Ένας κορυδαλλός είχε τη φωλιά του σε ένα χωράφι σπαρμένο μεσιτάρι. Είχε πλησιάσει όμως η εποχή του θερισμού και η μητέρα ήξερε ότι
κάποια μέρα θα έρθουν οι θεριστές, θα ανακαλύψουν τη φωλιά και ίσως να κινδυνέψουν τα πουλάκια της που ήταν μικρά ακόμα και δεν μπορούσαν να πετάξουν.
Κάθε πρωί λοιπόν, πριν να φύγει για να τους μαζέψει τροφή, τους
έλεγε:
— Θέλω να ακούτε προσεχτικά τι λέει το αφεντικό όταν έρχεται στο
χωράφι και να μου το λέτε όταν γυρίζω.
Πραγματικά τα πουλάκια έστηναν αυτί κάθε φορά που έβλεπαν το
αφεντικό να φτάνει στο χωράφι.
Μια μέρα τα μικρά περίμεναν κατατρομαγμένα τη μητέρα τους:
— Μαμά, πρέπει να φύγουμε αμέσως! Σήμερα πέρασε ο γεωργός,
συζητούσε με τον γιο του και είπε ότι το σιτάρι είναι έτοιμο για θέρισμα.
Ζήτησε από τον γιο του να καλέσει τους γείτονές τους για να έρθουν αύριο το
πρωί να αρχίσουν το θέρισμα!
— Μην ανησυχείτε! τα καθησύχασε αυτή. Αν ο γεωργός περιμένει από
τους γείτονες να τον βοηθήσουν να θερίσει το σιτάρι, είμαστε ασφαλείς
ακόμα.
Σε λίγες μέρες η μητέρα ξαναβρήκε κατατρομαγμένα τα παιδιά της:
— Μαμά, πρέπει να φύγουμε αμέσως! Σήμερα ήρθε ο γεωργός και είπε
στον γιο του ότι, αφού οι γείτονες δεν έρχονται να βοηθήσουν, να πάει να
καλέσει τους συγγενείς για ν’ αρχίσουν αύριο τον θερισμό.
— Μην ανησυχείτε! τα καθησύχασε πάλι αυτή. Αν ο γεωργός περιμένει
τους συγγενείς να τον βοηθήσουν να θερίσει το χωράφι του, είμαστε ασφαλείς
ακόμα.
Πέρασαν κάμποσες μέρες και η μητέρα γυρίζοντας βρήκε
κατατρομαγμένα τα παιδιά της:
— Μαμά, πρέπει να φύγουμε αμέσως! Σήμερα ήρθε ο γεωργός και είπε
στον γιο του ότι, αφού ούτε οι γείτονες, ούτε οι συγγενείς δεν έρχονται να
βοηθήσουν, τότε θα πρέπει να προσλάβει θεριστές για να αρχίσουν το θέρισμα
αύριο.
— Τώρα τα πράγματα αλλάζουν! τους είπε η μητέρα. Φαίνεται ότι ο
γεωργός άρχισε να παίρνει τα πράγματα στα χέρια του αντί να στηρίζεται
στους άλλους. Ετοιμαστείτε να φύγουμε απόψε!
