ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἡλέκτρα (563-595)

ΠΡ. ὦ πότνι᾽, εὔχου, θύγατερ Ἠλέκτρα, θεοῖς.
ΗΛ. τί τῶν ἀπόντων ἢ τί τῶν ὄντων πέρι;
565 ΠΡ. λαβεῖν φίλον θησαυρόν, ὃν φαίνει θεός.
ΗΛ. ἰδού· καλῶ θεούς. ἢ τί δὴ λέγεις, γέρον;
ΠΡ. βλέψον νυν ἐς τόνδ᾽, ὦ τέκνον, τὸν φίλτατον.
ΗΛ. πάλαι δέδορκα· μὴ σύ γ᾽ οὐκέτ᾽ εὖ φρονεῖς;
ΠΡ. οὐκ εὖ φρονῶ ᾽γὼ σὸν κασίγνητον βλέπων;
570 ΗΛ. πῶς εἶπας, ὦ γεραί᾽, ἀνέλπιστον λόγον;
ΠΡ. ὁρᾶν Ὀρέστην τόνδε τὸν Ἀγαμέμνονος.
ΗΛ. ποῖον χαρακτῆρ᾽ εἰσιδών, ὧι πείσομαι;
ΠΡ. οὐλὴν παρ᾽ ὀφρύν, ἥν ποτ᾽ ἐν πατρὸς δόμοις
νεβρὸν διώκων σοῦ μέθ᾽ ἡιμάχθη πεσών.
575 ΗΛ. πῶς φήις; ὁρῶ μὲν πτώματος τεκμήριον.
ΠΡ. ἔπειτα μέλλεις προσπίτνειν τοῖς φιλτάτοις;
ΗΛ. ἀλλ᾽ οὐκέτ᾽, ὦ γεραιέ· συμβόλοισι γὰρ
τοῖς σοῖς πέπεισμαι θυμόν. ὦ χρόνωι φανείς,
ἔχω σ᾽ ἀέλπτως ΟΡ. κἀξ ἐμοῦ γ᾽ ἔχηι χρόνωι.
580 ΗΛ. οὐδέποτε δόξασ᾽. ΟΡ. οὐδ᾽ ἐγὼ γὰρ ἤλπισα.
ΗΛ. ἐκεῖνος εἶ σύ; ΟΡ. σύμμαχός γέ σοι μόνος.
ἢν δ᾽ ἀνσπάσωμαί γ᾽ ὃν μετέρχομαι βόλον
πέποιθα δ᾽· ἢ χρὴ μηκέθ᾽ ἡγεῖσθαι θεούς,
εἰ τἄδικ᾽ ἔσται τῆς δίκης ὑπέρτερα.

585 ΧΟ. ἔμολες ἔμολες, ὤ, χρόνιος ἁμέρα,
κατέλαμψας, ἔδειξας ἐμφανῆ
πόλει πυρσόν, ὃς παλαιᾶι φυγᾶι
πατρίων ἀπὸ δωμάτων τάλας
ἀλαίνων ἔβα.
590 θεὸς αὖ θεὸς ἁμετέραν τις ἄγει
νίκαν, ὦ φίλα.
ἄνεχε χέρας, ἄνεχε λόγον, ἵει λιτὰς
ἐς θεούς, τύχαι σοι τύχαι
595 κασίγνητον ἐμβατεῦσαι πόλιν.

***
ΓΕΡ. Κυρά, κόρη μου Ηλέκτρα, παρακάλα τους θεούς.
ΗΛΕ. Για ποιούς; Για τους εδώ ή γι᾽ αυτούς που λείπουν;
ΓΕΡ. Θεόσταλτο να λάβεις θησαυρό σου.
ΗΛΕ. Νά, τους θεούς παρακαλώ. Μα τί λες, γέρο;
ΓΕΡ. Κοίταξε τον αγαπημένο σου, παιδί μου.
ΗΛΕ. Ώρα τον βλέπω· μη δεν έχεις πια τον νου σου;
ΓΕΡ. Δεν έχω νου, τ᾽ αδέρφι σου θωρώντας;
570 ΗΛΕ. Τί λόγο ανέλπιστο είπες, γέρο;
ΓΕΡ. Πως βλέπω τον Ορέστη, ετούτον.
ΗΛΕ. Και τί σημάδι του είδες, να πιστέψω;
ΓΕΡ. Στο φρύδι του ένα σκίσιμο που επήρε
σαν έπεσε, μαζί σου κυνηγώντας,
στο πατρικό παλάτι ένα αλαφάκι.
ΗΛΕ. Τί λες; Ναι, βλέπω εκείνο το σημάδι.
ΓΕΡ. Στην αγκαλιά του αγαπημένου αργείς να πέσεις;
ΗΛΕ. Μα τώρα, γέρο, δεν αργώ· η καρδιά μου
γνώρισε τα σημάδια που της δείχνεις.
Ω! εσύ που ᾽κανες τόσα χρόνια να ᾽ρθεις,
σε σφίγγω ανέλπιστα στην αγκαλιά μου.
ΟΡΕ. Κι εγώ μετά από χρόνια σ᾽ αγκαλιάζω.
ΗΛΕ. Ποτέ δεν το ᾽βαλεν ο νους μου.
580 ΟΡΕ. Ούτε κι εγώ ποτέ μου το ᾽χα ελπίσει.
ΗΛΕ. Εσύ ᾽σαι εκείνος;
ΟΡΕ. Ο μόνος σου βοηθός, άμα πετύχουν
τα δίχτυα βέβαια που πασκίζω
να ρίξω… Είμαι σίγουρος, ειδάλλως
δεν πρέπει στους θεούς πια να πιστεύεις,
αν θα νικήσ᾽ η αδικία το δίκιο.

ΧΟΡ. Έφτασες, έφτασες, ημέρα
που τόσα χρόνια αργούσες.
Άστραψες κι έδειξες στη χώρα
σαν λαμπερό πυρσόν εκείνον
που ξαναγύρισε στα πατρικά του
παλάτια, από καιρούς εξορισμένος
και πολυπλάνητος. Θεός,
590 ναι, θεός μάς φέρνει πάλι, φίλες,
τη νίκη. Εμπρός τα χέρια υψώστε,
σηκώστε τη φωνή, προσευχηθείτε
στους θεούς, για να μπει με το καλό,
κυρίαρχος στην πόλη ο αδερφός σου.