ΒΑΚΧΥΛΙΔΗΣ: Επίνικοι (3.15-3.28)

ΕΠΙΝΙΚΟΣ III

ΙΕΡΩΝΙ ΣΥΡΑΚΟΣΙΩΙ
ΙΠΠΟΙΣ [ΟΛΥ]ΜΠΙΑ

15 βρύει μὲν ἱερὰ βουθύτοις ἑορταῖς, [στρ. β]
βρύουσι φιλοξενίας ἀγυιαί·
λάμπει δ᾽ ὑπὸ μαρμαρυγαῖς ὁ χρυσώς,
ὑψιδαιδάλτων τριπώδων σταθέντων

πάροιθε ναοῦ, τώθι μέγι[στ]ον ἄλσος [αντ. β]
20 Φοίβου παρὰ Κασταλίας [ῥ]εέθροις
Δελφοὶ διέπουσι. θεὸν θ[εώ]ν τις
ἀγλαϊζέθὠ γὰρ ἄριστος [ὄ]λβων·

ἐπεί ποτε καὶ δαμασίππου [επωδ. β]
Λυδίας ἀρχαγέταν,
25 εὖτε τὰν πεπ[ρωμέναν
Ζηνὸς τελέ[σσαντος κρί]σιν
Σάρδιες Περσᾶ[ν ἁλίσκοντο στρ]ατῷ,
Κροῖσον ὁ χρυσά[ορος

***

Ναοί γεμάτοι, στις γιορτές και τις θυσίες· γεμάτες
ξένους παντού οι φιλόξενες οι δημοσιές· αστράφτει
λαμποκοπά το μάλαμα
των τριποδιών, που στήθηκαν, ψηλά και πλουμισμένα,
μπρος στο ναό, στην περιοχή του τρισμεγάλου τού άλσους,
20 ιερού του Φοίβου· αυτό οι Δελφοί το κυβερνούνε, δίπλα
στης Κασταλίας τα ρέματα. Το θεό, το θεό οι ανθρώποι
να σέβονται και να τιμούν· αυτό είναι ο πρώτος πλούτος.
Όταν κάποτε της Μοίρας
τη βουλή εκτελούσε ο Δίας
και στου περσικού στρατού
έπεσαν τα χέρια οι Σάρδεις,
το ρηγάρχη αυτής της χώρας,
της Λυδίας, που ξακουσμένα δάμαζε άτια,