“Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο…
”~ Πάμπλο Νερούδα
Τον τελευταίο καιρό μ΄απασχολεί πολύ το θέμα των σχέσεων.
Βλέπω ολοένα και πιο συχνά γύρω μου τους ανθρώπους να κλείνονται ερμητικά στο μικρόκοσμό τους,
τη ίδια στιγμή που λαχταρούν να εισπράξουν ενδιαφέρον και νοιάξιμο.
Σαν να θέλουν να κερδίσουν την πιο όμορφη φιλική, ερωτική ή συναδελφική σχέση χωρίς όμως να χάσουν τίποτα από τη βολή τους,
χωρίς να παραχωρήσουν χιλιοστό από το ζωτικό τους χώρο,
χωρίς να επιτρέπουν ούτε μια ρωγμή στο προσωπείο που διάλεξαν να τους αντιπροσωπεύει στον έξω κόσμο.
Κάποτε αυτό θα με πλήγωνε, τώρα πια αρχίζω να αποδέχομαι πως οι αληθινές σχέσεις
– αυτές που για χάρη τους βάζεις το χέρι σου στη φωτιά – είναι λιγοστές.
Κατέγραψα εδώ ό,τι έχω προσωπικά αντιληφθεί για το θέμα των σχέσεων,
προσπαθώντας να ξεκαθαρίσω τις προτεραιότητές μου και να βεβαιωθώ
πως αφήνω χώρο στις σχέσεις που αξίζουν να εξελιχθούν και ν΄ανθίσουν!!
Κάποιες σχέσεις είναι ευλογία ενώ κάποιες είναι μαθήματα ζωής.
Οι άνθρωποι που περνούν από τη ζωή σου άλλοτε σε στηρίζουν, άλλοτε σε δοκιμάζουν,
άλλοτε σε χρησιμοποιούν και άλλοτε σε ωθούν να βγάλεις τον καλύτερο (ή χειρότερο εαυτό σου).
Ολ΄αυτά είναι πολύτιμες εμπειρίες που σε ωριμάζουν και σ’ αναγκάζουν να πάρεις θέση
για το τι λογής σχέσεις θέλεις τελικά να έχεις στη ζωή σου.
Οταν η ζωή σού φέρνει αλλαγές – ακόμα και προς το καλύτερο –
κάποιοι άνθρωποι απομακρύνονται από κοντά σου.
Ισως γιατί η προηγούμενη φάση σου τούς πήγαινε περισσότερο,
ίσως γιατί ο νέος τρόπος ζωής σου δεν τους ταιριάζει πια, ίσως γιατί πατιούνται κουμπιά που πονάνε…,
πάντως είναι κάτι που συμβαίνει και χρειάζεται να το αποδεχτείς, όσο δυσάρεστο κι αν είναι.
Οταν είσαι σε δύσκολη θέση και νιώθεις την ανάγκη για υποστήριξη,
ποιος παραμένει δίπλα σου; Ποιος αφιερώνει χρόνο και ενέργεια για σένα;
Μαζί στη χαρά και στη λύπη, στα εύκολα και στα δύσκολα.Μόνο οι πιο κοντινοί και όταν πραγματικά Υπάρχουν...
Εσύ βάζεις τον πήχυ ψηλά ή χαμηλά, εσύ θέτεις τα όρια.
Σίγουρα δεν μπορείς να ελέγξεις τη συμπεριφορά τους, είσαι σε θέση όμως να ελέγχεις το τι θα δεχτείς και τι όχι.
Ενα λάθος μπορεί να είναι τυχαίο.
Τα απανωτά ψέματα και οι δόλιες συμπεριφορές δεν είναι τυχαία.
Αν είσαι αποδέκτης τέτοιων συμπεριφορών συστηματικά,
και με ένα “συγγνώμη” υποχωρείς και παραμένεις στη σχέση,
τότε κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και ξεγελάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Μήπως έχεις γίνει ο εγωπαθής που παραπονιέται γιατί ο κόσμος δεν ασχολείται αδιάλειπτα με την ευτυχία του;
Αυτό που ζητάς από τους αγαπημένους σου το προσφέρεις εσύ ο ίδιος;
Καμιά φορά ο φίλος που πονάει ίσως σου πει “μην ανησυχείς, είμαι καλά”,
αλλά αυτό που χρειάζεται στ’ αλήθεια είναι να τον κοιτάξεις στα μάτια και να του πεις “όχι, ξέρω πως δεν είσαι καλά. Μίλησέ μου, είμαι δίπλα σου”.
Οι “βαριές” κουβέντες πληγώνουν περισσότερο από τον φυσικό πόνο.
Εχε το νου σου μήπως, θεωρώντας δεδομένους τους δικούς σου ανθρώπους,
ξεφορτώνεις άθελά σου πάνω τους τα καταπιεσμένα συναισθήματα από σχέσεις που σε πόνεσαν... Οι άλλοι, όσο κι αν μας αγαπούν, δεν είναι τα συναισθηματικά μας υποζύγια.
Οι πράξεις μετράνε, όχι τα λόγια. Συνήθως όσοι αγαπούν δεν το διατυμπανίζουν,
αρκούνται στο να το δείχνουν με μικρές ή μεγάλες κινήσεις μέσα στην καθημερινότητα.
Οι συμπεριφορές και οι πράξεις μόνο λένε την αλήθεια!
Κανείς δεν μπορεί να σου προσφέρει την ευτυχία,
ούτε να ανακαλύψει το σκοπό της ζωής για λογαριασμό σου.
Μην κάνεις το λάθος να περιμένεις τους άλλους να σου ανοίξουν το δρόμο στην προσωπική σου ολοκλήρωση.
Οι μόνοι που μπορούμεμε είμαστε εμείς οι ιδιοι!
Η γνήσια αγάπη σε μια σχέση ανθίζει όταν εξαλείφονται οι παντός είδους “χειρισμοί”.
Οταν αποδέχεσαι τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου γι΄αυτό που είναι
κι όχι γι’ αυτό που θα μπορούσε να είναι.
Οταν έχεις τη δυνατότητα να αποκαλύψεις πόσο ευάλωτος κι ανασφαλής νιώθεις.
Κι όλο αυτό κερδίζεται όταν βάζουν πλάτη και οι δύο,
με αφοσίωση και ακεραιότητα.
Διαφορετικά απλώς δεν γίνεται να συμβεί...
Η μοναδική αλήθεια!
Μαρία Ιωσηφίδου
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο…
”~ Πάμπλο Νερούδα
Τον τελευταίο καιρό μ΄απασχολεί πολύ το θέμα των σχέσεων.
Βλέπω ολοένα και πιο συχνά γύρω μου τους ανθρώπους να κλείνονται ερμητικά στο μικρόκοσμό τους,
τη ίδια στιγμή που λαχταρούν να εισπράξουν ενδιαφέρον και νοιάξιμο.
Σαν να θέλουν να κερδίσουν την πιο όμορφη φιλική, ερωτική ή συναδελφική σχέση χωρίς όμως να χάσουν τίποτα από τη βολή τους,
χωρίς να παραχωρήσουν χιλιοστό από το ζωτικό τους χώρο,
χωρίς να επιτρέπουν ούτε μια ρωγμή στο προσωπείο που διάλεξαν να τους αντιπροσωπεύει στον έξω κόσμο.
Κάποτε αυτό θα με πλήγωνε, τώρα πια αρχίζω να αποδέχομαι πως οι αληθινές σχέσεις
– αυτές που για χάρη τους βάζεις το χέρι σου στη φωτιά – είναι λιγοστές.
Κατέγραψα εδώ ό,τι έχω προσωπικά αντιληφθεί για το θέμα των σχέσεων,
προσπαθώντας να ξεκαθαρίσω τις προτεραιότητές μου και να βεβαιωθώ
πως αφήνω χώρο στις σχέσεις που αξίζουν να εξελιχθούν και ν΄ανθίσουν!!
Κάποιες σχέσεις είναι ευλογία ενώ κάποιες είναι μαθήματα ζωής.
Οι άνθρωποι που περνούν από τη ζωή σου άλλοτε σε στηρίζουν, άλλοτε σε δοκιμάζουν,
άλλοτε σε χρησιμοποιούν και άλλοτε σε ωθούν να βγάλεις τον καλύτερο (ή χειρότερο εαυτό σου).
Ολ΄αυτά είναι πολύτιμες εμπειρίες που σε ωριμάζουν και σ’ αναγκάζουν να πάρεις θέση
για το τι λογής σχέσεις θέλεις τελικά να έχεις στη ζωή σου.
Οταν η ζωή σού φέρνει αλλαγές – ακόμα και προς το καλύτερο –
κάποιοι άνθρωποι απομακρύνονται από κοντά σου.
Ισως γιατί η προηγούμενη φάση σου τούς πήγαινε περισσότερο,
ίσως γιατί ο νέος τρόπος ζωής σου δεν τους ταιριάζει πια, ίσως γιατί πατιούνται κουμπιά που πονάνε…,
πάντως είναι κάτι που συμβαίνει και χρειάζεται να το αποδεχτείς, όσο δυσάρεστο κι αν είναι.
Οταν είσαι σε δύσκολη θέση και νιώθεις την ανάγκη για υποστήριξη,
ποιος παραμένει δίπλα σου; Ποιος αφιερώνει χρόνο και ενέργεια για σένα;
Μαζί στη χαρά και στη λύπη, στα εύκολα και στα δύσκολα.Μόνο οι πιο κοντινοί και όταν πραγματικά Υπάρχουν...
Εσύ βάζεις τον πήχυ ψηλά ή χαμηλά, εσύ θέτεις τα όρια.
Σίγουρα δεν μπορείς να ελέγξεις τη συμπεριφορά τους, είσαι σε θέση όμως να ελέγχεις το τι θα δεχτείς και τι όχι.
Ενα λάθος μπορεί να είναι τυχαίο.
Τα απανωτά ψέματα και οι δόλιες συμπεριφορές δεν είναι τυχαία.
Αν είσαι αποδέκτης τέτοιων συμπεριφορών συστηματικά,
και με ένα “συγγνώμη” υποχωρείς και παραμένεις στη σχέση,
τότε κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και ξεγελάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Μήπως έχεις γίνει ο εγωπαθής που παραπονιέται γιατί ο κόσμος δεν ασχολείται αδιάλειπτα με την ευτυχία του;
Αυτό που ζητάς από τους αγαπημένους σου το προσφέρεις εσύ ο ίδιος;
Καμιά φορά ο φίλος που πονάει ίσως σου πει “μην ανησυχείς, είμαι καλά”,
αλλά αυτό που χρειάζεται στ’ αλήθεια είναι να τον κοιτάξεις στα μάτια και να του πεις “όχι, ξέρω πως δεν είσαι καλά. Μίλησέ μου, είμαι δίπλα σου”.
Οι “βαριές” κουβέντες πληγώνουν περισσότερο από τον φυσικό πόνο.
Εχε το νου σου μήπως, θεωρώντας δεδομένους τους δικούς σου ανθρώπους,
ξεφορτώνεις άθελά σου πάνω τους τα καταπιεσμένα συναισθήματα από σχέσεις που σε πόνεσαν... Οι άλλοι, όσο κι αν μας αγαπούν, δεν είναι τα συναισθηματικά μας υποζύγια.
Οι πράξεις μετράνε, όχι τα λόγια. Συνήθως όσοι αγαπούν δεν το διατυμπανίζουν,
αρκούνται στο να το δείχνουν με μικρές ή μεγάλες κινήσεις μέσα στην καθημερινότητα.
Οι συμπεριφορές και οι πράξεις μόνο λένε την αλήθεια!
Κανείς δεν μπορεί να σου προσφέρει την ευτυχία,
ούτε να ανακαλύψει το σκοπό της ζωής για λογαριασμό σου.
Μην κάνεις το λάθος να περιμένεις τους άλλους να σου ανοίξουν το δρόμο στην προσωπική σου ολοκλήρωση.
Οι μόνοι που μπορούμεμε είμαστε εμείς οι ιδιοι!
Η γνήσια αγάπη σε μια σχέση ανθίζει όταν εξαλείφονται οι παντός είδους “χειρισμοί”.
Οταν αποδέχεσαι τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου γι΄αυτό που είναι
κι όχι γι’ αυτό που θα μπορούσε να είναι.
Οταν έχεις τη δυνατότητα να αποκαλύψεις πόσο ευάλωτος κι ανασφαλής νιώθεις.
Κι όλο αυτό κερδίζεται όταν βάζουν πλάτη και οι δύο,
με αφοσίωση και ακεραιότητα.
Διαφορετικά απλώς δεν γίνεται να συμβεί...
Η μοναδική αλήθεια!
Μαρία Ιωσηφίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου