Ο άνθρωπος συχνά έχει μέσα του δύο αντιφάσεις. Υπάρχει ένα μέρος του εαυτού του που θέλει να ανοίγεται, να εξελίσσεται και ένα άλλο μέρος του που θέλει να κλείνεται και να ξεχωρίζει, να απομονώνεται από τους άλλους ανθρώπους.Δημιουργείται έτσι μία σύγκρουση, ανάμεσα στην επιθυμία για εξέλιξη, αλλαγή και άνοιγμα και στην επιθυμία για ασφάλεια, για κλείσιμο, για ξεχωριστότητα. Θα ονομάσουμε τις επιθυμίες αυτές τάση της διαστολής και τάση της συστολής.
Ας δούμε τι συμβαίνει στην τάση της συστολής: Υπάρχει όλο και περισσότερη τάση συγκέντρωσης στον εαυτό μας, υπάρχει έλλειψη αυτοπεποίθησης, έλλειψη αυτοπαραδοχής, αίσθηση φόβου και κινδύνου, που κάνει τον άνθρωπο να νιώθει αποξένωση από τον εαυτό του και από τους άλλους.
Αυτή η ξεχωριστότητα που νιώθει, δημιουργεί αμυντικούς μηχανισμούς. Μπορεί να εκφράζεται ως επιθετικότητα ή αντίθετα ως κλείσιμο ή κατάθλιψη. Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν εκφράζουμε το δυναμικό που υπάρχει μέσα μας, αλλά καταπιέζουμε σε μεγάλο βαθμό τις λανθάνουσες δυνάμεις, ικανότητες, αρετές και ταλέντα.
Αντίθετα, όταν ο άνθρωπος αρχίζει να νιώθει περισσότερη εσωτερική ασφάλεια, ηρεμία και αυτοπαραδοχή, αυτό εκδηλώνεται ως διαστολή, άνοιγμα. Ταυτίζεται τότε όχι μόνο με τον εαυτό του, αλλά και με το σύνολο. Θέλει να προσφέρει. Αγαπάει πιο εύκολα και δεν παρεξηγεί αμέσως. Είναι πιο δημιουργικός και πιο ευτυχισμένος στη ζωή του.
Ο σκοπός της ζωής μας είναι αυτή η πορεία. Η πορεία από έναν κλεισμένο, περιορισμένο, φοβισμένο άνθρωπο, σε έναν άνθρωπο με θάρρος, με δύναμη, με την ικανότητα να δημιουργήσει στη ζωή του αυτό που υπάρχει μέσα του και ζητάει να εκδηλωθεί.
Εξελίσσεται από την ικανότητα να αγαπάει μόνο έναν ή δύο ανθρώπους, στην ικανότητα ν’ αγαπήσει περισσότερους. Από την περιορισμένη γνώση, σε μία μεγαλύτερη γνώση και αυτογνωσία. Από μία περιορισμένη έκφραση των δυνατοτήτων που υπάρχουν μέσα του, σε μία πολύ μεγαλύτερη δημιουργικότητα και παραγωγικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου