Η καταραμένη αποδοχή

“Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει”. ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ

“Αυτός που σκύβει μπροστά στο μαστίγιο δεν αξίζει παραπάνω απ’αυτόν που το κρατάει!” EMILE ARMAND

Δεν είναι η δολιότητα, η κενότητα και η έλλειψη ανθρωπισμού του σχεδιασμού της οικονομικής πολιτικής. Που παράγει μαζική δουλεία και καταστροφή κι αθλιότητα.
Δεν είναι τα ψίχουλα που χαρακτηρίστηκαν “κοινωνικές κατακτήσεις” για να ξεγελούν την ανάγκη για μια ύπαρξη βασισμένη στην ισονομία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια. Και τώρα παίρνονται πίσω κι αυτά απ΄τους εμβρόντητους πληθυσμούς της εργατικής τάξης, οδηγώντας σε μια χυδαία και πρωτοφανή ομηρία.
Δεν είναι η έλλειψη απλά κοινωνικής ευαισθησίας και διορατικότητας και πολιτικής συνειδητότητας. Που ενισχύει και διευκολύνει τη μαζική υπο-προλεταριοποίηση και τροφοδοτεί τις σπασμωδικές, άνευρες, κατακερματισμένες και μικρόψυχες αντιδράσεις των άμεσα κι έμμεσα θιγόμενων και πληγέντων.
Αυτό που με πειράζει και με πληγώνει περισσότερο είναι αυτή η ξεφτιλισμένη κυριαρχία της πιο απονεκρωτικής συνήθειας. Αυτή η ανομολόγητη αποδοχή των “τετελεσμένων”. Στην υποταγμένη ατομική και συλλογική συνείδηση, τουλάχιστον σε αποκαρδιωτικά μεγάλο ποσοστό.
Αυτή η νέα “φυσιολογικότητα” που εγγράφεται στην ψυχή των ανθρώπων. Και διαμορφώνει σκυφτές πλάτες, γονυπετείς υποστάσεις και ανάλογες συμπεριφορές. Ώστε οι άνθρωποι να ξεπέφτουν ολοταχώς σε δίποδα άβουλα αναλώσιμα πουλερικά ιδιόκτητων κοτετσιών. Κι αν μέσα στο κοτέτσι πετιέται απελπιστικά λιγοστή ποσότητα καλαμποκιού, τότε είναι κωμικοτραγικό -και σίγουρα θλιβερό- το θέαμα του αλληλοφαγώματος των “έγκλειστων ζωντανών”. Για το ποιο θα πρωταρπάξει ένα μίζερο σπυρί ώστε “να τη βγάλει” άλλη μια μέρα.
Αυτή η επιβίωση με κάθε μέσο, ακόμα και σε βάρος των άλλων, των ομοιοπαθών, των ασθενέστερων. Αυτός ο συμβιβασμός με την “αναπόφευκτη” νέα τάξη πραγμάτων που ” δυστυχώς δεν αλλάζει”, “δεν παλεύεται”, “είναι άδικη αλλά πανίσχυρη, ανίκητη”.
Σκέψεις, λόγια και πένθιμες δικαιολογίες που θυμίζουν κακαρίσματα τα οποία αγνοούν -ή παριστάνουν πως αγνοούν κι αυτό είναι ο κόλαφος του έλλογου όντος- την επερχόμενη συμφορά. Και πτώση. Σε εννοιολογικά και διανοητικά αδιέξοδα και παραχαρακτήρια. Σε ξεπουπούλιασμα μέσα σε ζεματιστά καζάνια, που συχνά παρουσιάζονται ως σωτήριες λέμβοι. Και στους προθάλαμους των σφαγείων.
Αλλά βέβαια υπάρχει διέξοδος, έτσι δεν είναι;
“Στις επόμενες εκλογές θα τους δείξουμε”
Δηλ. θα παραμυθιαστούμε για νιοστή φορά από την προπαγάνδα και τα κόλπα των εκτροφέων μας για να “επιλέξουμε” τους ιδανικούς κάθε φορά γι’αυτούς επιστάτες μας.
Για το καλό μας!