Το έβλεπε πάντα στους άλλους. Το επέκρινε. Το φοβόταν. Έβλεπε τον κόσμο εχθρικό, απειλητικό.Τον τελευταίο καιρό απέφευγε να στέκεται πολλή ώρα μπροστά στον καθρέφτη. Εκείνο το βράδυ ήταν διαφορετικό. Κοίταξε επίμονα μέσα στα μάτια του, βαθιά, στα έγκατά του. Και τότε το είδε να του χαμογελάει ειρωνικά και να του κλείνει το μάτι. Ταράχτηκε.
«Τι νόμιζες; Δε θα με ‘βλεπες; Ήταν θέμα χρόνου. Δε μπορείς να γλιτώσεις από μένα» του είπε. Ήταν το κακό, όχι των άλλων, το δικό του. Στεκόταν απέναντί του, ίσος προς ίσο σαν μονομάχος.
«Δε σε φοβάμαι πια, είσαι κομμάτι μου», του είπε με δυνατή φωνή. Το κακό άρχισε να γελάει δυνατά. Εκείνος όμως δε σταμάτησε να το κοιτάζει επίμονα και σταθερά.
Πέρασε καιρός, άγνωστο πόσος. Το βροντερό γέλιο του κακού άρχισε να σβήνει και ξεθώριασε σ΄ένα πνιχτό γελάκι.
Έτρεξαν δάκρυα από τα μάτια του. Ήταν τα δάκρυα του κακού. Τα άφησε να τρέξουν και να υγράνουν το ανέκφραστο πρόσωπό του. Το κακό έχασε το ανάστημά του, λούφαξε. Τα δάκρυά του έγιναν λυγμός και ο λυγμός κλάμα δυνατό.
«Δε σε φοβάμαι» ούρλιαξε. Και το κακό γίνηκε μικρό παιδί, ανυπεράσπιστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου