Είναι οι κόρες της καταιγίδας κι οι αδερφές της αστραπής.
Φωτίζουν το μυαλό μπροστά στα σταυροδρόμια.
Εκεί όπου οι επιλογές χαράζουν την ψυχή και την ματώνουν.
Ξεπλένουν δισταγμούς και καθαρίζουν τον νου από τα σκουπίδια της αναβλητικότητας.
Έρχονται πάντα στο τέλος της τραγωδίας. Την ώρα που τελειώνουν τα λόγια και δεν υπάρχουν επόμενες πράξεις.
Διότι η παράσταση έχει ήδη δοθεί.
Κάθε νικημένη αγάπη είναι μια τραγωδία που μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλα. Αν καθίσεις και σκεφτείς ποιος ήσουν στην αρχή της και τι κατέληξες στο τέλος.
Εκθρονισμένος βασιλιάς ή ηττημένος στρατιώτης.
Αριστοκράτης ή ζητιάνος.
Χαρισματικός προφήτης ή κοντόφθαλμος αλαζόνας.
Τότε είναι που παίρνεις την απόφαση να φύγεις από αυτό που καταστρέφεται και σε καταστρέφει.
Ν’ απομακρυνθείς από αυτό που σε πονάει χωρίς έλεος.
Άλλωστε κανείς δεν μένει σε ερείπια σκονισμένα, ούτε σε άδειους χώρους, όπου κι ο παραμικρός ψίθυρος ηχεί σαν αντίλαλος δυνατά.
Αποφασίζεις να φύγεις από κει που δεν εκτιμήθηκε η αξία σου.
Από κει που δεν βρίσκεται κανείς πια να σε κρατήσει κοντά του.
Μόνο εσύ έμεινες να παλεύεις, να στηρίζεις και να προσπαθείς.
Ο άλλος, ο άνθρωπός σου, έχει φύγει ήδη, ψελλίζοντας ασυναρτησίες.
Στρίμωξε όπως όπως καρδιά κι αναμνήσεις σε ένα σακ βουαγιάζ δευτέρας διαλογής.
Αναρωτιέσαι αν έχει σημασία, ποιος έμεινε πίσω να κοιτάει απορημένος και ποιος προχώρησε πρώτος μπροστά.
Ή νομίζει ότι προχώρησε…
Ένα να ξέρεις, σου ψιθυρίζει ο χρόνος, σκαλίζοντας το έδαφος της μνήμης.
Σημασία δεν έχει ποιος έφυγε πρώτος, αλλά ποιος θα ξεχάσει τελευταίος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου