Δεν είναι τα αισθήματα των ανθρώπων που γράφουν ιστορία, αλλά οι πράξεις τους

Δε ξέρω αν ποτέ σου σκέφτηκες πως θες να γράψεις ιστορία και αν τελικά το σκέφτηκες, το πέτυχες. Δε ξέρω καν τι ιστορία θα ήθελες να γράψεις και πώς. Με μολύβι, με στυλό, με λέξεις, ή με πράξεις.

Πολλές φορές σε φαντάζομαι να τα βάζεις με σένα για όλα όσα είπες και έκανες και ακόμα περισσότερες να βγαίνεις εκτός εαυτού για όλα όσα δεν είπες και… δεν έκανες. Όλα όσα έμειναν στις σκέψεις, στη θεωρία και στα χαρτιά γραμμένα και κλειδαμπαρωμένα στο κομοδίνο, ή σε ένα σκοτεινό μέρος του μυαλού σου… Αυτά είναι που πονάνε περισσότερο, το ξέρω.

Επίσης, σε φαντάζομαι να χαμογελάς και να δημιουργείς. Να αισθάνεσαι πραγματικά καλά με τον εαυτό σου και με τις σχέσεις που έως τώρα κατάφερες να χτίσεις. Ξέρεις, αυτές είναι που μας κρατάνε «ζωντανούς», μας διεγείρουν και μας κινητοποιούν. Το βλέμμα, η επαφή, η αγκαλιά, το άγγιγμα, το χαμόγελο. Είσαι όμορφος. Να σε αγαπάς!

Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος πίσω δε γυρνάει και αυτό είναι κάτι εκπληκτικό. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πάσης φύσεως θεραπευτές ανά τον κόσμο μας παροτρύνουν να κοιτάξουμε το «τώρα», το «από εδώ και πέρα» και να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας σε όλα του τα επίπεδα ως έχει.

Το παρελθόν δεν αλλάζει. Δεν υπάρχει κουμπί Pause, Stop και τα συναφή. Υπάρχει μόνο Restart. Και υπάρχουν φορές που αν δεν το «πατήσεις», την πάτησες. Γιατί η ζωή είναι αλλαγή και όταν επιλέγεις να αλλάζεις, τότε μόνο ζεις. Συνειδητά. Και απολαμβάνεις και χορεύεις στη στιγμή και επιλέγεις να μην αναλώνεσαι σε καταστάσεις που σε φθείρουν εν καιρώ και επιλέγεις να ρισκάρεις κι ας μη σου βγει, με όποιο κόστος, γιατί απλά το είναι σου το θέλει και το επιλέγει.

Αν κάτι τρέμεις πιο πολύ στο τώρα είναι να μη ζήσεις. Ολόψυχα. Στιγμή προς στιγμή, λεπτό προς λεπτό. Ανάσα την ανάσα. Πλέον γνωρίζεις καλά πως: «Δεν είναι τα αισθήματα των ανθρώπων που γράφουν ιστορία, αλλά οι πράξεις τους», όπως πολύ σωστά είχε πει ο Νόρμαν Μέιλερ, – Αμερικανός συγγραφέας -. Πλέον ξέρεις καλά πως τα λόγια και η θεωρία είναι μεν γλυκά και χρειάζονται, μα μόνο οι πράξεις είναι αυτές που επιβεβαιώνουν πως όλα αυτά ανήκουν στο φάσμα της πραγματικότητας. Σαν το δώρο και το περιτύλιγμα ένα πράγμα.

Η όποια πραγματικότητα οραματίζεσαι πως θα ‘ναι για σένα ιδανική, συμβαίνει ήδη. Στη θεωρία και το μυαλό σου δουλεύει και αυτό είναι κάτι μοναδικό. Γιατί είναι η αρχή. Είναι στο χέρι σου να επιλέξεις την πορεία και τη συνέχειά σου. Είναι στο δικό σου χέρι, να γράψεις την ιστορία σου. Μια ιστορία γεμάτη πυροτεχνήματα και στιγμές που κόβουν την ανάσα, μια ιστορία μεθυσμένη, ή νηφάλια με χρώμα κόκκινο, λευκό, ή ροζ, μια ιστορία γεμάτη ταξίδια και αγκαλιές και μπύρες σε γρασίδια. Μια ιστορία δική σου.

Οι εκπτώσεις είναι μόνο για τα καταστήματα. Στη ζωή σου τελείωσαν γιατί επέλεξες να τελειώσουν. Δε σου βγήκε και μεταξύ μας δε θα τραβούσε και πολύ. Άλλωστε δε σου άξιζε. Ξέρεις, πολλοί νομίζουν ότι υπάρχουν «συνταγές ευτυχίας» για όλα τα παραπάνω και πως εμείς που απολαμβάνουμε να μιλάμε και να γράφουμε για αυτά το παίζουμε «γκουρού».

Η αλήθεια είναι πως το δεύτερο, ισχύει περισσότερο από το πρώτο. Οι συνταγές ευτυχίας τελείωσαν μαζί με τις εκπτώσεις, οι γκουρού πάσης φύσεως θα λένε πάντα τα δικά τους και όπως κρίνουν θα κριθούν και εσύ φρόντισε απλά να ακούς την καρδιά σου. Και να τη διατηρείς ανοιχτή και αναμμένη.

Στην επόμενη στροφή, κρύβεται μια ακόμα ευκαιρία. Στο επόμενο φανάρι, ο διπλανός σου θα κατεβάσει το τζάμι και θα χαμογελάσει γλυκά. Δεκαπέντε λεπτά τώρα πηγαίνετε «δίπλα-δίπλα» και η αλήθεια είναι πως είναι πολύ γοητευτικός. Θα ανταποκριθείς; Ίσως και να είναι ο «έρωτας». Στο επόμενο λεπτό θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα σου κάνουν μια επαγγελματική πρόταση που μήνες ονειρευόσουν. Αποδέχεσαι την πρόκληση; Η ζωή είναι γεμάτη από αυτές.

Φρόντισε να τις νιώθεις, να τις ακούς, να τις απολαμβάνεις, να τις ζεις εφόσον επιλέξεις και να είσαι στο κέντρο σου. Έτσι, με επίγνωση, θα έχουν άλλη γεύση. Αλλά ακόμα κι αν χάνεις τα «όρια» που και που, μη σπεύδεις για μαστίγιο κατευθείαν. Άνθρωποι είμαστε. Καμιά φορά χρειάζεται απλά να μη σκεφτόμαστε και πολύ. Δεν υπάρχει λόγος να “κουράζονται” υπερβολικά τα πράγματα. Ποιος ξέρει. Ίσως έτσι γράφονται οι πιο όμορφες ιστορίες.