ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ: Το Πρόβλημα της σκέψης

Όποια αντίληψη κι αν έχουμε για την προέλευση και την ανάπτυξη του ανθρώπου, το μόνο βεβαιωμένο γεγονός από την ιστορία, και τις επιστήμες που την υποστηρίζουν, είναι ότι ο άνθρωπος βγήκε από το προσυνειδητό χάος εδώ και 500000 χρόνια. Αλλά μόνο τα τελευταία 50000 χρόνια έκανε πραγματική πρόοδο. Μάλιστα καθώς πλησιάζουμε προς την σύγχρονη εποχή τόσο αυξάνονται οι ρυθμοί της ανάπτυξης της ανθρώπινης νοημοσύνης. Παρόλα αυτά, στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος βρίσκεται ακόμα σε πρώιμο στάδιο ανάπτυξης, ακόμα μπουσουλάει μέσα στην ιστορία. Ο πολιτισμός που έχει αναπτύξει μέχρι σήμερα δεν είναι παρά μια αρχή, αν σκεφτούμε το «άπειρο» μέλλον μπροστά μας.

Ο άνθρωπος παρόλο που έχει μια καταγραμμένη ιστορία πολιτισμού αρκετών χιλιάδων χρόνων, δεν μπορεί να περηφανευθεί για τον πολιτισμό του. Ίσως μπορεί μόνο για την τεχνολογική ανάπτυξη. Και δεν εξετάζουμε το θέμα από μεταφυσική άποψη αλλά από καθαρά ανθρώπινη ιστορική πλευρά. Δέκα χιλιετηρίδες ιστορία κι ο άνθρωπος έχει τα ίδια πολιτικά, κοινωνικά, και οικονομικά προβλήματα που είχε και πριν 10000 χρόνια που άρχισε ουσιαστικά ο αστικός πολιτισμός με την εγκατάσταση του ανθρώπου σε μόνιμες περιοχές, πόλεις και χωριά.

Κι αν αναρωτηθεί κάποιος σήμερα για την Οργάνωση της κοινωνίας, έτσι όπως έχει οργανωθεί, για την Δικαιοσύνη, την Θρησκεία, τον Πνευματικό πολιτισμό, τα πράγματα είναι απογοητευτικά. Η Οργάνωση της κοινωνίας είναι τελείως άδικη, Δικαιοσύνη δεν υπάρχει, η Θρησκεία έχει ξεφτίσει σε μεταφυσική απάτη κι ο πνευματικός πολιτισμός έχει ξεπέσει σε διανοητική φλυαρία.

Κι όλα αυτά τα ανθρώπινα προβλήματα είναι φυσικά γιατί είπαμε ότι ο άνθρωπος βρίσκεται ιστορικά ακόμα στο ξεκίνημά του. Ίσως σε δύο, τρεις χιλιάδες χρόνια ο ανθρώπινος πολιτισμός να είναι διαφορετικός. Σήμερα όμως υπάρχει πρόβλημα.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι το ότι είμαστε σε αυτή την κατάσταση. Είπαμε, είμαστε ακόμα σαν είδος στο ξεκίνημα της ιστορίας μας. Το πρόβλημα είναι γιατί έχουμε «κολλήσει» εδώ, γιατί δεν προχωράμε πνευματικά, γιατί δεν προοδεύουμε πολιτισμικά; Γιατί δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια πιο δίκαια κοινωνία, γιατί δεν μπορούμε να λύσουμε βασικά κοινωνικά προβλήματα, γιατί τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται καθημερινά, σε ολόκληρο τον πλανήτη; Γιατί υπάρχει τέτοια κοινωνική πολιτική οικονομική ανισότητα, γιατί είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα κοινωνικό σύστημα που δεν έχει διεξόδους; Γιατί υπάρχει τόση αγριότητα, τόση αδιαφορία και τόση δυστυχία στον κόσμο;

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε, ο τρόπος που σκεφτόμαστε, ο τρόπος που ενεργούμε. Η Ανάδυση της Αυτοσυνείδησης στον Άνθρωπο, του έδωσε την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την Αντίληψη, την σκέψη, για να κατευθύνει τις δραστηριότητές του και να προχωρήσει μέσα στην ιστορία. Όμως η χρήση της σκέψης που ήταν πριν χιλιάδες χρόνια κοσμοϊστορική ανακάλυψη, έγινε με τις χιλιετηρίδες παγίδα που φυλάκισε τον άνθρωπο σε ένα πλαστό πολιτισμό που σήμερα αποδεικνύεται ανεπαρκής γιατί δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα του σημερινού ανθρώπου.

Τι συνέβη ακριβώς; Αυτό πρέπει να δούμε. Κι ίσως έτσι όχι μόνο να βρουν απάντηση όλα τα ερωτήματά μας για τον άνθρωπο και την κοινωνία, ίσως έτσι προσανατολιστούμε και διακρίνουμε τον Δρόμο που πρέπει να πάρουμε σαν ανθρωπότητα.

Η Ανάδυση της Αυτογνωσίας άνοιξε απέραντους ορίζοντες στην χρήση της Νοημοσύνης και απεριόριστες επιλογές στην χρήση της σκέψης. Από τα πολύ παλιά χρόνια ο άνθρωπος έμαθε να αυτοματοποιεί την αντίληψή του, να κατασκευάζει σταθερές εικόνες για την πραγματικότητα. Αυτό έγινε κατά βάση για λόγους επιβίωσης. Η «αυτοματοποίηση της αντίληψης» κι η χρήση της σκέψης για την κατασκευή πρότυπων της πραγματικότητας απελευθέρωσε τον άνθρωπο για να μπορεί να συγκεντρώνεται, να δίνει προσοχή σε επιμέρους συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετώπιζε στο άμεσο παρόν. Αυτό όμως ταυτόχρονα τον απέσπασε από την Άμεση Παρατήρηση του όλου περιβάλλοντος και τον κατηύθυνε στα τρέχοντα προβλήματα. Έτσι η γνώση του περιβάλλοντος αφού δεν ήταν πιά αυθόρμητη ζωντανή σε πραγματικό χρόνο έπρεπε να βασιστεί στην μνήμη, στην μάθηση, στην γνώση και στις γνώσεις.

Έτσι σιγά-σιγά οι άνθρωποι έχτισαν τις κοσμοθεωρίες τους, τον πολιτισμό τους, την γνώση τους. Η κοινωνικοποίηση, δηλαδή η ένταξη νέων ατόμων που γεννιόνταν μέσα στην κάθε κοινωνία, ήταν κι είναι ακόμα «μύηση» στις αντιλήψεις της κοινωνίας, στην γλώσσα που χρησιμοποιεί για να περιγράψει την πραγματικότητα και στις δραστηριότητές της. Με άλλα λόγια οι άνθρωποι «ξέχασαν» να έχουν μια άμεση ζωντανή φρέσκια αντίληψη αυτού που συμβαίνει γύρω τους, υιοθετούσαν την έτοιμη αντίληψη της κοινωνίας και ασχολούνταν μόνο με τα τρέχοντα μερικά ζητήματά τους. Έπαψαν να είναι ζωντανοί δημιουργικοί άνθρωποι και να ζουν στο Παρόν και έμαθαν να είναι προγραμματισμένοι από την κοινωνία, με αυτοματοποιημένες αντιλήψεις και στερεότυπες δραστηριότητες. Αντί να χρησιμοποιούν την Άμεση Αντίληψη και να έχουν την σκέψη σαν εργαλείο βοηθητικό, βασίστηκαν στην μνήμη, στην πληροφορία, στο παρελθόν.

Με αυτόν τον τρόπο οι κοινωνίες απολιθώθηκαν. Κι ενώ η ζωή τρέχει κι εμφανίζει νέες απαιτήσεις, δηλαδή καινούργια αντίληψη, αναθεώρηση των σταθερών κοινωνικών απόψεων, οι κοινωνίες αλλάζουν με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς.

Θέλουμε να πούμε ότι η «αυτοματοποίηση της αντίληψης» κι η χρήση της σκέψης και της μνήμης, και της μύησης στην κοινωνική γνώση, ενώ στην αρχή, πριν χιλιετηρίδες, εξυπηρέτησε τον άνθρωπο στην επιβίωσή του σιγά σιγά έγινε τροχοπέδη στην εξέλιξή του.

Όλα τα θρησκευτικά κινήματα, αν κάνουμε μια σοβαρή ιστορική μελέτη, υπήρξαν επαναστατικά κοινωνικά κινήματα, πραγματικά επαναστατικά κοινωνικά κινήματα. Στην πραγματικότητα τι δίδαξαν όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί της Ανθρωπότητας; Ο Ορφέας, ο Λάο Τσε, ο Βούδας, οι Δάσκαλοι των Ουπανισάδ. Έδειξαν στους ανθρώπους τον Δρόμο να απελευθερωθούν από την αυτοματοποιημένη αντίληψη και τα κοινωνικά στερεότυπα, να Αφυπνισθούν στην Άμεση Αντίληψη της Πραγματικότητας, αυτού που συμβαίνει εδώ, τώρα, στην στιγμή που ρέει, σε απόλυτα πραγματικό χρόνο. Να Δουν, με προσωπική εμπειρία την Ροή της Ζωής, την Συνεχή Αλλαγή, να συνειδητοποιήσουν ότι η Ζωή είναι Διαδικασίες κι όχι σταθερά πράγματα όπως τα παρουσιάζει η απολιθωμένη σκέψη, να Συντονιστούν και να Πορευτούν με το Ρεύμα της Ζωής που τώρα τους έφερε εδώ κι αύριο θα τους πάει σε άλλους κόσμους. Γιατί το Βαθύτερο Μήνυμα όλων των θρησκευτικών κινημάτων ήταν να ανοίξει τα μάτια των ανθρώπων να δουν ότι υπάρχει μόνο Αλλαγή κι όχι Απώλεια της Ενέργειας… ότι ο Άνθρωπος είναι Αιώνιος, και είναι κάτι πιο Ουσιαστικό από το σώμα, τις αισθήσεις, τις σκέψεις, τις αντιλήψεις, την προσωπική ύπαρξη… Ο Άνθρωπος Έχει Θεϊκή Ουσία, είναι ο Θεός που μπήκε μέσα στους περιορισμούς, το όνειρο, τις αυταπάτες… Αλλά αργά ή γρήγορα θα αναδυθεί από το σκοτάδι της ύπαρξης στο Ερεβοκτόνο Φως της Αιώνιας Ζωής.

Όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί της Ανθρωπότητας Έδειξαν τον Πλατύ Ανοιχτό Δρόμο της Εξέλιξης του Ανθρώπου στο Μέλλον που τον Οδηγεί Πίσω στην Πατρίδα του, στον Ουρανό, στους Κόλπους του Ακατάληπτου Αγνώστου που τα Στηρίζει όλα αυτά που βλέπουμε ή αντιλαμβανόμαστε.

Κι ενώ όλοι οι Σοφοί της Ανθρωπότητας Δίδαξαν την Αφύπνιση του Ανθρώπου στην Πραγματικότητα… οι οπαδοί τους έφτιαξαν από το Αρχικό Μήνυμα ξανά θεωρίες, θρησκείες, διδασκαλίες, παραδόσεις. Δηλαδή τι έκαναν; Ερμήνευσαν το Ζωντανό Μήνυμα των Διδασκάλων με την σκέψη, το ενέταξαν μέσα στην σκέψη, σαν πληροφορία, γνώση, μνήμη, παράδοση, και τελικά το έφεραν πάλι στα μέτρα τους, στον αυτοματοποιημένο κόσμο τους, το έκαναν κι αυτό «γνώση» τους.

Όμως το Αιώνιο Μήνυμα των Διδασκάλων είναι ότι πρέπει ακριβώς να Αφυπνιστούμε από την Αυτοματοποιημένη Δράση, την σκέψη, την μνήμη, την παράδοση, την γνώση, να Αναδυθούμε στην Άμεση Ζωντανή Αντίληψη της Πραγματικότητας, στην Ζωντανή Φρέσκια Αντίληψη αυτού που συμβαίνει αυτή την στιγμή μέσα μας, γύρω μας, να ξαναγίνουμε Ζωντανοί Άνθρωποι, και να πάψουμε να είμαστε κοινωνικά αυτόματα.

Αυτό, η Αφύπνιση στην Πραγματικότητα, είναι κάτι που πρέπει να κάνει ο καθένας προσωπικά, μέσα του, μόνος του. Να Ανοίξει τα μάτια του και να Δει. Πρέπει να απαλλαχτεί από όλο το διανοητικό σκουπιδαριό που του έχει φορτώσει η κοινωνία, και να δει τελείως ελεύθερος, το τι συμβαίνει πραγματικά. Με άλλα λόγια πρέπει, για να Δούμε, να ξεκινήσουμε από μηδενική βάση, χωρίς θεωρίες, γνώσεις, μνήμες. Τότε ίσως να μπορέσουμε να απαντήσουμε στα αιώνια ερωτήματα του ανθρώπου:

Ποιος Είμαι;

Τι Είμαι;

Τι κάνω;

Που Πάω;

Χρειάζεται να Αφήσουμε την Ίδια την Ζωή, Εδώ, Τώρα, να μας Απαντήσει, να Εμπιστευτούμε την Ζωή να μας Οδηγήσει, Εδώ, Τώρα… κι όχι να βασιζόμαστε σε γνώσεις, βιβλία, δασκάλους… γιατί όλα αυτά είναι σκέψη, κι η σκέψη, η γνώση, η πληροφορία δεν θα μας δώσει ποτέ απάντηση

Επιτέλους! Η Ζωή Τρέχει, είναι βιώματα, διαδικασίες. Δεν μπορούμε να την ακινητοποιούμε σε θεωρίες, δεν μπορούμε να την κλείνουμε σε λέξεις.

Την Ζωή Πρέπει να την Ζούμε! Όχι να την σκεφτόμαστε, ή να λειτουργούμε μέσα από την αυτοματοποιημένη σκέψη.

Το Αιώνιο Μήνυμα των Διδασκάλων, η Αφύπνιση στην Πραγματικότητα είναι πάντα εδώ. Το φέρνει η Ζωή μπροστά μας. Η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε στο «Ποιος Είμαι;» είναι μέσα μας. Είναι η προσωπική επιλογή μας. Κι η απάντηση που θα δώσουμε είτε θα μας βγάλει έξω στο Φως ή θα μας αφήσει να περιπλανιόμαστε ακόμα στους λαβύρινθους της σκέψης. Τελικά ο καθένας είναι απόλυτα υπεύθυνος του εαυτού του και της πορείας του.