Ο άλλος θέλει το καλό σου, την ευτυχία σου, την ευημερία σου, την ευδαιμονία σου, και σου υποδεικνύει τον δικό του τρόπο για να σου συμβεί.
Ως εδώ καλά.
Σου επισημαίνει ότι έχει ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, και πέτυχε, τον ακολούθησαν και πολλοί άλλοι, επίσης ευτύχησαν, και αν δεν το κάνεις κι εσύ, θα είσαι δυστυχισμένος και θα έχεις πάρει (ούτε λίγο, ούτε πολύ) την πιο ηλίθια απόφαση της ζωής σου (ψυχολογικός εκβιασμός).
Πρόκειται λοιπόν για εκείνη την «αγάπη» που δεν σου αφήνει περιθώρια να αναπνεύσεις, νιώθεις έναν καταιγισμό βελών που θέλουν πάση θυσία αυτό το έρμο το καλό σου, και αν πεις Όχι, είσαι άξιος της μοίρας σου.
Και η υπόθεση εξελίσσεται σε ενεργειακή μάχη.
Νιώθεις μια τανάλια «αγάπης» να σου σφίγγει το λαιμό.
Σαφώς και επρόκειτο για έναν αντικατοπτρισμό δικής μου αδυναμίας να λέω «Όχι» σε ότι δεν με εκφράζει.
Και μπορεί να σηκώθηκα από το ρινγκ με μπαταρισμένο κεφάλι, αλλά τα κατάφερα!
Το δικό μου το καλό, δεν το διαπραγματεύομαι, ούτε το παζαρεύω, το καθορίζω όπως νομίζω. Κι ας πέσω κάτω.
Τουλάχιστον θα αναλάβω πλήρως την ευθύνη των επιλογών μου.
Μια τέτοια «αγάπη» λοιπόν, δεν τη θέλω.
Την αφήνω στην άκρη και προχωρώ.
Γιατί η αγάπη δεν σε πιέζει, δεν σε κρίνει, δεν σου κουνά το δάχτυλο, δεν σου θέτει εκβιαστικά διλήμματα, δεν επιβάλλεται, δεν προσπαθεί να σου δημιουργήσει τεχνηέντως ενοχές.
Σου δίνει την Ελευθερία να είσαι αυτό που είσαι.
Έτσι απλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου