Θα πεις, δε φταις εσύ που ζηλεύεις, απ’ τη στιγμή που ο άλλος σου δίνει απλόχερα αφορμές και δικαιώματα να το κάνεις. Αν δεν υπήρχαν ενδείξεις, δε θα είχες αυτόν τον κόμπο στο στομάχι κάθε φορά που έβγαινε έξω απ’ το σπίτι ή αργούσε να γυρίσει, κάθε φορά που άκουγες μήνυμα στο κινητό του αμόρε, ή όταν έπεφταν στην αντίληψή σου κάποια ύποπτα βλέμματα, που αντάλλαξε με κάποιον/α. Δε θα θύμωνες άδικα κάθε φορά που γυρνούσε κομμάτια, αδιαφορώντας για τις δικές σου ανησυχίες την ώρα που πραγματικά χρειαζόσουν να κατευνάσει τις φοβίες σου, έστω και για λίγο, και σώπαινες δίνοντάς του το άλλοθι της κούρασης, μέχρι δηλαδή να κάνει την επόμενη «ύποπτη» κίνηση που θα σε έκανε να ξεσπάσεις.
Μα με τα μάτια της ζήλιας όλα μοιάζουν τραγικά. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι θεωρούμε δεδομένο το χειρότερο σενάριο που μπορεί να πλάσει ο νους μας. Επομένως, μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα. Ας μη σταθούμε στο να ψάξεις και να κατανοήσεις τις ανησυχίες του άλλου κλπ. Επιβάλλεται, όμως, να κοιτάξεις πρώτα τη δική σου πλευρά, τις προσωπικές σου ανησυχίες και φοβίες και μάλιστα να μην το κάνεις επιφανειακά. Ψάξε σε βάθος εκείνο το τερατάκι, με τα πολλά πρόσωπα, που ονομάζεται «ζήλια» κι άφησε για λίγο τις σκόρπιες ή κι άτοπες ενδείξεις που έρχονται απ’ έξω. Γιατί, σε πολλές περιπτώσεις, στις σχέσεις που ο ένας απ’ τους δύο βλέπει τα πάντα με τα μάτια της ζήλιας, σημαίνει πως βρίσκονται άσχημες εμπειρίες από προηγούμενες σχέσεις του με αόρατα νήματα πίσω απ’ το παρασκήνιο να υποδεικνύουν τον δρόμο της υποφαινόμενης απειλής.
Η ζήλια είναι συσσωρευμένα συναισθήματα θυμού, οργής, φόβου, αμφισβήτησης, ανασφάλειας, χαμηλής αυτοεκτίμησης –στις περισσότερες περιπτώσεις, τουλάχιστον– και πηγάζουν από παιδικές μας αναμνήσεις πέρα απ’ τις σχέσεις που προηγήθηκαν και δεν είχαν καλή κατάληξη. Αυτά τα αποκαΐδια μπορούν να δημιουργήσουν οφθαλμαπάτες και τότε η κάθε κίνηση απ’ τον σύντροφο συνεπάγεται την επιθυμία για απιστία, προδοσία και πολλές φορές η σκέψη δε μένει μόνο στην επιθυμία αλλά και στην εντύπωση ότι όντως η κατάσταση έχει ξεφύγει απ’ τον έλεγχο.
Δημιουργούνται αμφιβολίες στο μυαλό σου και μόλις δοθεί η κατάλληλη αφορμή για να εκδηλωθούν (ή και δημιουργώντας την) ξεκινάς να εκτοξεύεις κατηγορίες για προθέσεις ή και πράξεις απιστίας, μέχρι να βρεθούν ενδείξεις κι αποδείξεις πως είναι απλώς η ιδέα σου. Τα κατάλοιπα, όμως, δεν αφήνουν τις ανησυχίες σου να διαψευσθούν λογικά, κατασκευάζεις λογικοφανείς ιστορίες, βασισμένες σε κάποιες αναμνήσεις ή και κάποιες πρόσφατες πράξεις του συντρόφου σου, συνθέτοντας την απόλυτη πεποίθηση της προδοσίας.
Γιατί, ναι, μπορεί όντως ο σύντροφος να ‘χει κάπως λερωμένη τη φωλιά του ή να υπάρχει η προδιάθεση προς την απιστία, όπου μπαίνουν κι άλλοι παράμετροι, μα ακόμα κι εκεί υπάρχει μερίδιο ευθύνης και για τους δύο. Ακόμα και αν κάποιος υπήρξε, από μικρή ηλικία ενδεχομένως, επιρρεπής στην απιστία, τα σημάδια πολλές φορές είναι ορατά εξαρχής -εκτός κι αν επέλεξες εν αγνοία σου, πάνω στον ενθουσιασμό, που ίσως, να μην τα δεις ή και να τα προσπεράσεις.
Μα εδώ μιλάμε για τις περιπτώσεις που η ζήλια σε κυριεύει και σε κάνει να βλέπεις τους φόβους σου να παίρνουν σάρκα κι οστά, χωρίς πάντα να υπάρχουν ενδείξεις ή και πραγματικά γεγονότα, κάνοντας την κοινή σας ζωή μαρτύριο. Για παράδειγμα, το να αργεί να φύγει απ’ τη δουλειά δε σημαίνει απαραίτητα πως είναι δικαιολογία και κάτι ύποπτο κρύβεται από πίσω, μπορεί όντως κάτι να έτυχε. Όπως επίσης η υπερβολική τρυφερότητα κάποιου ή και τα πολλά δώρα που σου κάνει κλπ, δεν είναι σώνει και καλά ένδειξη ενοχής, επειδή έκανε κάτι, για ‘σένα, ασυγχώρητο. Μην ξεχνάς πως οι άνθρωποι διαφέρουν από άτομο σε άτομο, ακόμα κι όταν κάποιες πράξεις, σκέψεις ή κι εμπειρίες μοιάζουν πανομοιότυπες.
Μην αφήνεις παλιές συμπεριφορές και καταστάσεις που χάραξαν και πλήγωσαν τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις σου να στέκονται εμπόδιο στο να χαρείς την τωρινή σου ζωή. Από ένα σημείο και μετά αυτό γίνεται συνήθεια, κουράζοντας κι εσένα, χωρίς να το καταλαβαίνεις, αλλά περισσότερο τον σύντροφό σου, που πάντα προσπαθεί να κατευνάσει τις παράλογες ίσως παρορμήσεις και τα ξεσπάσματά σου, γιατί –όπως κι εσύ– δε θέλει να σε χάσει. Φθείρει ψυχολογικά και τους δύο με διαφορετικό τρόπο, και πολλές φορές είναι δύσκολο να μπει ο ένας στη θέση του άλλου.
Υποτίθεται, όμως, πως μια σχέση για να στεριώσει πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη και καθημερινή προσπάθεια βελτίωσης του καθενός και κυρίως του εαυτού μας. Γι’ αυτό ανοίξου, αν θέλεις να προσπαθήσεις για αυτή τη σχέση, πάλεψε τους δαίμονές σου, δείξε εμπιστοσύνη και μίλα για ό,τι σε απασχολεί.
Στον άνθρωπό σου πρέπει να μπορείς να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό. Αν δεν μπορείς, ακόμα κι όταν έχεις πάρει τον χρόνο σου, ίσως πρέπει να αναθεωρήσεις την έννοια της σχέσης σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου