Έρχονται στιγμές που νιώθεις τόσα πολλά, αλλά δε σου βγαίνει ούτε λέξη. Γνωρίζεις πολύ καλά την ταυτότητά τους και την προέλευσή τους καθώς και την πηγή τροφοδότησής τους, μα δεν μπορείς να τα αποβάλλεις. Δε μπορείς να τα διώξεις, ή δε θες. Το μόνο που παλεύεις συνεχώς είναι να πάψουν να μεγαλώνουν μέσα σου, μήπως έτσι ξεκουραστούν κι αυτά κι εσύ από την αγκαλιά του άδικου.Το να μιλάς για την αγάπη κάποιοι το θεωρούν ρομαντισμό, κάποιοι τετριμμένο, μήπως όμως τελικά μιλώντας γι’ αυτήν, καταφέρουμε κάποτε να της δώσουμε τη θέση που πραγματικά αξίζει στη ζωή μας και στην κοινωνία μας γενικότερα;
Για κάποιους δεν είναι απλώς συναίσθημα, μα φιλοσοφία ζωής και τρόπος σκέψης. Για άλλους πάλι ίσως εκλαμβάνεται ως μορφή αδυναμίας και πάτημα προς εκμετάλλευση. Υπάρχουν και κάποιοι ακόμη που την αγάπη την παζαρεύουν. Είδος κι όχι συναίσθημα, με κρεμασμένο ταμπελάκι που αναγράφεται η αξία του.
Αγαπούν οι άνθρωποι υπό όρους; Κι όμως ναι! Εφαρμόζουν το «δούναι και λαβείν» κι έπειτα με ευκολία χαρακτηρίζουν όσους δεν το κάνουν, υπερβολικούς, ανόητους, έρμαια των συναισθημάτων. Είναι ίσως εκείνοι οι βιαστικοί που έχουν μάθει να μιλούν και να κρίνουν με προχειρότητα, εκείνοι που ίσως πότε δε θέλησαν να ασχοληθούν με τον δικό τους «ψυχικό οίκο».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου