Η Πύλη της Ζωής

Το Βάθος της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ είναι ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Από αυτό το Ένα Βάθος προβάλλει η Αντίληψη, το Εγώ (το κάθε εγώ) σαν ένα σύμπλεγμα αντιλήψεων και συμπεριφορών μέσα στους διαφόρους χωροχρόνους...

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (η παρούσα συνείδησή μας) είναι η Πύλη της Ζωής και της Απώλειας. Όταν η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ απορροφιέται σε επιφανειακές δραστηριότητες οδηγεί σε μία εξωτερική ζωή και τελικά χάνεται στον «χώρο της φαντασίας»...

Όταν όλες αυτές οι δραστηριότητες απορρίπτονται αναδύεται το Άπειρο Βάθος του ΕΙΝΑΙ. Για να γίνει αυτό δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι. Όσο προσπαθούμε να κάνουμε κάτι τόσο μπλεκόμαστε στο δίχτυ της δραστηριότητας και βυθιζόμαστε στο χώρο της φαντασίας. Πρέπει να απορρίψουμε όλες αυτές τις προσπάθειες και να αφεθούμε σε Αυτό που Είμαστε Πραγματικά. Όταν εγκαταλειφθούμε ολοκληρωτικά θα αναδυθούμε στο ΕΙΝΑΙ.

Τότε... δεν θα υπάρχει ούτε Βάθος, ούτε επιφάνεια... ούτε τίποτα...

Μία Πραγματικότητα όλα... Από εδώ αρχίζει η Εσωτερική Πορεία, στις Εσωτερικές Καταστάσεις, κόσμους... Και πέραν Αυτών, η Αχανής Θεότητα...

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (η παρούσα συνείδηση) είναι συνεχώς σε δραστηριότητα. Είτε απορροφηθούμε σε αυτή την δραστηριότητα, είτε προσπαθούμε να την ελέγξουμε, είμαστε στην ίδια κατάσταση της δραστηριότητας. Δεν είναι αυτός ο τρόπος. Πρέπει να ατενίσουμε ήρεμα τις δραστηριότητες και να τις αφήσουμε να εξελιχθούν χωρίς να απορροφιόμαστε κάπου. Μετά από κάποιο απροσδιόριστο διάστημα όλα αυτά παύουν να έχουν σημασία. Τότε είναι η στιγμή να εγκαταλειφθούν. Η Πρώτη Έξοδος από το φανταστικό γίνεται στην Καθαρή Αντίληψη που αγκαλιάζει όλη την Ύπαρξη. Είναι το Παγκόσμιο Πνεύμα. Αλλά αυτό δεν είναι η Τελική Πραγματικότητα. Κι Αυτό θα πρέπει να εγκαταλειφθεί για να Αναδυθούμε στο ΚΑΘΕΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ.

Είμαστε Αυτό που Είμαστε για πάντα. Δεν χρειάζεται να γίνουμε κάτι. Αυτές οι αντιλήψεις (το να νομίζουμε ότι πρέπει να γίνουμε κάτι) είναι ανοησίες της σκέψης. Όταν εξαντληθούν όλες οι μάταιες δραστηριότητες του νου αποκαλύπτεται Αυτό που Είμαστε Πραγματικά. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι. Απλά πρέπει να εγκαταλειφθούμε σε Αυτό που Είμαστε Πραγματικά απορρίπτοντας την δραστηριότητα της σκέψης. Έτσι απλά, να χαλαρώσουμε, να εγκαταλειφθούμε, για να αναδυθούμε στο Άπειρο, στο Αιώνιο. Οι λανθασμένες αντιλήψεις μας ωθούν σε δραστηριότητα και νοιώθουμε αγωνία να γίνουμε κάτι. Έτσι παραμένουμε στον κύκλο της δραστηριότητας και δεν μπορούμε να «νοήσουμε» Αυτό που Είμαστε Πραγματικά. Τελικά μας φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να μην κάνουμε τίποτα. Να καθίσουμε ήσυχα, έτσι απλά, να μην κάνουμε τίποτα. Αυτή είναι η Υπέρτατη Σοφία. Κι ενώ είναι τόσο απλό, τόσο εύκολο και τόσο αναπαυτικό και πλήρες, δεν μπορούμε να το κάνουμε. Ο Διαλογισμός δεν είναι δραστηριότητα, είναι να μην κάνουμε τίποτα, το τέλος της δραστηριότητας.