Η μάστιγα του συμφέροντος

Βλέπουμε πως η κοινωνία είναι χτισμένη στην ιδέα της εκμετάλλευσης, του κέρδους που μπορεί να έχει κάποιος από μια κατάσταση (οκ κανένα πρόβλημα σε αυτό) αλλά και από άλλους ανθρώπους (και εδώ θέλω να σταθώ). Πόσες φορές σας έχουν πλησιάσει άλλοι άνθρωποι για να τους εξυπηρετήσετε; Πόσες φορές έχετε εσείς πλησιάσει άλλους με τον ίδιο σκοπό; Το έχουμε κάνει όλοι είτε άθελα μας είτε ηθελημένα. Έτσι είναι η κοινωνία όμως, σε ωθεί να εκμεταλλεύεσαι τους άλλους προκειμένου να ανέβεις τα σκαλιά της κοινωνικής πυραμίδας. Σε ρωτώ όμως γιατί;

Είμαστε όντα τα οποία είναι εγωκεντρικά, εγωιστικά και παρά πολύ αδιάφορα για το είδος μας. Ποσά αλλά ζώα έχεις δει να αλληλοσκοτώνονται;
Είμαστε οι μονοί που αλληλοσπαραζόμαστε εδώ και αιώνες. Πράγματι σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσα μας που θέλουν το καλό για το συνάνθρωπο τους, όμως είναι μειοψηφία και αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί.

Το συμφέρον ανάλογα από ποιους εκφράζεται παίρνει και άλλες διαστάσεις και αλλά νοήματα. Πέρα από τα συμφέροντα ανάμεσα σε χώρες και πολιτικές παρατάξεις που όλοι τα ξέρετε, αλλά οι εμπλεκόμενοι δεν θέλουν να γνωρίζετε, θέλω να σταθώ στο συμφέρον και την εκμετάλλευση μεταξύ των ατόμων. Βλέπεις ανθρώπους καθημερινά που θεωρούσες φίλους, δικούς σου ανθρώπους να σε προδίδουν μόλις τους εξυπηρετήσεις. Παρέες και φιλίες που σβήνουν μόλις ο ένας δεν χρειάζεται τον άλλον, λες και υπάρχει κάποια υπερφυσική δύναμη που τους ωθεί να κάνουν ότι κάνουν.

Προκειμένου να χαθεί η εκμετάλλευση μεταξύ των ανθρώπων, πρέπει να χαθεί εξ ολοκλήρου η ιδέα του συμφέροντος. Όταν ένας άνθρωπος πλησιάζει κάποιον άλλον χωρίς να έχει στο μυαλό του το συμφέρον, τότε δεν θα υπάρξει και η εκμετάλλευση του ατόμου. Όλα αυτά όμως μοιάζουν με μια ονειρεμένη ουτοπία. Δεν λέω ότι «είναι» ουτοπία, αλλά ότι «μοιάζουν» και είναι μεγάλη η διάφορα πιστέψτε με.

Συμπεραίνοντας, δεν φταις εσύ, δεν φταίω εγώ, δεν φταίει κανείς μας, τα λέω αυτά για να σου φύγει το βάρος (αν φυσικά έχεις). Το συμφέρον ανέκαθεν υπήρχε στο τρόπο σκέψης και δράσης των ανθρώπων απλώς κάποιοι υπερνικούσαν αυτή τη δύναμη της φύσης και βοηθούσαν τους συνανθρώπους του με όποιο τρόπο μπορούσαν. Οι περισσότεροι από εμάς όμως είμαστε δέσμιοι των παθών μας. Μόνο με σκληρό αγώνα, ανιδιοτέλεια και ειλικρίνεια μπορούμε να ελευθερωθούμε από τις αλυσίδες που μας κρατούν μονάχους και όλοι μαζί να ατενίσουμε ένα πιο ζεστό ήλιο και ένα καλύτερο κόσμο για εμάς αλλά και για αυτούς που θα έρθουν.