Το τέλος του πλανήτη μας;

Μια σημαντική υπόθεση εργασίας αποτελεί, μέσα στην αλαζονεία της μηδαμινότητάς μας, η κατάληξη του πλανήτη μας από το ασύδοτο των επεμβάσεων του τελευταίου αποκτήματός του, της αφεντιάς μας, του Homo sapiens, ποικιλία ο «άφρων».

Το 2014, οι σοφοί μας (IPCC) είπαν ότι τα αέρια του θερμοκηπίου από την καύση των ορυκτών καυσίμων έχουν προκαλέσει υπερθέρμανση μοναδική για τα τελευταία 800 χιλιάδες χρόνια. Ετσι λιώνουν οι πάγοι, ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας, έχουμε καύσωνες, πλημμύρες, αύξηση των λοιμώξεων, οι φυσικές καταστροφές θα οδηγήσουν σε εκτόπιση πληθυσμών, έλλειψη τροφής και νερού, συγκρούσεις και μείωση της βιοποικιλότητας με εξαφάνιση ειδών. Αμέτρητα από τα είδη αυτά ούτε καν έχουν καταγραφεί.

Ζητούσαν, λοιπόν, περιορισμό των εκπομπών αερίων, αλλά δυστυχώς από χώρες που τώρα αναπτύσσονται και οι οποίες δεν ευθύνονται για τη σημερινή κατάντια μας. Δηλαδή τώρα που ανεβαίνει το βιοτικό τους επίπεδο θα ’πρεπε να το σταματήσουν, μαζί με τις αναπτυγμένες, που «ευθύνονται για την καταστροφή του πλανήτη».

Μάλιστα, αυτές οι τελευταίες βρίσκονται στην τρελή χαρά γιατί με την αποπάγωση της Αρκτικής ανοίγει η Νέα Βόρεια Θαλάσσια Οδός και εμφανίζεται «νέα γη» που τα κοιτάσματά της θα τους αποφέρουν τεράστια κέρδη. Και τρέχουν και δεν προλαβαίνουν να εγκατασταθούν εκεί και να φτιάξουν ειδικά πλοία!

Στην υπόθεση εργασίας δεν υπάρχει η αμφισβήτηση των αρνητικών επιστημονικών εκτιμήσεων, άλλωστε τα φαινόμενα έχουν αρχίσει, αλλά ο αδόκιμος όρος «καταστροφή του πλανήτη», που χρησιμοποιείται στα σχολεία, στις επιστημονικές ανακοινώσεις και στα τσιτάτα οικολογικών οργανώσεων.

Η βιόσφαιρα, σύμφωνα με τον κοινό νου, έχει αναπτυχθεί με εξελικτική πορεία σε εκατομμύρια χρόνια, επάνω σε μια απειροελάχιστη κρούστα της επιφάνειας του πλανήτη, η οποία κινείται και δημιουργεί σεισμούς, ηφαίστεια, αναδύσεις νησιών. Ο πλανήτης είναι «ζωντανός», όχι γιατί φιλοξενεί τη «ζωή», αλλά γιατί συνεχίζει την αιώνια πορεία του μέσα στο άπειρο σύμπαν. Ακολουθεί τη μοίρα του αστεριού του, του Ηλιου, και το τέλος του σχετίζεται με την ύπαρξή του, ύστερα από περίπου 4,5 δισ. χρόνια.

Το τέλος λοιπόν του πλανήτη είναι κοσμικό γεγονός και όχι μισαλλόδοξη απόφαση ενός είδους της κρούστας του, που βρίσκεται εκεί μόλις 3 εκατ. χρόνια. Το μόνο του πλεονέκτημα, που δεν το χρησιμοποιεί δυστυχώς, είναι «η δυνατότητά του να γνωρίζει και η μοναδική του αυτοσυνείδηση» και παρ’ όλα αυτά να εξακολουθεί να καταστρέφει!

Τι όμως; Τον πλανήτη; Όχι βέβαια. Ο πλανήτης πριν από αυτόν, μέσα στον απέραντο γεωλογικό του χρόνο, άλλαξε ο ίδιος τους «κατοίκους του» τέσσερις φορές, κάτω από την επίδραση τεράστιων φυσικών καταστροφών!

Ένα παράδειγμα της τελευταίας του «επέμβασης» η εξαφάνιση των δεινοσαύρων, πριν από περίπου 35 εκατ. χρόνια. Ο πλανήτης «δεν καταστράφηκε» και ήταν παγερά αδιάφορος για το «ποιοι θα κατοικούσαν στην επιφάνειά του μετά». Τότε δεν υπήρχαμε εμείς, ένα ασήμαντο γεγονός γι’ αυτόν, οι οποίοι μόλις εμφανιστήκαμε, οικειοποιηθήκαμε τη λεπτή του κρούστα και θεωρήσαμε, οι άφρονες, ότι όλος ο πλανήτης πλάστηκε για την αφεντιά μας.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα! Από τα προηγούμενα πρέπει να βγαίνει το συμπέρασμα ότι η αναφορά στην «καταστροφή του πλανήτη» είναι αποκύημα της απεριόριστης μισαλλοδοξίας μας. Με την αλόγιστη κατανάλωση των πόρων της βιόσφαιρας και την καταστροφική τακτική αυτής της επέμβασης, το ανθρώπινο είδος εξαφανίζει τον εαυτό του, συμπαρασύροντας και πληθώρα πλασμάτων, που είχαν την ατυχία να συμπορεύονται μαζί μας στον παρόντα γεωλογικό χρόνο του πλανήτη.

Για τον πλανήτη, που συνεχίζει την πορεία του μέσα στο άπειρο και μεγαλειώδες σύμπαν, αυτό το συμβάν θα αποτελεί το πέμπτο κατά σειρά στον χρόνο του! Και πάλι βέβαια θα υπάρξει ζωή στην επιφάνειά του! Οπως και στις τόσες άλλες φορές! Και ο άφρων Homo sapiens τις γνωρίζει καλά!

Βακτήρια αρχαία που ζουν σε περιβάλλοντα ακραία δισ. χρόνια, ιοί που τον ταλανίζουν, σκορπιοί που αντέχουν σε τεράστιες ποσότητες πυρηνικής έκθεσης, οι υπέροχες λειχήνες των βράχων που αντέχουν 2 εβδομάδες εκτεθειμένες στο κενό του διαστήματος! Μικρά, απειροελάχιστα και φοβερά στην ικανότητα επιβίωσης πλάσματα, που γεννήθηκαν πολύ πριν από αυτόν! Τα γνωρίζει, αλλά δεν θέλει να παραδεχτεί, μέσα στη ματαιόδοξη αφροσύνη του, ότι είναι εκεί, δεν γνωρίζουν την ύπαρξή του και ακολουθούν τη γενετική τους μηχανή για την εξασφάλιση της επιβίωσής τους. Είναι παγερά αδιάφορα στο τι σκέφτεται το «περιούσιο ον της Δημιουργίας». Αλλά το ίδιο παγερά αδιάφορος είναι και ο πλανήτης για το ποιος θα βρίσκεται στην επιφάνειά του μετά από 200 ή 1.000 χρόνια!

Καταστρέφουμε λοιπόν το είδος μας και όχι τον πλανήτη! Και μαζί με μας χάνονται και χιλιάδες άλλα πλάσματα! Η ζωή όμως θα ’ναι εκεί! Αυτό να πείτε στα παιδιά μας, ψεύτες, ματαιόδοξοι, μικρόνοες και επικίνδυνοι αριβίστες «ταγοί των λαών»! Αισθάνομαι ντροπή που ανήκω στο βιολογικό σας είδος! Πιστεύω όμως στα παιδιά!