Η Σιωπηλή Προσευχή

ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Στην Αληθινή Προσευχή δεν χρειάζεται προσπάθεια, δεν χρειάζεται χρόνος, δεν υπάρχει δυσκολία...

Στην Αληθινή Προσευχή απουσιάζει ο εαυτός... ο νους είναι καθαρός, σιωπηλός, κι ανοιχτός στον Ουρανό...

Όταν ο εαυτός ανακατεύεται ο νους γεμίζει σκέψεις, επιθυμίες, δραστηριότητες, και τρέχει πίσω από σκιές.

Η Πύλη για την Πραγματικότητα είναι στενή... τόσο στενή που δεν χωράει να περάσει όχι αίσθηση, ή σκέψη, ούτε καν η αντίληψη του εαυτού... Πρέπει να τα αφήσουμε όλα πίσω κι από την χαραμάδα να γλιστρήσουμε στο Ερεβοκτόνο Φως...

Ακόμα και την σκέψη του Παντός, την επιθυμία να έχουμε Εμπειρία του Παντός, την επιθυμία να Γνωρίσουμε το Παν... πρέπει να τα αφήσουμε πίσω, γιατί συχνά οδηγούν στη μεγαλομανία ότι μπορεί ένα εγώ να Δει το Παν, ότι Γνωρίζει το Παν, και μπορεί να μιλήσει για το Παν...

Στο Παν Οδηγεί μόνο η Σιωπή... Στο Παν μπορεί να σε καθοδηγήσει κάποιος που Βιώνει το Παν, αλλά δεν μιλά για Αυτό... γιατί αυτοί που μιλούν για τον Παν δεν τον Γνωρίζουν... Οι πιο σοφοί γέροντες στην έρημο της πνευματικής άσκησης ήταν αυτοί που Ζούσαν Μέσα Στο Παν χωρίς να το γνωρίζουν, αυτοί οι «τρελοί» που όταν τους ρωτούσαν για το Παν σου έλεγαν να σωπάσεις: Το Παν Είναι Παντού, και το Παντού, όπου κι αν πας, είναι τόπος ιερός. Πως θορυβείς; Ησυχία... Το Παν Είναι Εδώ...

Μην ακούτε ποτέ αυτούς που λένε πολλά λόγια για τον Θεό, για την Αλήθεια, για την Γνώση, για τον δρόμο, για την σωτηρία... Μην ακολουθείτε αυτούς που μιλούν και συμπεριφέρονται σαν να Γνωρίζουν τον Θεό... αν υπήρχε θα ήταν καλύτεροι, κι ο κόσμος δεν θα ήταν ορφανός...

Το Παν Είναι Εδώ, Τώρα, Πάντα, Ζούμε Μέσα Του, Ζει μέσα μας... κάθε εγώ, είναι μάταιος θόρυβος... Δεν χρειάζεται να βρούμε το Παν, δεν χρειάζεται να ψάξουμε αλλού... Μας έχει Βρει ήδη Εκείνο...

Αυτοί που αισθάνονται τον Παν μακριά είναι γιατί δεν Το βλέπουν... και θέλουν να σε οδηγήσουν και σένα μακριά, στο Παν, από τον μακρινό δρόμο, μέσα από θεωρίες, σκέψεις, ασκητισμούς, πνευματικούς αγώνες, ερημικές περιπλανήσεις...

Στην Αληθινή Προσευχή δεν χρειάζεται προσπάθεια, δεν χρειάζεται χρόνος, δεν υπάρχει δυσκολία... Είναι στον τόπο της πλάνης που χρειάζεται προσπάθεια, στην έρημο της ζωής που χρειάζεται χρόνος, να φτάσεις στην όαση, στον κακοτράχαλο δρόμο της απώλειας που ματώνουν τα πόδια σου...

«Ελάτε, όσοι είστε κουρασμένοι, απογοητευμένοι, χωρίς ελπίδα, και εγώ θα σας αναπαύσω»... έτσι έλεγε, κάποτε, με ανθρώπινα χείλη, το Παν...

«Ο Δρόμος μου είναι εύκολος, το φορτίο μου ελαφρύ, δεν ζητάω τίποτα εγώ... μα εσείς αν δεν χάσετε τον εαυτό σας στον κόσμο, ποτέ δεν θα βρείτε τον αληθινό εαυτό σας στον Ουρανό»...

«Και τι είναι για τον άνθρωπο καλύτερο, να κερδίσει την ζωή του χάνοντας τον κόσμο... ή να χάσει την ζωή του κερδίζοντας τον κόσμο όλο»;

Τα λόγια ακόμα αντηχούν στον αέρα της ιστορίας... χαϊδεύουν τα αυτιά των ανθρώπων μα δεν αγγίζουν την καρδιά τους...

Τι κρίμα! Πόση θλίψη στον Ουρανό! πόσος πόνος στη γη!