Την ωραιότερη θέα την είχα πάντα από κάτι εγκαταλελειμμένα υπόγεια.Εκεί συνήθιζα να κάνω επιλογές, να παίρνω σημαντικές αποφάσεις για την εξέλιξη της ζωής μου, επαναπροσδιοριζόμουν και ατένιζα το άγνωστο μέλλον μου.
Εκεί συνήθιζα να θάβω και να κρύβω τους εσωτερικούς μου θησαυρούς.
Εκεί ασφάλιζα τα πολύτιμα και τα ιδανικά μου.
Για να μην τα βρει και τα πειράξει κανένας.
Εκεί αποφάσισα να ασφαλίσω τον εαυτό μου.
Εκεί που λίγοι τολμούν να πάνε.
Αν και εκεί συνήθως παίρνεις ρίσκο και πολεμάς με το μέσα σου.
Εγώ ξέρεις, ανέκαθεν ήμουν από τους τολμηρούς ανθρώπους.
Βλέπεις είναι σχεδόν ακατόρθωτο να αγγίξεις και να ανακατέψεις τα σκοτάδια σου.
Θέλει τσαμπουκά και μαγκιά.
Και εκεί κάτω στο μεγάλο μου χάος, στο χαμηλό έως ανύπαρκτο φωτισμό επιλέγω να μην κλείσω τα μάτια μου στους φόβους μου, στις αδυναμίες μου και στον θυμό μου.
Επιλέγω, λάθος σωστό ποιος μπορεί να κρίνει, να τα αντικρίσω και να τα αντιμετωπίσω όλα στα ίσα.
Μόνο μέσα από τα βαθιά μου σκοτάδια θα καταφέρω να παλέψω με τους φόβους μου και να τους νικήσω.
Και ναι, θέλω να είναι δική μου η απόφαση, χωρίς να επηρεαστώ από κανέναν για να βουτήξω στον σκοτεινό εαυτό μου, να γνωριστούμε και να αναμετρηθούμε.
Και τότε αφού θα με μάθω και στις μαύρες μου, θα με πολεμήσω, θα έχω δικαίωμα στην ηρεμία, την γαλήνη που θα μου προσφέρει η εσωτερική μου ανακάλυψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου