Χαρούμενοι έρωτες δεν υπάρχουν.Κρίμα!
Μάλιστα, όσο πιο βαθιά είναι αληθινοί
τόσο είναι και πιο οδυνηροί,
γιατί έχουνε μια γεύση από τον ίδιο τους το θάνατο
και την πάλη να ξεφύγεις απ’ αυτόν.
Κι ακόμα,
ζωντανεύουν μια απέραντη νοσταλγία για κάτι άλλο,
κάτι που ζητάς απελπισμένα και δεν βρίσκεις
και λες «ο έρωτας πρέπει να’ ναι» και βουλιάζεις.
Κι ύστερα φοβάσαι τον πόνο που θα φέρει καθώς φεύγει,
που ‘ναι άγριος και βαθύς,
είναι απίστευτα δυνατός και τα κατακαίει όλα.
Κι ύστερα τίποτα. Κενό.
Ένα κενό από φως· ένα κενό μνήμης.
Αυτός ακριβώς ο φόβος του άγιου πόνου και του τίποτα
είναι που τα στοιχειώνει όλα·
κι αν δεν τον σβήσεις θα ερωτευτείς ξανά.
…Μέσα από τις σχέσεις, το αίσθημα του ανικανοποίητου είναι που γεννά την αβεβαιότητα, όχι η αγάπη· κι αυτή η αβεβαιότητα θρέφει την κτητικότητα, τη ζήλια, το φόβο. Σ’ αυτή την κτητικότητα, σ’ αυτή την εξάρτηση υπάρχει μια ψεύτικη αίσθηση ενότητας που συντηρεί και θρέφει την προσωρινή αίσθηση ότι όλα πάνε καλά· αλλά αυτό δεν είναι αγάπη, γιατί μέσα της υπάρχει εσωτερικός φόβος και καχυποψία…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου