημασία έχει για όλους μας;
Ο χρόνος είναι φυλακή ή δώρο; Υπάρχει; Πρέπει να υπάρχει; Κι αν υπάρχει, γιατί πρέπει να τον θέτουμε υπό την κυριαρχία μας ή να θέτουμε τους εαυτούς μας κάτω από τους περιορισμούς του; Γιατί πρέπει να προσπαθούμε να τιθασεύσουμε κάθε ανάσα που παίρνουμε, να οριοθετήσουμε κάθε χτύπο της καρδιάς μας;
«Τελικά, ίσως και να έχεις δίκιο», μου έλεγε. «Δεν υπάρχει το “για πάντα”». «Υπάρχει», είπα τότε. «Απλώς δεν ισχύει στην επιμήκυνση του χρόνου, αλλά στην απουσία του. Έτσι κι αλλιώς, ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι κάτι φτιαχτό, μια σύμβαση των ανθρώπων. Οι στιγμές που σου έδωσε, όμως, μένουν μέσα σου για πάντα. Με αυτή την έννοια, υπάρχει».
Ο χρόνος είναι πολύ αργός γι’ αυτούς που περιμένουν, πολύ γρήγορος γι’ αυτούς που φοβούνται, πολύ μακρύς γι’ αυτούς που πονούν, πολύ σύντομος γι’ αυτούς που διασκεδάζουν, αλλά για τους ερωτευμένους, ο χρόνος είναι αιώνιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου