Ο καθένας παίρνει ό,τι διεκδικεί

«Ο καθένας παίρνει αυτό που αξίζει». Σίγουρα θα έχεις ακούσει κι εσύ να το λένε συχνά. Πως κάποιοι δεν άξιζαν γι’ αυτό και έφυγαν απ’ τη ζωή μας ή πως ακόμα κι αν κάποιες φάσεις όλα πάνε στραβά, σίγουρα θα έρθει η περίοδος εκείνη που η ανταμοιβή σου θα είναι να πάρεις ό,τι γράφει το καρτελάκι με την αξία σου. Σε τι νόμισμα να μετριέται άραγε αυτή η αξία και πώς την υπολογίζουμε; Έχει τύπο ή αλγόριθμο, έχει μονάδα μέτρησης ή είναι έννοια υποκειμενική;

Πολλοί παρηγορούνται με την παραπάνω φράση, με το να πιστεύουν πως αυτό που «αξίζει» στον καθένα θα έρθει να τον βρει, θα του χτυπήσει την πόρτα και θα μπει αιφνίδια στη ζωή του. Πως με κάποιο παράδοξο τρόπο -που δεν τον λένε ούτε τύχη, ούτε κάρμα, ούτε συγκυρία- κάποιος έχει ήδη μετρήσει την αξία του καθενός και μάλιστα έχει φροντίσει να του στείλει κάτι αντάξιο του ίδιου και των προσδοκιών του.

Αν το καλοσκεφτείς δε θα έλεγες πως είναι λίγο μοιρολατρικό όλο αυτό; Ποιος ορίζει τι μας αξίζει και τι όχι; Είναι πολύ βολικό να ρίχνουμε την ευθύνη σε μια έννοια, να θεωρούμε πως για ό,τι δεν ήρθε όπως περιμέναμε ή όπως θα θέλαμε, φταίει ότι εμείς αξίζαμε κάτι παραπάνω. Γιατί κάτι λιγότερο ποτέ κανένας δε θα πει ότι ταίριαζε στον εαυτό του. Ο αποδιοπομπαίος τράγος όλων αυτών που δεν κράτησαν, που ήρθαν και έφυγαν, των επιτυχιών που δεν ήρθαν, η αξία μας, που πάντα ήταν μεγαλύτερη και τελικά όλα δεν έγιναν για καλό, για να έρθει εκείνο το αντάξιο, που ονειρευόμαστε και περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες. Το πώς θα έρθει και πώς θα βρει τον δρόμο προς εμάς, δε μας πολυνοιάζει κι ούτε και το αναλογιζόμαστε συχνά.

Η αλήθεια είναι ότι κανένας δε γεννήθηκε με διαφορετική αξία απ’ τους υπόλοιπους, ούτε και την απέκτησε στην πορεία της ζωής του. Εμπόρευμα δεν είμαστε για να περιμένουμε να κοστολογηθούμε ή να μας κοστολογήσουν, μα ακόμα κι αν ήμασταν η τιμή του καθενός εξαρτάται καθαρά και μόνο από αυτόν που αποφασίζει τη διάθεσή του, αφού πρώτα λάβει υπόψιν του διάφορα κριτήρια, όπως το είναι/να γίνει ανταγωνιστικός και παράλληλα δελεαστικός προς το κοινό του.

Γι’ αυτό ο καθένας δεν ξέρω αν παίρνει ό,τι αξίζει, παίρνει σίγουρα όμως αυτό που διεκδικεί. Ο,τι αποκτάς τείνει να είναι ανάλογο με τον κόπο σου, με την προσπάθεια που κατέβαλες, την υπομονή και την επιμονή σου, τους στόχους και τα όνειρά σου. Τη διάθεση που έχεις να το κυνηγήσεις, να παλέψεις χωρίς να υπολογίζεις τίποτα, με σθένος και δύναμη ψυχής. Εύκολο ή δύσκολο, αν δε διεκδικήσεις, κατά πάσα πιθανότητα δε θα έρθει. Ίσως και να ‘σαι απ’ αυτούς τους τυχερούς, που χωρίς ιδιαίτερο μόχθο, τους ήρθαν όλα βολικά. Μα θα είσαι η εξαίρεση, κι όχι ο κανόνας.

Στατιστικά, ο μόνος τρόπος να ζήσεις κάτι που ποτέ δε φαντάστηκες, να βρεθείς κάπου που δεν είχε περάσει καν από το μυαλό σου, είναι να το διεκδικήσεις. Και για να το διεκδικήσεις, πρέπει πρώτα απ’ όλα να το θες. Ο καθένας -δυστυχώς, άλλα κι ευτυχώς παράλληλα- δεν παίρνει πάντα αυτό που θέλει ή αυτό που διεκδικεί. Η αντίστροφη συνεπαγωγή δεν ισχύει.

Μα αυτό που διεκδικεί μπορεί και να το πάρει. Ίσως, μάλλον, πιθανόν -αρκούν όλες αυτές οι υποθέσεις κι αξίζουν μια προσπάθεια. Επομένως, καλύτερα να λέγαμε πως ο καθένας παίρνει αυτό που νομίζει πως του αξίζει κι αυτό το οποίο διεκδικεί. Γιατί μόνο εσύ μπορείς να κρίνεις τη θεωρείς πως σου αξίζει και τι όχι. Και κάπου σε αυτό το ενδιάμεσο σημείο, βρίσκονται τα στάνταρ σου, οι επιλογές σου, οι απαιτήσεις σου, οι υποχωρήσεις που θα κάνεις, η ανοχή που θα δείξεις.

Αν το διεκδικήσεις, έχεις περισσότερες πιθανότητες να το αποκτήσεις! Τόλμησέ το τώρα!