ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΑΝΤΙΛΗΨΗ-ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟ-ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Τι είναι η πραγματικότητα; Είναι μία ψευδαίσθηση; Είναι εικονικό όλο αυτό που αντιλαμβανόμαστε στην εδώ ζωή μας; Ποιο είναι το κυρίαρχο σημείο που μας κάνει πότε να λέμε…ναι είναι αλήθεια και πότε ναι είναι ψέματα; Τι είναι η πραγματικότητα για σένα;

Θα μπορούσα να θέσω πολλά ακόμη ερωτήματα…που θα έκαναν το θέμα ακόμη πιο περίπλοκο….! Έτσι όμως είναι και η ίδια μας η ζωή. Περίπλοκη….με απορίες, με ερωτήσεις που πολλές φορές δεν βρίσκονται εύκολα οι απαντήσεις. Είναι όμως όλο αυτό που ζούμε μια πραγματικότητα;

ΦΙΛΕ ΜΟΥ…μια πραγματικότητα είναι
αληθινή μόνον για σένα, όταν δρας και αντιδράς μέσα στους δικούς της όρους. Όλα
τα υπόλοιπα που λέμε είναι απλώς καθημερινές κουβέντες. Είναι έγκυρη η
πραγματικότητα όταν την χρησιμοποιείς κατάλληλα και μπορείς να επιτύχεις τους
στόχους σου….που είναι αποδεκτοί σ’ αυτή. Έτσι η κοινή λογική μας ορίζει την κάθε
πραγματικότητα και σε τελική ανάλυση….ίσως και να αποφασίζει για την πλήρη εγκυρότητάτης.

Πολλές φορές οι άνθρωποι ξαφνιάζονται όταν συμβαίνει κάτι….σ' αυτά που
καταστρατηγεί η κοινή λογική. Ο βαθμός της αντιληπτικής προκατάληψης αποτελεί ίσως
ένα μέρος της γενετικής μας προδιάθεσης…δηλαδή μια προδιάθεση που θα ενισχύεται
από τις ποικίλες ικανότητές μας και ειδικά από τον εγκέφαλό μας. Μήπως τελικά εξαρτιόμαστε
κατά κάποιον τρόπο από την ερμηνεία που εμείς δίνουμε για τη ζωή και
αποδεχόμαστε τις προκαταλήψεις αυτής της αντίληψης; Ίσως μέσα από την ίδια
καθημερινή ύπαρξή μας….αναγνωρίζουμε στο τέλος ότι είμαστε προετοιμασμένοι απόπριν να δούμε…..!

Οι όποιες εναλλακτικές πραγματικότητες και άλλες διαστάσεις δόνησης αγνοούνται
ή παρακάμπτονται πολύ συχνά και υπάρχουν γύρω μας….αλλά εμείς τις αγνοούμε ίσως
διότι δεν είμαστε και κατάλληλα ενήμεροι και διαβασμένοι, ώστε να αγνοούμε πλήρως
ή να παρακάμπτουμε οτιδήποτε…..που θα μας ωφελήσει στην εδώ ζωή μας…!
Αποδεχόμαστε πολλές φορές ότι αντιλαμβανόμαστε και φαίνεται παράλογο αν όχι ίσως
αδύνατο να πράξουμε αλλιώς. Όλο αυτό το σφικτό πλέγμα της φυσικής αντιληπτικής
προκατάληψης….μπορεί να βασίζεται μόνο σε κάποιες υποθέσεις που να προέρχονται
από ατομικά συστήματα και πιστεύω μας….παρά σε μια γενετική προδιάθεση. Δηλαδή…είναι
πολύ πιθανό να αποτελεί περισσότερο μια προτίμηση… παρά μια προκατάληψη. Ίσως αυτό
να συμβαίνει επειδή αναμειγνύουμε τις επίκτητες τάσεις….με τις φυσικές
αντιληπτικές δεξιότητες μας. Επιτρέπουμε σε όλους τους άλλους (αγαπητά
πρόσωπα-συγγενείς-συντρόφους και σε όλη την κοινωνία….ακόμη και στις
κυβερνήσεις…) χωρίς καν να συμπεριλάβουμε τις δικές μας διαισθήσεις… αναφορικά
με το τι νομίζουμε ότι αντιλαμβανόμαστε, να καθορίζουν πλήρως και να ερμηνεύουν
τη ζωή μας. Και το επιτρέπουμε αυτό επειδή είναι θεμελιωδώς πιο
ευκολότερο…πιο πρακτικό και ίσως λιγότερο επικίνδυνο….δηλαδή το να
αποδεχτούμε….παρά να αρνηθούμε τις όποιες προκαταλήψεις αμοιβαία αποδεχόμενων
πεποιθήσεων. Μήπως τελικά η κοινωνία δεν χρωστάει την ύπαρξή της σ' αυτήν την τάση….που
έχουν οι άνθρωποι…δηλαδή…να αποδέχονται την άποψη της κοινής γνώμης…ωςπροσωπική τους αλήθεια;

Ίσως αναρωτηθούμε…σε πόσες και σε ποιες παράδοξες ψευδαισθήσεις ζούμε στην ζωή μας;

Από την στιγμή που ήρθε η τηλεόραση στα
σπίτια μας καθόμαστε καθημερινώς και απολαμβάνουμε μία καλή εκπομπή ή ένα καλό
πρόγραμμα, αλλά όμως τι είναι αυτό που βλέπουμε στην πραγματικότητα; Για
σκεφτείτε το…! Στην ουσία βλέπουμε 1 ηλεκτρόνιο….κάθε φορά…όταν είχαμε τις ασπρόμαυρες
τηλεοράσεις και 3 ηλεκτρόνια τη φορά…για τις έγχρωμες τηλεοράσεις….που
πυροδοτείται στην πίσω πλευρά του κανονιού της τηλεόρασης και το οποίο
προσκρούει στην οθόνη και ανάβει σαν μια μικρή φωτεινή τελεία. Αυτός ο συνεχής
καταιγισμός από τα ηλεκτρόνια μετατρέπεται σε φωτεινές τελείες και δημιουργεί
την εμφάνιση εικόνων που βλέπουμε, καθώς οι γραμμές σάρωσης κυλάνε από την
κορφή προς τη βάση διαχωρίζοντας τις πληροφορίες που έρχονται (σε νέες τελείες)
από τις πληροφορίες που πλέον εξαφανίζονται (σε παλιές τελείες). Προσαρμόζουμε
τον δείκτη των κάθετων γραμμών στην τηλεόρασή μας, όχι για να απομακρύνουμε τις
περίεργες μπάρες που εμφανίζονται στην εικόνα, αλλά για να τοποθετήσουμε τη
δραστηριότητα της οθόνης μέσα στα όρια των δικών μας αντιληπτικών προτιμήσεων.
Έτσι ο σωλήνας που βρίσκεται πίσω από την τηλεόραση…δεν είναι τίποτε άλλο παρά
ένα «κανόνι»….που εκτοξεύει ηλεκτρόνια στο πίσω μέρος της οθόνης. Ο Νους μας
συνδέει τις τελείες από τα ηλεκτρόνια σχηματίζοντας μια εικόνα που νομίζουμε
ότι βλέπουμε, ενώ στην πραγματικότητα αγνοεί την πραγματικότητα του τισυμβαίνει.
Άρα η τηλεόραση….είναι μια νοητική ψευδαίσθηση.

Ως λάτρης του κινηματογράφου πήγαινα και
έβλεπα μια ταινία (παλιότερα γνωστή ως εικόνα με κίνηση) για να απολαύσω μια
ωραία παράσταση, αλλά όμως τι είναι αυτό που έβλεπα στην πραγματικότητα; Έβλεπα
τη συνεχή προβολή μιας σειράς από ακίνητα πλάνα….που διακόπτονται από περιόδους
σκοταδιού. Είναι η αντίληψη μου για το τι πιστεύω ότι βλέπω…που ενισχύει αυτό
που μου φαίνεται σαν την κίνηση ενός συνεκτικού νήματος που φτιάχνει την όλη
ιστορία. Οφείλουμε να καταλάβουμε ότι τίποτα από όσα βλέπουμε δεν είναι ικανό
από μόνο του για κίνηση ή για ειρμό μέχρι που ΕΣΥ…ο θεατής, τα ενισχύεις και τα
δύο με το να συνδέεις μέσα στο Νου σου…αυτό που δείχνει ο προβολέας. Φίλοι…αυτό
που νομίζετε ότι βλέπετε δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Μόνο η συνεχής σειρά
από ανεξάρτητες μονάδες είναι αυτό που υπάρχει. Είναι ο δικός σας Νους…αυτόςπου τις συνδέει.
Άρα οι κινηματογραφικές ταινίες….είναι μια οπτική ψευδαίσθηση.

Ακούς μουσική και πας σε μια συναυλία για
να απολαύσεις το τραγουδιστή ή την τραγουδίστρια…αλλά όμως τι ακούς στην
πραγματικότητα; Στην ουσία ακούς μια σειρά από διάφορες νότες που χωρίζονται
μεταξύ τους από διαλείμματα σιωπής. Το κάθε μουσικό όργανο ή κάθε φωνή μπορεί
να παράγει μόνο απλούς ήχους, έναν την κάθε φορά. Είναι λοιπόν η αντίληψη του κάθε
ακροατή που ενισχύει το μελωδικό περιεχόμενο ή την παραφωνία, αυτό που
αποκαλούμε μουσική ή θόρυβος. Χωρίς λοιπόν τη συμμετοχή του κάθε ακροατή και
την αντίληψή του σ' αυτό που ακούει, ο ήχος από μόνος του δε θα ήταν
ικανός….γι’ αυτό που εμφανίζεται ως ροή. Αυτό που ακούμε λοιπόν ως συνεχή ήχο….είναιμια δημιουργία μέσα στο ίδιο μας το μυαλό.
Άρα η μουσική……είναι μια ακουστική ψευδαίσθηση.

Εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε προετοιμασμένοι να δούμε μέσα από τις
ψευδαισθήσεις της αντίληψης και απλά αποδεχόμαστε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως
μια πλήρη αλήθεια για το τι υπάρχει. Η πραγματικότητα, είναι ένα προϊόν που το
δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι και διατηρείται από τη δική μας αντίληψη. Όμως το
ζήτημα της πραγματικότητας…μπορεί ωστόσο να μας ξεγελάσει. Ο μη συνειδητός Νους
επεξεργάζεται αρκετά δισεκατομμύρια κομμάτια πληροφορίας σε κάθε δευτερόλεπτο.
Με αποτέλεσμα αν σκεφτούμε για λίγο ότι ο μέσος άνθρωπος σήμερα προσλαμβάνει περίπου
65.000 περισσότερα (bits) πληροφορίας και ερεθισμάτων καθημερινά που είναι σε
εγρήγορση….απ’ όσο προσλάμβαναν οι πρόγονοί μας… τον προηγούμενο αιώνα….καταλαβαίνετε
ότι ο εγκέφαλός μας στη σημερινή εποχή βομβαρδίζεται διαρκώς και λιγότερο από
το 1% των εισερχομένων πληροφοριών που προφτάνει να φτάσει στο συνειδητό μας
Νου. Δηλαδή…μέσα σ’ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου…πάνω από το 99% των
πληροφοριών μας έχουν φιλτραριστεί.

 Η περιοχή του συστήματος εγκέφαλος-Νους που διεκπεραιώνει αυτό το φιλτράρισμα
είναι ο δικτυωτός σχηματισμός…δηλαδή μια μικρή μάζα από στενά πακεταρισμένα
νευρικά κύτταρα που βρίσκονται στον κεντρικό πυρήνα του εγκεφαλικού στελέχους,
κάτω από το μεταιχμιακό εγκεφαλικό μας σύστημα. Αυτό που οδηγεί το φιλτράρισμα
όμως, είναι η αντιληπτική μας προτίμηση και όχι αναγκαστικά οι γενετικά
καθορισμένες αντιληπτικές προτιμήσεις μας.

Ας λάβουμε όμως υπ’ όψιν ότι ούτε η φυσική μας προδιάθεση….αλλά ούτε και οι
προτιμήσεις που αποκτούμε…καθώς ωριμάζουμε…είναι αναγκαίο να μας εμποδίσουν από
την πληρότητα της αληθινής αντίληψης….που θα μπορούσε ο καθένας μας να επιτύχει.
Αυτό που είναι αυτόματο…ακόμα και για τη βρεφική μας ηλικία, μπορεί να
μετατραπεί, να επεκταθεί, να προαχθεί ή να αλλάξει. Τα παιδιά φυσικά έχουν την
ελάχιστη ποσότητα μαθημένων αντιληπτικών προκαταλήψεων…που μπλοκάρουν την
πραγματική αντίληψη και έτσι έχουν πιο καθαρό μυαλό από εμάς. Προσεγγίζουν τις
καταστάσεις άμεσα, όχι έμμεσα. Όμως στη συνέχεια….κατά τη διάρκεια των ζωών μας
αποδεχόμαστε, αποφασίζουμε και ενστικτωδώς ολοκληρώνουμε δομημένα μοντέλα
σκέψης….αναφορικά με το τι θα πιστέψουμε και το τι θα απορρίψουμε. Έτσι αυτά τα
νοητικά μοντέλα…αντιληπτικές προτιμήσεις….δημιουργούν τα φίλτρα (στενά
πακεταρισμένα νευρικά κύτταρα) που μας εμποδίζουν να έχουμε επίγνωση γι’ αυτά
που αρνούμαστε να μάθουμε. Από γενετικής άποψης, αυτό το φίλτρο των
εισερχομένων λειτουργεί σαν μια βαλβίδα διακοπής αφαιρώντας κατά κάποιον τρόπο
από τον συνειδητό Νου….τη δυνατότητα να πιάσει ορισμένες πληροφορίες, αγνοώντας
κάποιες πληροφορίες που μπορούν να έχουν αξία. Χωρίς λοιπόν αυτό το φίλτρο….θα
ήμασταν ασφαλώς ανεπαρκείς και αναποτελεσματικοί….δηλαδή…δε θα μπορούσαμε….ούτε
να αποκρυπτογραφήσουμε τον κόσμο γύρω μας….ούτε και να πάρουμε τις όποιες αποφάσεις,
αλλά ούτε ακόμα και να εστιάσουμε την προσοχή μας.

Κι εκεί λοιπόν βρίσκεται το πρόβλημα…..! Γι’ αυτό το
παρακάνουμε και μπλοκάρουμε περισσότερα πράγματα….από όσα χρειάζεται. Μπορούμε
να δημιουργήσουμε τόσα πολλά τυφλά σημεία, ώστε να γίνουμε εμείς οι
τυφλοπόντικες ή να είμαστε σε μια κατάσταση ύπνωσης ή να είμαστε μισοκοιμισμένοι
ή και παγιδευμένοι σε διάφορα στερεότυπα ανοησίας και φανατισμού….και έχει
μπόλικα παραδείγματα…η ανθρώπινη μας ιστορία. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε εύκολα
να ξεγελάσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Το μεγαλύτερο αντίδοτο αυτής της πλάνης
είναι η διορατικότητα, που είναι
απλά το να βλέπεις τα πράγματα…όπως πραγματικά είναι. Οφείλουμε να προσφέρουμε
στον εαυτό μας μια φρέσκια οπτική και να βρισκόμαστε πάντα μπροστά σε νέες
προκλήσεις. Φυσικά χρειαζόμαστε και τη φυσική γενετική μας προδιάθεση…για να
αντιληφθούμε τη συνέχεια της κίνησης και τη συνάφεια της μορφής…έτσι ώστε να
μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε τις σχέσεις και να κάνουμε τις όποιες συγκρίσεις. Φυσικά
μπορούμε να χρειαστούμε ακόμη και τις προκαταλήψεις….που προέρχονται από
αμοιβαία παραδεχόμενες πεποιθήσεις, εφόσον όμως αυτές οι προτιμήσεις και οι
προλήψεις….μας παρέχουν τα φίλτρα εκείνα που θα μας αφήσουν αρκετό χρόνο και
χώρο για να αναπτύξουμε τις κοινωνικές δεξιότητες μας. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι όλα
αυτά τα χρειαζόμαστε με μέτρο. (ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ). Αυτό σημαίνει πως θα ήταν
σοφό, ο κάθε ένας από εμάς, να κάνει μέσα του έναν περιοδικό απολογισμό στα
φίλτρα του….να τα καθαρίσει και να επαναξιολογήσει ξανά και συνειδητά….ώστε να
αποφασίσει εάν λειτουργούν για το ίδιο μας το καλό. Κάνοντας λοιπόν κάτι τέτοιο
είναι πιθανό να βρούμε πως κάποια από αυτά δεν είναι μόνο ξεπερασμένα καιαπαρχαιωμένα, αλλά επίσης πως ποτέ δεν τα χρειαζόμασταν καν.

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε διάφορες ικανότητες που ενδυναμώνουν την εμφάνιση μιας
συμπαγούς φύσης στο περιβάλλον. Μπορούμε να επαναπρογραμματίσουμε όλες τις
αντιληπτικές μας ικανότητες, να τις διευρύνουμε σε τέτοιο βαθμό….έτσι ώστε το
παράθυρο της θέασής μας…να χωράει περισσότερες περιοχές. Μπορούμε να κερδίσουμε
νέα πρόσβαση στις ικανότητές μας αυτές και να διώξουμε καθώς και να βελτιώσουμετις προτιμήσεις μας και τα συστήματα των πεποιθήσεων μας.

Έχουν γραφτεί κατά καιρούς…ότι ο διαλογισμός αλλά και οι άλλες ανάλογες
πρακτικές μας βοηθάνε ώστε να εκγυμνάσουμε την αντίληψή μας….έτσι ώστε οι
ακολουθίες της κίνησης και της ακινησίας….να εμφανίζονται ταυτόχρονα και
ξεχωριστά την ίδια στιγμή. Για όσους έχουν ζήσει μια επιθανάτια εμπειρία ή μια
πνευματική αφύπνιση…..αυτό τους σπρώχνει μπροστά….και δυναμικά ώστε η
δυναμικότητα του εγκεφάλου τους…να πάει πιο μακριά….! Μια τέτοια εγκεφαλική
μετακίνηση μπορεί να καθαρίσει τα φίλτρα, τα όρια και τις πεποιθήσεις μας με
τέτοιο τρόπο που να μας επιτρέπει να γλιστρήσουμε…μέσα από τις ρωγμές και τις
ροές της αντίληψης σε εναλλακτικές και συνυπάρχουσες πραγματικότητες. Αυτή η
χαοτική σύγκλιση πληροφοριών στην αρχή μας αποπροσανατολίζει….αλλά τελικά
μπορούμε να οδηγηθούμε στην Πηγή της καθαρότητας και της διαίσθησης που είχε
σκεπαστεί λόγω προκαταλήψεων…που καλλιεργήσαμε από τη γέννησή μας και λόγω των
επίκτητων φίλτρων της αντίληψής μας. Καθώς η Συνείδηση μπαίνει σε μια άλλη
κατάσταση, αλλάζει η αίσθηση του χρόνου και του χώρου. Ο κόσμος μοιάζει σα να επανασυντάσσεται,
να επανενώνεται και η συμπαγής φύση της πραγματικότητας μοιάζει πλέον να μηνείναι τόσο συμπαγής. Αυτό αποτελεί μια δραματική αλλαγή της αντίληψης μας.

Η εκδήλωση της ενέργειας δημιουργεί τον χρόνο λόγω της ταλάντωσής της και τον
χώρο λόγω των ξεχωριστών μηκών κύματος…δηλαδή…ο χώρος και ο χρόνος αποτελούν
ιδιότητες της ενέργειας. Όπου δεν υπάρχει ενέργεια…δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε
και χρόνος. Δεν υπάρχει τίποτε. Οι επαναλαμβανόμενοι κύκλοι που αντιστοιχούν στην
ταλάντωση της ενέργειας δημιουργούν αυτό που ονομάζουμε εμείς χρόνο. Όταν η
ενέργεια ταλαντώνεται με συνεχή τρόπο οι δυνάμεις που εμπεριέχονται σ' αυτή
διαχωρίζονται σε δύο πόλους έλξης. Η έλξη μεταξύ των πόλων κάνει την ενέργεια
να κινείται προς τον έναν και τον άλλο πόλο σε μια παλμική κίνηση. Αυτή η
παλμική κίνηση δημιουργεί ένα ημιτονοειδές κύμα και το μήκος αυτού του κύματος
μεταξύ των πόλων είναι αυτό που καλούμε εμείς χώρο. Καθώς η ενέργεια
ταλαντώνεται μπρος και πίσω μεταξύ των πόλων μοιάζει σα να στέκεται σε κάθε
πόλο πριν ξεκινήσει τη νέα ταλάντωση. Έτσι η ενέργεια φαίνεται ότι είναι….είτε
σε κίνηση….είτε σε ακινησία…καθώς συμπεριφέρεται μ’ αυτόν τον παλμικό τρόπο.
Μπρος και πίσω, κίνηση και ακινησία. Καθώς η αιώρηση μεταξύ των πόλων αυξάνει
την ταχύτητά της, οι πόλοι υποχωρούν προς τα πίσω μέχρι που να συγκλίνουν σε
μια κατάσταση…όπως αυτή που υπήρχε πριν διαχωριστούν. Όμως αντίστροφα, όταν η
ταχύτητα της αιώρησης μεταξύ των πόλων μειώνεται…οι πόλοι διαχωρίζονται και
τραβιούνται μακριά, δημιουργώντας όλο και περισσότερο χώρο καθώς η απόσταση της
αιώρησης αυξάνει σε μήκος και πλάτος. Εάν η ενέργεια δεν είχε αυτήν την ιδιότητα
της ταλάντωσης η δημιουργία…όπως την ξέρουμε…δε θα υπήρχε. Όμως η παρατήρηση
και η μελέτη του φαινόμενου αυτού είναι ωστόσο αρκετά πιο περίπλοκη…διότι σύμφωνα
με τους «επιστήμονες» δεν μπορεί κανείς να παρατηρήσει την κίνηση και την
ακινησία ταυτόχρονα, ακόμα και δεδομένου του γεγονότος πως αποτελούν πτυχές της
ίδιας βασικής δραστηριότητας. Ξέρουμε ότι στην κβαντική φυσική οι αρχή της
απροσδιοριστίας του «Heisenberg»…δηλώνει ότι κάθε προσπάθεια παρατήρησης του μικρόκοσμου
μπορεί να επιδράσει σ’ αυτό που παρατηρείται. Εξαιτίας όμως αυτού του
γεγονότος…δεν μας είναι δυνατό να αποδείξουμε ότι υπάρχει πλήρης κίνηση ή
πλήρης ακινησία. Ούτε υπάρχει κάποιος τρόπος για να γνωρίσουμε με σιγουριά…εάν
οι προσπάθειες για να μετρήσουμε αντικείμενα ή γεγονότα μεταβάλλει κατά
οποιονδήποτε τρόπο αυτό το οποίο μετράται. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν το
γεγονός, ότι αυτά που φαίνονται βέβαια στην πραγματικότητα είναι αβέβαια. Ο
φυσικός μας κόσμος….ενώ φαίνεται ότι είναι συμπαγής…..όμως στην πραγματικότητα
δεν είναι. Έτσι…εάν κάποιος κάθεται ακίνητος στην πολυθρόνα του, τα μόρια του
σώματός του δονούνται, όλη η ύλη του περιβάλλοντος δονείται, η γη περιστρέφεται
γύρω από τον άξονά της και γύρω από τον ήλιο και ακόμα και το ίδιο το Σύμπαν…όπως
εμείς το καταλαβαίνουμε….και συνεχώς διαστέλλεται. Παρόλο που νομίζουμε πως
αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει ακινησία, στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να το
συλλάβουμε ως έννοια…διότι κάθε ακινησία είναι γεμάτη με κίνηση. Ίσως αν
μπορούσαμε να διαχωρίσουμε κάποιες πτυχές από το Όλον…θα μπορούσαμε να είμαστε
βέβαιοι για το εάν αυτό που νομίζουμε ότι υπάρχει….πράγματι υπάρχει…τότε ίσως θα
μπορούσαμε να το μελετήσουμε, να το εξετάσουμε, να το παρατηρήσουμε, να το
αναλύσουμε και να το μετρήσουμε. Αλλά δεν μπορούμε ποτέ να μετρήσουμε ταυτόχρονα
όλες τις πτυχές του Όλου, ούτε μπορούμε να μετρήσουμε με βεβαιότητα και να
αποδείξουμε, αυτό που μας φαίνεται αληθινό. Ο διαχωρισμός αυτός θα μας βοηθούσε
να είμαστε πιο αντικειμενικοί, αλλά μόνο το Όλο…ως Όλο μπορεί να μας βοηθήσει
να διατηρήσουμε προοπτική και συνάφεια με το περιβάλλον μας. Αυτό που μοιάζει
να είναι Όλο στην πραγματικότητα αποτελείται από μυριάδες μονάδες. Ωστόσο, αυτό
που φαίνεται πως αποτελείται από μυριάδες μονάδες δεν είναι τίποτε άλλο από
συσχετιζόμενα τμήματα ενός συνδεδεμένου Όλου. Εν τω παν. Τίποτε δεν μπορεί να
υπάρξει χωρίς κάτι άλλο, δεν μπορούμε όμως να αλληλεπιδράσουμε ταυτόχρονα μετις δύο αυτές πτυχές.

Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η μεγαλύτερη
ψευδαίσθηση. Λόγω του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν οι δεξιότητές μας και
λόγω του τρόπου με τον οποίο ο εγκέφαλός μας επεξεργάζεται την πληροφορία,
είμαστε προετοιμασμένοι να αντιλαμβανόμαστε καθετί ως ολόκληρο και ως
συμπαγές….ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Αυτή η πραγματικότητα που
πιστεύουμε ότι υπάρχει φαίνεται πραγματική εξαιτίας του τρόπου που οι
πληροφορίες συνδέονται μεταξύ τους μέσα στα όρια του εγκεφάλου μας. Η κβαντική
φυσική μας λέγει πως οτιδήποτε υπάρχει, στην πραγματικότητα ταλαντεύεται μεταξύ
ύπαρξης και ανυπαρξίας περίπου ένα δισεκατομμύριο φορές το δευτερόλεπτο. Κατά
τη διάρκεια ενός στιγμιότυπου η ύπαρξη φωτίζεται και καθετί είναι εμφανές και
κατά τη διάρκεια του αντίθετου στιγμιότυπου υπάρχει μόνο σκοτάδι και τίποτε δεν
μπορεί να είναι ορατό. Ύπαρξη και μη ύπαρξη, μπρος και πίσω, κίνηση και
ακινησία. Η αντιληπτική προκατάληψη που έχουμε σταδιακά δομήσει είναι αυτή που
μας δίνει τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουμε καθετί ως συνεχόμενο και συμπαγές.
Αυτή η φυσική προκατάληψη μας προστατεύει από το γεγονός ότι η κίνηση και η
ακινησία αποτελούν διαδοχικές περιπτώσεις. Βλέπουμε συμπαγή αντικείμενα και
συνεχόμενες κινήσεις και νομίζουμε πως τα βλέπουμε και τα δύο ταυτόχρονα, όμως αυτόδεν συμβαίνει στην ουσία.

Ο κόσμος γύρω μας υπάρχει….όπως τοναντιλαμβανόμαστε…. εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο τον αντιλαμβανόμαστε.

Η δημιουργία, όπως νομίζουμε ότι υπάρχει…είναιμια φυσική ψευδαίσθηση.