Κάθε άνθρωπος δημιουργεί και αναπτύσσει το δικό του προσωπικό παραμύθι. Οι πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι οι εαυτοί μας. Το μοίρασμα των υπόλοιπων ρόλων είναι εξίσου σημαντικό για την έκβαση του παραμυθιού. Στην αρχή φαντασιωνόμαστε κάτι υπέροχο και μοναδικό αλλά η πραγματικότητα δεν μας δικαιώνει πάντα.Ποτέ δεν ήμουν καλός κριτής. Στο δικό μου παραμύθι άφησα πολλούς “μικρούς καλούς ανθρώπους” να με επηρεάσουν, δυστυχώς όχι θετικά.
Η φράση “μικροί καλοί άνθρωποι” προέρχεται από έναν καθηγητή μου στο λύκειο όπου κάποια στιγμή μας είπες πως: “Όλοι είμαστε μικροί καλοί άνθρωποι”. Εκείνη την ώρα απλά τον κοίταξα και δεν κατάλαβα απόλυτα τι θέλει να πει. Δεν καταλάβαινα που αποσκοπεί. Τώρα ξέρω και μπορώ να πω με σιγουριά ότι ισχύει.
“Όλοι είμαστε μικροί καλοί άνθρωποι”, αν θα μεγαλώσουμε ή αν θα μείνουμε μικροί εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Το πόσο θα αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να γίνουν τοξικοί για την υγεία μας, να μας κατακρίνουν και να μας ρουφάνε την ενέργεια χωρίς να μας αφήνουν κάποιο μέρος της. Να μας μειώνουν και να μας λένε είτε άμεσα είτε έμμεσα, ότι δεν είμαστε “αρκετά” καλοί. Αυτό το “αρκετά” είναι που πονάει πραγματικά.
Τόσες δευτερεύουσες περιθωριακές λοιπόν μορφές μέσα στην ζωή μου που μετά από σκέψη τους έδωσα πρωταγωνιστικούς ρόλους. Δεν ήταν ότι έπαιζαν καλύτερα από άλλους αλλά επιλέχτηκαν. Σίγουρα θα μπορούσα να πω, παίζουν ρόλο οι συγκυρίες ή η τύχη. Η τύχη είναι κάτι πολύ σημαντικό στην ζωή αν και δεν της έδινα τόση σημασία όση έχει πραγματικά. Από μόνη της η τύχη έχει πολλούς παραλογισμούς και καταλήξεις. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε όλα τα “αν”, όμως θα ήταν άσκοπο καθώς είναι σενάρια τα οποία δεν υλοποιήθηκαν.
Όσα “αν” όμως και να μένουν στην άκρη πάντα θα υπάρχει μία πραγματικότητα, ένα παραμύθι το οποίο συνεχίζει να παίζει και είναι η ζωή. Η ζωή μου που για αρκετό καιρό την άφησα να ζει στα σκοτάδια. Εγώ, ο δυνατός και που πάντα γελάει, όπως λένε κάποιοι. Χάθηκα όμως. Ξαφνικά οι συμπρωταγωνιστές της ιστορίας μου στράφηκαν εναντίων μου με πλήγωναν, ξανά και ξανά, ή πιο σωστά να το εκφράσω τους άφησα να με πληγώνουν. Προσπάθησα να τους βοηθήσω σε όποιο πρόβλημα και αν αντιμετωπίζουν αλλά κάπου στην διαδρομή χάθηκα. Επωμίστηκα τόσα βάρη που πλέον δεν άντεχα. Από εκεί και πέρα ότι και να έκανα ήταν λάθος. Ακόμα και τώρα βλέποντας την κατάσταση από ένα μακρινότερο πλάνο δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Γιατί άνθρωποι που σε ξέρουν τόσα χρόνια ξαφνικά ξεχνάνε τα πάντα και κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους; Σε κατηγορούν με την πρώτη ευκαιρία;
Πάντα ήμουν ανοιχτός άνθρωπος. Μου αρέσει ακόμα να βλέπω τα χαμόγελα των γύρω μου, άλλωστε οι άνθρωποι είναι ομορφότεροι όταν χαμογελάνε.
Έτσι λοιπόν ακόμα και όταν έχω φτάσει σχεδόν πάτο συνεχίζω να προσπαθώ και απορρίπτω τον εαυτό μου. Βρίσκω προφάσεις και καινούργια ενδιαφέροντα απασχόλησής για να μην κλαίω τα βράδια. Αλλά σε μια ιστορία που μπλέκονται αρκετά πρόσωπα και το κυριότερο, βλέπουν ότι είσαι ευάλωτος λένε να σε καταστρέψουν περισσότερο.
Έτσι λοιπόν όλα αυτά που απέφευγα τόσο καιρό εμφανίζονται μπροστά μου διογκωμένα. Τοίχοι υψώνονται και νοιώθω τόσο μόνος μου, τόσο κατεστραμμένος. Πώς θα μαζέψω τα κομμάτια όταν οι απανωτές εκρήξεις τα διασκόρπισαν. Τα βράδια ήταν τα χειρότερα. Ο ύπνος δεν ήταν πλέον φίλος μου, λες και αυτός είχε συνωμοτήσει εναντίων μου και δεν ήθελε να με συντροφεύσει.
Προσπαθούσα να δίνω χαμόγελα και τώρα ήμουν περιτριγυρισμένος από μαύρες σκιές και δάκρυα. Την ώρα που χρειαζόμουν όσο ποτέ κάποιον δίπλα μου, πού ήταν όλοι; Δεν έγγραψα αυτό το σενάριο, σκεφτόμουν. Οι μικροί καλοί άνθρωποι ξαφνικά ήταν όλοι εξαφανισμένοι. Ήμουν μόνος μου.
Ήρθε όμως μια μέρα που ένα χέρι απλώθηκε δίπλα μου και με βοήθησε, μάζεψε χωρίς να μου το πει τα θραύσματα μου. Σιγά – σιγά αλλά σταθερά με βοηθούσε να ξανά ψάξω το φως. Μαζί μαζέψαμε τα κομμάτια μου και αφήσαμε να σβήσουν τα πιο πληγωμένα. Με στήριξε όπως δεν με στήριξε κανείς, μέχρι να μπορέσω να χαμογελάσω ξανά. Να νοιώσω πως ότι πέρασα ήταν απλά ένας εφιάλτης και πως τώρα μπορώ να ξυπνήσω.
Σηκώθηκα ξανά, αλλά δεν είμαι ο ίδιος, απλά μοιάζω. Δεν θα το καταλάβουν πολλοί. Σίγουρα δεν θα τους αρέσει, όμως δεν με ενδιαφέρει πλέον. Δεν θέλω να με έχουν δεδομένο. Δεν θέλω να είμαι προβλέψιμος. Δεν θέλω άλλο να είμαι δίχτυ ασφαλείας και να προστατεύω όλους τους άλλους με ότι μέσα έχω χωρίς να νοιάζομαι για τον εαυτό μου, για την δική μου ψυχική υγεία. Δεν θέλω πια να φοβάμαι να χαλάσω τα χατίρια τους. Δεν θέλω άλλο να είμαι ο ίδιος.
Το να αλλάξεις τον εαυτό σου δεν είναι ότι πιο εύκολο. Πρέπει να παραδεχτείς τα λάθη σου, γιατί όσο σωστός και να ήσουν εσύ επέλεξες τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε όλες τις καταστάσεις. Τώρα το ξέρω. Δικαιολογώντας τις καταστάσεις, καθησυχάζοντας τον εαυτό μου απλά και μόνο για να μην ξεβολευτώ. Να μην χρειαστεί να αντιδράσω, γιατί τότε θα πρέπει να φύγω. Άργησα πολύ να το καταλάβω και να το πράξω και αυτό με κατέστρεψε.
Μετά από όλη αυτή την ιστορία όμως δεν φοβάμαι πια. Τώρα ξέρω ότι εγώ έφταιγα για το άσχημο παραμύθι μου, γιατί είχα διαλέξει λάθος ηθοποιούς. Επειδή όμως το παραμύθι και το ανέβασμά του είναι δικά μου και εγώ αποφασίζω μπορώ να το αλλάξω όποτε θέλω, όπως θέλω, επειδή το θέλω χωρίς να απολογηθώ σε κανέναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου