Ο κίνδυνος είναι να μην νιώσεις ότι ποτέ δεν είσαι μόνος σου...

Όλοι οι άλλοι κίνδυνοι ξεπερνιούνται...

Ένας λόγος που χρειάζεται να αφοσιωθούμε στον άνθρωπο, ίσως από τους πιο σημαντικούς, είναι γι' αυτήν την ταλαιπωρημένη του Ψυχή, που δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να τιμήσει το θεϊκό...

Δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να δοξάσει την αγνότητά της και την χαρισματική της φύση, από κάποιες τέτοιες σκληρές διαπαιδαγωγήσεις τύπου "πήγαινε να κλάψεις μόνος σου"...

Και ξαφνικά το παιδί χάνει την σημαντικότητά του, που στο ανθρώπινο Βασίλειο ονομάζεται Ψυχή...
Το έχω βιώσει σαν παιδί, να πολεμάς να διατηρήσεις την Ψυχή σου...Και ξέρω πόσο εύκολο είναι να παραδοθείς σ' αυτόν τον πόλεμο, γιατί σε έπεισαν ότι μόνο όταν παραδίνεσαι επιβιώνεις...

Ένας δρόμος ανοίγεται τότε μπροστά στο παιδί, σαν να είναι μονόδρομος...
Ντουγρού για την κόλαση...

Γιατί όταν δεν κάνεις πόλεμο να διατηρήσεις το ιερό σου μέρος, δεν σημαίνει ότι κέρδισες την Ζωή σου...αλλά το παιδί δεν το ξέρει! Εκατομμύρια άνθρωποι δεν το ξέρουν επίσης...Γιατί αν δεν το ξέρει το παιδί, δεν το ξέρει κανένας...Τι σημαίνει "ιερός πόλεμος"...

"Να προσπαθείς συνεχώς, η ζωή είναι αγώνας, θα νικήσουν οι πιο δυνατοί", έτσι μεγαλώνουμε όλοι...Να παλεύουμε να είμαστε στην μεριά του δυνατού...Παιχνίδια εξουσίας για να αποδείξουμε ότι είμαστε οι δυνατοί της ζωής...Χωρίς συναισθήματα και ευαισθησίες, αυτοί επιβιώνουν...Που δεν ακούνε την καρδιά τους, πεισμένοι ότι αυτή θα τους οδηγήσει μόνο στους συναισθηματισμούς, που δεν ταιριάζουν με τους δυνατούς...

Και αλήθεια είναι...η καρδιά σε οδηγεί σε έντονους συναισθηματισμούς και είναι η δικαιολογία για να παραδοθεί κανείς στην λογική ή να παραμείνει συναισθηματικά ανώριμος μέσα σε παράλογους φόβους...

Δεν σε ωριμάζει η καρδιά, αν το στομάχι την πιέζει για τις εντυπώσεις...Ας μην γελιόμαστε...

Ο Δρόμος της Καρδιάς ξεκινάει με την διαπίστωση ότι ακόμα και αν παραδοθήκαμε και δεν πολεμήσαμε, τον πόλεμο δεν τον γλιτώσαμε τελικά...Υπάρχει εκεί μέσα κάτι που πάντα είναι ετοιμοπόλεμο για να πάρει τα ιερά του πίσω και χρειάζεται να το ενθαρρύνουμε, γιατί έχει σκληρούς αντίπαλους να αντιμετωπίσει...Τους δικούς μας σκοτεινούς εχθρούς...

Ο μονόδρομος μπορεί να φαίνεται εύκολος σαν επιλογή, αλλά το τι δημιουργεί το βλέπουμε πάντα εκ των υστέρων, όταν τον εγκαταλείψουμε για να πάρουμε τον δικό μας Δρόμο...

Πάντα έλεγα, καλύτερα να περπατάω σε έρημο, παρά να βαδίζω σε χαραγμένους δρόμους...

Και αν διψάσω? Και αν πεινάσω? Κι αν αρρωστήσω? Κι αν χάσω την κατεύθυνση?

Ο κίνδυνος είναι να μην νιώσεις ότι ποτέ δεν είσαι μόνος σου...Όλοι οι άλλοι κίνδυνοι ξεπερνιούνται...

Ένα βήμα εμείς...