Σε μια εποχή που και τα αυτονόητα κατάντησαν πολυτέλεια, ναι το συναίσθημα φαίνεται μία καταφυγή. Ένας άυλος ανέξοδος τόπος μέσα στον οποίο μπορεί κανείς να γυρέψει πολλά. Και φαίνεται πολύ λογικό και εύκολο όταν στην καθημερινή μας ζωή δεν μπορούμε πια να έχουμε μεγάλες προσδοκίες από την διαβίωσή μας, όλες αυτές τις φιλοδοξίες τελικά να τις επενδύουμε στον έρωτα. Ποντάροντας στο νόμο της ανταποδοτικότητας, ευελπιστούμε πως όσα μας στερεί η κοινωνία, εργασία, δικαιώματα, σπουδές, κατοικία, εισοδήματα, θα μας τα φέρει πίσω αντισταθμιστικά ο έρωτας.
Μα o έρωτας δεν χρωστάει σε κανέναν τίποτα και δεν κάνει χάρες. Είναι ένας νόμος πολύ πιο πάνω από τα ανθρώπινα και δεν μπορεί να αναπληρώσει τα κενά κανενός μας. Άσχημο ακούγεται αυτό, πολύ άσχημο και αποθαρρυντικό. Μα είναι αλήθεια. Ο έρωτας δε μπορεί να είναι παυσίπονο για καμία κρίση. Ήταν, είναι και θα είναι μια σκληρή δοκιμασία. Ήταν, είναι και θα είναι ο μεγάλος δάσκαλος που μας βάζει στην περιπέτεια της συντροφικότητας και της αγάπης.
Ο έρωτας είναι για τους ακούραστους οικοδόμους των ανθρωπίνων σχέσεων. Αν δεν χτίζεις σχέσεις και δεσμούς δεν πρόκειται ποτέ να σου φερθεί ευγενικά. Θέλει κότσια και μεγάλη υπομονή. Σεβασμό για τον ελάχιστο, σεβασμό για το άτομό μας, σεβασμό για τους άλλους. Θέλει ηρεμία και διακριτικότητα. Πίστη και εμπιστοσύνη. Να δίνεις αλλά να μη ζητάς, να μένεις αλλά να ξέρεις και να φεύγεις όταν είναι απαραίτητο. Μα πάνω από όλα θέλει αλληλεγγύη. Παράξενο αλλά ο έρωτας είναι ανθρωπιστής. Άλλοι τον λένε αναρχικό, άλλοι επαναστάτη, αλλά η πιο αντιπροσωπευτική λέξη, είναι ανθρωπιστής. Γιατί; Γιατί σε καλεί να δώσεις χαρά και αγάπη σε κάποιον που το έχει ανάγκη και όχι να λάβεις εγωιστικά την απόλαυση που σου λείπει. Δεν είναι αγώνας κατάκτησης, μήτε επιβεβαίωσης. Είναι θυσία, είναι ανθρωπιά και είναι Αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου