Ο προσωκρατικός φιλόσοφος Παρμενίδης ήταν ένας από τους πρώτους δυτικούς στοχαστές που αμφισβήτησε την πιθανότητα του τίποτα. Ενώ δίδασκε μια αυστηρή Μονιστική θεώρηση της πραγματικότητας. Ο φιλοσοφικός μονισμός είναι η πεποίθηση ότι όλος ο αισθητός κόσμος προέρχεται από μία, βασική, ουσία και ύπαρξη, άκτιστη και άφθαρτη.
Όμως, το ερώτημα δεν τίθεται σχετικά με τη συλλογιστική για την ύπαρξη οτιδήποτε συγκεκριμένου πράγματος ή γεγονότος, όπως το σύμπαν ή το πολυσύμπαν ή το Big Bang, τον Θεό, τους μαθηματικούς και φυσικούς νόμους, τον χρόνο ή την συνείδηση. Αλλά μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ανοιχτό μεταφυσικό ερώτημα, παρά ως αναζήτηση μιας ακριβούς απάντησης.
Ο φιλόσοφος William Free υποστηρίζει ότι οι μόνες δύο επιλογές που μπορούν να εξηγήσουν την ύπαρξη είναι ότι τα πράγματα είτε υπήρχαν πάντα είτε προέκυψαν αυθόρμητα. Σε κάθε σενάριο, η ύπαρξη είναι ένα γεγονός για το οποίο δεν υπάρχει αιτία.
Ο David Hume υποστήριξε ότι μία αιτία μπορεί να μην είναι απαραίτητη στην περίπτωση του σχηματισμού του σύμπαντος. Ενώ απαιτούμε τα πάντα να έχουν μια αιτία λόγω της εμπειρίας μας για την αναγκαιότητα της ύπαρξης των αιτιών, ο σχηματισμός του σύμπαντος είναι έξω από την εμπειρία μας και μπορεί να υπόκειται σε διαφορετικούς κανόνες.
Φυσικοί όπως ο Stephen Hawking και ο Lawrence Krauss έχουν προσφέρει εξηγήσεις που βασίζονται στην κβαντομηχανική, λέγοντας ότι σε μια κατάσταση κβαντικού κενού, εικονικά σωματίδια και χωροχρονικές φυσαλίδες θα δημιουργηθούν αυθόρμητα, κάτι που αποδεικνύεται μαθηματικά από τους Κινέζους φυσικούς Dongshan He, Dongfeng Gao. και Qing-yu Cai.
Ο φυσικός Sean Carroll καταλήγει, όπως και ο Bertrand Russell, ότι «κάθε προσπάθεια να εξηγηθεί η ύπαρξη ενός “κάτι” και όχι του τίποτα, πρέπει τελικά να καταλήγει σε ένα σύνολο παράξενων γεγονότων· το σύμπαν υπάρχει απλώς, χωρίς τελική αιτία ή εξήγηση».
Ο φιλόσοφος και συγγραφέας Ρόι Σόρενσεν γράφει ότι σε πολλούς φιλοσόφους το ερώτημα είναι εγγενώς αδύνατο να απαντηθεί, όπως ο τετραγωνισμός του κύκλου, ενώ ακόμη και η υποθετική ύπαρξη του Θεού δεν το απαντά.
«Για να εξηγήσουμε γιατί υπάρχει κάτι, κανονικά κάνουμε έκκληση στην ύπαρξη κάτι άλλου… Για παράδειγμα, αν απαντήσουμε «Υπάρχει κάτι επειδή ο Συμπαντικός Σχεδιαστής ήθελε να υπάρχει κάτι», τότε η εξήγησή μας θεωρεί δεδομένη την ύπαρξη του Παγκόσμιου Σχεδιαστή. Κάποιος που θέτει το ερώτημα με περιεκτικό τρόπο δεν θα δεχθεί την ύπαρξη του Καθολικού Σχεδιαστή ως σημείο εκκίνησης. Εάν η εξήγηση δεν μπορεί να ξεκινήσει με κάποια οντότητα, τότε είναι δύσκολο να δούμε πώς οποιαδήποτε εξήγηση είναι εφικτή.»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου