Κάποια πράγματα είναι τόσο απλά, κι εμείς τα κάνουμε δύσκολα γιατί δεν θέλουμε να δούμε την αλήθεια.Συναντάμε λογιών λογιών ανθρώπους κι επιμένουμε να τους δίνουμε άλλοθι για άθλιες συμπεριφορές. Δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα, την στιγμή που δεν μας έχουν δώσει ούτε έναν τόσο δα λόγο να στηρίξουμε τις προσδοκίες που έχουμε από αυτούς.
Γιατί στο τέλος, αυτό μας απογοητεύει. Οι προσδοκίες που είχαμε από εκείνους. Κι η προσδοκία είναι απάτη.
Είναι η πιο απατηλή στιγμή σου. Δημιουργείται από τον αντικατοπτρισμό σου. Κρίνεις εξ’ ιδίων και περιμένεις από τον άλλο, αυτό που θα έκανες κι εσύ για εκείνον.
Γι’αυτό και οι φράσεις σου ξεκινάνε με το “μα εγώ ποτέ δεν θα…”.
Ναι, καλά το λες. Εσύ, δεν θα έκανες ποτέ αυτό. Θα έκανες κάτι άλλο, καλύτερο ή χειρότερο δεν έχει σημασία.
Όμως αυτό, όχι, δεν θα το έκανες. Γιατί δεν είσαι ο “άλλος”.
Δεν είσαι τα βιώματά του, δεν είσαι τα χαρακτηριστικά και οι στιγμές του.
Είσαι εσύ, και ο μόνος τρόπος για να μην απογοητεύεσαι, για να μην πληγώνεσαι και να μην πονάς κάθε φορά, είναι να μην περιμένεις τίποτα, από κανέναν μέχρι να τον γνωρίσεις πραγματικά.
Μέχρι να τον δεις στις δύσκολες στιγμές του, μέχρι να περάσεις χρόνο μαζί του. Μέχρι να τον δεις πραγματικά ποιος είναι.
Και τους ανθρώπους τους μαθαίνεις, όταν ταξιδέψεις μαζί τους, όταν τσακωθείς μαζί τους, κι όταν μεθύσεις μαζί τους.
Μέχρι τότε, είναι απλά και μόνο οι προσδοκίες σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου