Ο Ουρανός στη γη

ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΠΤΙΑΣ

 

Ο Αληθινός Κόσμος είναι Μία Ενιαία Πραγματικότητα, όπου υπάρχουν, λειτουργούν, κι εκδηλώνονται και το πνευματικό και το φυσικό, ο Αληθινός Κόσμος Είναι Ενοποιημένος...

Για όσους Βιώνουν το Παν, την Παρουσία του Παντός, την αληθινή Πραγματικότητα... και όντως αλλοιωμένοι οντολογικά (με την «καλή αλλοίωση»), συλλαμβάνουν και ζουν την Πραγματικότητα με τα μάτια της αιωνιότητας... σαν «Μία Ενιαία Πραγματικότητα», χωρίς διαχωριστικά (ανάμεσα στο πνευματικό και το φυσικό...)... ασφαλώς το Παν (που Βιώνουν) δεν χρειάζεται αποδείξεις... ούτε η Εμπειρία του, η θεοπτία (σε όποιο βάθος την βιώνουν) μπορεί να γίνει θέμα, θεολογικής ή άλλης ανάλυσης, ή ερμηνείας... ούτε αυτό που «νοιώθει» ο μυστικός, το προσωπικό βίωμα, που όμως ξεφεύγει από τα όρια του υποκειμενικού, αποκτώντας αντικειμενικό περιεχόμενο, γίνεται αντικειμενική πραγματικότητα, γίνεται η Αντικειμενική Πραγματικότητα, μπορεί να γίνει αντικείμενο συζήτησης...

Η Ζωή (κι η ζωή) είναι κάτι που βιώνουμε, όχι κάτι που σκεφτόμαστε, ή σχολιάζουμε... Κι αν αυτό που βιώνουμε επαληθεύεται διαρκώς, δεν χρειάζεται αποδείξεις... Ούτε μπορούμε, διανοητικά να αποδείξουμε σε κάποιον τι είναι Παν, τι είναι Εμπειρία, θεοπτία, πνευματική αλλοίωση, θέωση, κι όλα αυτά... Όλα αυτά είναι Βιώματα, όχι θεωρίες και λέξεις... Μιλάμε για Ζωή, για Βίωμα, για Μετοχή στην Πραγματικότητα... για μεταμόρφωση της οντότητας... για διευρυμένη συνείδηση που μπορεί να αντιληφθεί, να βιώσει, την Πραγματικότητα «όπως είναι», (κι όχι όπως την παρουσιάζουν οι περιοριστικές λειτουργίες της σκέψης, ή των αισθήσεων)...

Αυτό λοιπόν (το να Ζήσει), πρέπει ο καθένας να το κάνει μόνος του... Καθένας Ζει για λογαριασμό του...

1. Καθένας πρέπει αυτός ο ίδιος να βγει από την σκοτεινή απομόνωση της ατομικής ύπαρξης (του εγώ, της «προσωπικής» ζωής, των «ατομικών» εμπειριών...) προς το Φως της Κοινής Ζωής Εντός του Παντός...

2. Ένας-ένας πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά της ατομικής ύπαρξης και να βρούμε την Ελευθερία μέσα στην Πνευματική Κοινότητα...

3. Στον σκοτεινό κόσμο που ζουν οι άνθρωποι, καθένας είναι μόνος του (κι οι κοινωνίες των ανθρώπων και μακροσκοπικά και σε τοπικό επίπεδο, είναι ζούγκλες πραγματικές κι όχι κοινότητες δικαίου, πολιτισμένες κοινότητες...). Στον Φωτεινό Πνευματικό Κόσμο, όλοι μαζί είναι Ένα πνεύμα, Μία Ζωή, η αληθινή Ζωή...

Οι αληθινοί άνθρωποι είναι ταπεινοί, γιατί αν δεν εξαλείψεις το εγώ οντολογικά, κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά, ή ηθικά δεν μπορείς να το «Συναντήσεις» ... Είναι ευτυχισμένοι (γιατί κέρδισαν την Ζωή, τα πάντα... κι απαλλάχτηκαν από όλα τα σκουπίδια του κόσμου, που οι άνθρωποι θεωρούν πολύτιμα, πλούτο, δόξα, κυριαρχία, αγαθά, κάθε τι υλικό)... είναι ελεύθεροι σαν τα πουλιά που ταξιδεύουν στην αγκαλιά του ανέμου (γιατί ζουν πνευματικά κι ας πατούν τα πόδια τους στην γη)...

Ο Αληθινός Κόσμος του Παντός, είναι αόρατος για τους πολλούς ανθρώπους γιατί δεν μπορούν να τον δουν με τα μάτια του εγώ, της σκέψης, των αισθήσεων)... Είναι απλησίαστος γιατί είναι ιερός και κάθε βέβηλος πρέπει να βγάλει τα σανδάλια της υλικότητας για να πατήσει το ιερό έδαφος... Είναι ειρηνικός γιατί όποιος θέλει πραγματικά μπορεί να εισέλθει σε αυτόν τον κόσμο...

Ο Αληθινός Κόσμος είναι Μία Ενιαία Πραγματικότητα, όπου υπάρχουν, λειτουργούν, κι εκδηλώνονται και το πνευματικό και το φυσικό, ο Αληθινός Κόσμος Είναι Ενοποιημένος... Κομματιασμένος, διαχωρισμένος, είναι μόνο στα μάτια, όσων δεν αξιώθηκαν να το «Συναντήσουν», και να εισέλθουν στη Θεία Πραγματικότητα... Ο Ουρανός κι η γη είναι ένα... Στην Βασιλεία του στη γη, όλα είναι ένα... αλλά αυτό το βιώνουν μόνο όσοι μπαίνουν στην Βασιλεία...

Ο Αληθινός Κόσμος, το Βασίλειο του στη γη, δεν είναι ένας κόσμος που πρέπει να σου περιγράψουν οι άγιοι που έχουν εισέλθει Εδώ, είναι ένας κόσμος στον οποίο είσαι προσκεκλημένος, σαν τους ανθρώπους της «παραβολής»...