Θυμάμαι τώρα εκείνη την πανάρχαια ιστορία της αράχνης που ήθελε να φυλάξει τις γνώσεις και τη σοφία της ανθρωπότητας σε μια φιάλη. Ό,τι έξυπνο διάβαζε ή ανακάλυπτε, το ψιθύριζε στο γυάλινο δοχείο κι έκλεινε βιαστικά το καπάκι, μην τυχόν δραπετεύσει κάποια γνώση.
Όταν η αράχνη έκρινε ότι η φιάλη είχε πια γεμίσει, αποφάσισε να τη φυλάξει σε μια τρύπα που είχε ανοίξει η ίδια, πολύ ψηλά, σ’ ένα τεράστιο δέντρο. Να διατηρήσει τη γνώση στην αιωνιότητα, ασφαλή από οποιαδήποτε απειλή ή διαστρέβλωση.
Έτσι, δένει τη φιάλη στη μέση της και προσπαθεί να σκαρφαλώσει, όπως το έχει κάνει τόσες φορές, ως την κορυφή.
Όμως, αυτή τη φορά τής φαίνεται αδύνατον: η φιάλη είναι βαριά, πολύ ογκώδης, και την εμποδίζει να κινηθεί. Ένα μυρμήγκι που περνάει από κει (η αράχνη το περιφρονεί λίγο επειδή το θεωρεί ανίδεο) της λέει: «Αν θέλεις ν’ ανέβεις, καλύτερα δέσε τη φιάλη στην πλάτη σου· όχι στην κοιλιά σου». ,
Η αράχνη αντιλαμβάνεται ότι, αν και πέρασε σχεδόν όλη της τη ζωή συλλέγοντας σοφία, της έλειπε το πιο απλό: η γνώση που μόνο η εμπειρία του βιώματος μπορεί να προσφέρει.
Η αράχνη -ξεροκέφαλη μεν, αλλά όχι χαζή- αντιλαμβάνεται ότι για να αποκτήσει τη γνώση των απλών πραγμάτων πρέπει ν’ αρχίσει ν’ ακούει αυτό που οι άλλοι -οι οποίοι μπορεί να έχουν διαβάσει λιγότερο αλλά έχουν ζήσει περισσότερα– ξέρουν, μπορούν, και ίσως θέλουν να της μάθουν.
Στο τέλος της ιστορίας, η αράχνη σπάζει τη φιάλη λέγοντας πως είναι καλύτερο να μείνει ελεύθερη η σοφία στη διάθεση όλων, και ειδικά εκείνων που θέλουν να μάθουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου