Ένα χρόνο μετά την έναρξη του Πελοποννησιακού πολέμου (431 - 421πχ) ενσκήπτει λοιμός στην Αθήνα, οι επιπτώσεις του οποίου, όπως αναφέρει σχετικά ο Θουκυδίδης, επεκτάθηκαν σε μια χωρίς προηγούμενο καταστροφή, τόσο από άποψη θανάτων, όσο και από γενικής κατάπτωσης των ηθών και του πνεύματος..
Ο λοιμός αναφέρουν οι πηγές είχε προηγηθεί στα νησιά του Αιγαίου και σε άλλες χώρες και οι θάνατοι ήταν πάρα πολλοί. Οι γιατροί αγνοούσαν την φύση της αρρώστιας και όσες φορές προσπαθούσαν να την αντιμετωπίσουν πέθαιναν και οι ίδιοι.
Πρώτα εμφανίστηκε στην Αιθιοπία, μετά στην Λιβύη και την Περσική Αυτοκρατορία και τέλος έφτασε στην Αθήνα και στον Πειραιά.
Τόσος ήταν ο τρόμος και ο πανικός που σκόρπισε που οι υγιείς δεν έπαιρναν καν προληπτικά μέτρα παρά περιμένανε υπομονετικά να τους προσβάλει η νόσος. Οι άταφοι έμεναν παρατημένοι στους δρόμους και τα πτηνά και τα τετράποδα όσα από αυτά τρέφονταν με ανθρώπινα πτώματα ψοφούσαν και αυτά.
Στη γενική αυτή επιδημία που το ιστορικό της μνημονεύεται μόνο για την Αθήνα, προστέθηκε και το κακό της συγκέντρωσης του αγροτικού πληθυσμού στην πόλη. Τόσο οι Αθηναίοι όσο και οι νεοφερμένοι επιδίδονταν σε μιαρές πράξεις, λεηλασίες και εγκλήματα, έτσι ώστε η ηθική κατάπτωση έφτασε στο κατακόρυφο.
Ο ιστορικός Θουκυδίδης που έζησε τα γεγονότα περιγράφει:
"Αλλά και ο λοιμός έφερε και άλλες χειρότερες μορφές ανομίας στη πόλη. Γιατί πολλοί που πρώτα έκρυβαν την επίδοσή τους στις αθέμιτες ηδονές, επιδόθηκαν σε ακόμα χειρότερες, χωρίς καμιά επιφύλαξη. Δεν τους συγκρατούσε ούτε ο νόμος των θεών ούτε των ανθρώπων γιατί έκριναν πως μεταξύ ασέβειας και ευσέβειας δεν υπήρχε διαφορά στο θάνατο."
Ωστόσο η κάθαρση επιτελέστηκε με όλες τις μορφές της, τόσο στην πόλη όσο και στους κατοίκους της, (υγειονομική ,σωματική, ψυχική) χάρη στις ψυχικές ιδιότητες της Δημαινέτης, γυναίκα του Αρεοπαγίτη Αρχιτέλη.
Η Δημαινέτη είδε στον ύπνο της τον απόγονο των Υπερβόρειων, Σκύθη Ιατροφιλόσοφο Τόξαρι ο οποίος της υπενθύμισε το μέρος που είχε ταφεί και της συνέστησε να πάει να πει στους Αθηναίους, ότι θα απαλλαγούν από τον λοιμό όταν ραντίσουν την πόλη με κρασί. Μετά το τέλος του λοιμού οι Αθηναίοι καθιέρωσαν γιορτές και θυσίες στο τάφο του Τόξαρι που αποκαταστάθηκε στην μνήμη τους σαν Ήρωας-Σωτήρας, στον οποίο αφιέρωσαν ηρώο του στον δρόμο που οδηγούσε στην Ακαδήμια.
Αλλά εκτός από το ράντισμα της πόλης η ψυχοσωματική κάθαρση πρέπει να να οφείλεται και σε κάποιες άλλες επεμβάσεις του ψυχικού Τόξαρι, οι οποίες μνημονεύονται στα γραπτά του Λουκιανού.
Ο Λουκιανός ως γνώστης των θρησκευτικών μεταρρυθμίσεων και έχοντας συναίσθηση της πνευματικής σύγχυσης της εποχής του (2ος μχ αι.) αναφέρει πως και τότε γίνονταν θυσίες στον Τόξαρι προς ανάμνηση της σωτήριας επέμβασης του.
Σύμφωνα με τον Λουκιανό, ο λοιμός του 430 μχ αποσοβήθηκε είτε με τις αναθυμιάσεις του κρασιού που έχει αντισηπτικές ιδιότητες, είτε με την εφαρμογή κάποιων άλλων μέτρων που διέταξε ο Τόξαρις.
Τα μέτρα αυτά πρέπει να έχουν κάποια σχέση με την πνευματική συγγένεια μεταξύ Απόλλωνα, Άβαρι και Τόξαρι.
Ο Άβαρις μύστης του Υπερβόρειου φωτός που ενυπάρχει στο ανθρώπινο πνεύμα, υπήρξε ιερέας στο Ναό του Υπερβορείου Απόλλωνα, οδηγός του Ιπτάμενου "βέλους" και κάτοχος της ασκητικής διδασκαλίας και της κάθαρσης. Μέσα από τα στοιχεία αυτά το Απολλώνιο φως αναδύεται με το Ιδεώδες της εγκράτειας και της πνευματικής καθαρότητας.
Απαλλαγμένος από το σωματικό βάρος αλλά και από το βάρος των Ρύπων του Πνεύματος, ο Άβαρις (α-βαρις -πλοίο και κιβωτός και α-βαρης: ο ελαφρός και κατά επέκτασιν ο Αγνός), καταπολέμησε έναν άλλον λοιμό στην Αθήνα, κατά την διάρκεια της τρίτης ολυμπιάδας, το 770 μχ εφαρμόζοντας μέτρα καθαριότητας σωστή διατροφή,φαρμακευτική περίθαλψη,τέλεση εξαγνιστικών θυσιών και παρακλητικών λιτανείων.
Το επιστέγασμα ήταν η καθιέρωση ευχαριστήριων εορτών.
Έτσι και ο Τόξαρις στο όνομα του οποίου κωδικοποιείται το τόξο του Απόλλωνα (το τόξο το ιερό) επεμβαίνει στην κάθαρση της πόλης και των κατοίκων της.
Το χαρακτηριστικό της πνευματικής συγγένειας του Τόξαρι με τον Απόλλωνα είναι η επιτύμβια εγχάρακτη πλάκα στον τάφο του,όπου ο Απολλώνιος ψυχικός απεικονίζεται φέροντας στο αριστερό του χέρι το τόξο και στο δεξί το βιβλίο της γνώσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου