Λένε πως οι ανεκπλήρωτοι έρωτες είναι οι πιο δημιουργικοί. Μπούρδες.
Λένε πως είναι αυτοί που φτιάχνουν τραγούδια, ταινίες, γράφουν λογοτεχνία, ποίηση, ζωγραφίζουν πίνακες, τροφοδοτούν όλα τα είδη τέχνης.
Βλακείες.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι το χειρότερο είδος από όλους.
Η ντροπή όλων των συναισθημάτων.
Θα ‘πρεπε να απαγορεύσουν την κυκλοφορία σε όσους τον προκαλούν για να μάθουν να μην παίζουν με τη φωτιά.
Γιατί αν πούμε ότι ο έρωτας είναι φωτιά, ο ανεκπλήρωτος είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια ν’ ανάψεις σπίθα με βρεγμένα σπίρτα.
Πιο ξενέρωτος κι από άδειο αναπτήρα.
Αν έχετε ξεπεράσει την ηλικία που πιστεύατε πως αγαπήσατε κάποιον επειδή σας ακούμπησε κατά λάθος την ώρα της γυμναστικής, τότε είναι βέβαιο πως έχετε ζήσει έναν τέτοιο έρωτα.
Ή μάλλον εσείς προσπαθήσατε να τον ζήσετε.
Και μπράβο σας γι’ αυτό.
Γιατί δεν υπάρχει πιο θαρραλέο πράγμα από το να βγαίνεις εκεί έξω στην αρένα χωρίς κανένα όπλο, εκτεθειμένος στα αόρατα βέλη του κάθε πολεμιστή.
Και δεν είναι σίγουρο πως θα υπάρξει ευγενής άμιλλα.
Ο έρωτας δεν είναι ολυμπιακό άθλημα για να έχει κανόνες. Όλα τα χτυπήματα επιτρέπονται.
Κι ειδικά ο ανεκπλήρωτος έρωτας που δε φαίνεται με γυμνό μάτι, θέλει ακόμα περισσότερη προσοχή.
Γιατί δεν υπάρχει κανένα πυροτέχνημα που να προδίδει την ύπαρξή του.
Είναι αόρατος, αθόρυβος και άοσμος.
Μια ύπουλη συλλογή από ψεύτικες ελπίδες που κάποιος έδωσε σε κάποιον απλώς γιατί μπορούσε.
Για να επιβεβαιώσει τον προσωπικό του εγωισμό, για να νιώσει ο ίδιος καλύτερα, να τονώσει την αυτοπεποίθησή του ή και να εκδικηθεί για κάποια δική του ανεκπλήρωτη ιστορία αγάπης.
Κλασική περίπτωση θύτη-θύματος.
Το άτιμο αυτό είδος μένει κρυμμένο μέχρι να βρει το θύμα του σε ένα ευάλωτο σημείο και να του επιτεθεί.
Θα μπορούσε να περιγραφεί σαν μια χρονική λούπα στην οποία κόλλησε κάποιος και τώρα είναι αναγκασμένος να ζει ξανά και ξανά τις ίδιες καταστάσεις χωρίς να είναι σε θέση να κάνει απολύτως τίποτα για να ξεφύγει.
Σαν να είναι εγκλωβισμένος στην κίνηση και δεν μπορεί να φτάσει ποτέ στον προορισμό του γιατί κάνουν έργα στον περιφερειακό.
Σαν να κάνει διάδρομο στο γυμναστήριο. Χωρίς μουσική. Και χωρίς παρέα.
Ή μάλλον καλύτερα, ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι σαν να φοράς ξένα γυαλιά μυωπίας.
Ξέρεις πως τα γυαλιά είναι η λύση στο πρόβλημα της όρασής σου.
Τα χρειάζεσαι, τα θέλεις, αλλά τα συγκεκριμένα δε σου ταιριάζουν, δεν είναι τα δικά σου, δεν κάνουν για ‘σένα.
Αν έκαναν για ‘σένα, θα έβλεπες καθαρά και δε θα κάναμε αυτήν την κουβέντα τώρα.
Οπότε, αν ο έρωτάς σου μένει ανεκπλήρωτος, να ‘σαι σίγουρος πως δεν είναι ο δικός σου έρωτας αυτός.
Αν ήταν όντως, δε θα έψαχνες τρόπους να αναθερμάνεις μισοσβησμένες σπίθες. Αλλά θα είχες καεί από τη φωτιά του.
Οπότε μην τον θεωρείς καν έρωτα. Πες τον επιθυμία, πόθο.
Σίγουρα όμως, όχι έρωτα. Χαλάς τη λέξη.
Η ανεκπλήρωτη λοιπόν αυτή επιθυμία μπορεί να παρομοιαστεί με πολλές καταστάσεις ακόμα.
Είναι σαν να ακούγεται πολύ χαμηλά η μουσική κι εσύ προσπαθείς να καταλάβεις ποιο τραγούδι παίζει.
Σαν να είσαι πίσω-πίσω στη συναυλία του αγαπημένου σου συγκροτήματος.
Σαν να κλειδώθηκες έξω από το σπίτι και δεν έχεις λεφτά για κλειδαρά.
Σαν να προσπαθείς να παίξεις πινγκ-πονγκ μόνος σου.
Όταν θέλει μόνο ένας, είναι σαν να μη θέλει κανένας.
Γιατί δε γίνεται αγκαλιά με ένα άτομο, δε γίνεται φιλί.
Είναι ντουέτο ο έρωτας.
Θέλει δυο φωνές.
Οτιδήποτε άλλο μειώνει την ίδια την ιδέα του.
Στον αγύριστο τα ανεκπλήρωτα λοιπόν.
Καθόλου χρόνος για όσους μοιράζουν βρεγμένα σπίρτα και υπόσχονται πως θα ανάψουν όμορφες φωτιές.
Μη δέχεστε ψεύτικες ελπίδες από κανέναν.
Υπάρχουν κι αλλού πυροτεχνήματα, αρκεί να έχετε τα μάτια και τ’ αυτιά σας ανοιχτά και να μην ντραπείτε να ζητήσετε κι εσείς μια θέση γύρω από τη φωτιά.
Απομακρυνθείτε από καταστάσεις επαναλαμβανόμενες που δεν οδηγούν πουθενά.
Σταματήστε να τρέχετε πίσω από ξένους έρωτες και βρείτε τους δικούς σας.
Κι ας σας κάψουν οι φλόγες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου