“Είμαστε άμπωτη και παλίρροια της ζωής”

(...)Τα πάντα μοιάζουν να έχουν κάποιο ήχο. Εκείνο το δέντρο
στο λιβάδι, μέσα στη μοναχικότητά του, έχει εκείνο τον ιδιαίτερο
ήχο τού να υπάρχει χωρισμένο από τα άλλα δέντρα. Οι μεγάλες
σεκόιες έχουν το δικό τους βαθύ, συνεχή, αρχαίο ήχο. Η σιωπή
έχει το δικό της ιδιαίτερο ήχο. Και φυσικά, το δικό της ήχο έχει
κι η ατέλειωτη καθημερινή φλυαρία των ανθρώπινων πλασμάτων
για τις δουλειές τους, για την πολιτική και τις τεχνολογικές
εξελίξεις και λοιπά. Ένα πραγματικά καλό βιβλίο έχει τους δικούς
του ιδιόμορφους ηχητικούς κραδασμούς. Το απέραντο
κενό έχει επίσης το δικό του παλλόμενο ήχο.
Η άμπωτη και το ανέβασμα των νερών της παλίρροιας είναι
σαν την ανθρώπινη δράση και αντίδραση. Οι δράσεις μας και
οι αντιδράσεις μας είναι πολύ γρήγορες. Δεν υπάρχει κάποια
παύση πριν να γίνει η αντίδραση. Μπαίνει μια ερώτηση κι αμέσως,
στη στιγμή, προσπαθεί κανείς να βρει μια απάντηση, μια
λύση σε κάποιο πρόβλημα. Δεν υπάρχει παύση ανάμεσα στην ερώτηση
και στην απάντηση.

Σε τελευταία ανάλυση είμαστε άμπωτη και παλίρροια της ζωής – το προς τα έξω και το προς τα μέσα. Προσπαθούμε να αποκαταστήσουμε μια σχέση με το έξω
νομίζοντας ότι το μέσα είναι κάτι χωριστό, κάτι που δε συνδέεται
με το έξω. Σίγουρα, όμως, η κίνηση του έξω είναι η παλίρροια
του μέσα. Είναι και τα δύο το ίδιο, σαν τα νερά της θάλασσας,
αυτή η συνεχής ασταμάτητη κίνηση του έξω και του μέσα,
η αντίδραση στις προκλήσεις. Αυτή είναι η ζωή μας. Οπότε
πρώτα κατασκευάζουμε πράγματα από το μέσα μας, κι ύστερα
το μέσα γίνεται σκλάβος του έξω που κατασκευάσαμε. Η
κοινωνία που έχουμε δημιουργήσει είναι το εξωτερικό κι ύστερα
το εσωτερικό έγινε σκλάβος αυτής της κοινωνίας. Και η επανάσταση
ενάντια στο έξω είναι το ίδιο σαν την εσωτερική επανάσταση.
Αυτή η συνεχής άμπωτη και παλίρροια, αυτή η
ταραγμένη, ανήσυχη και φοβισμένη κίνηση, μπορεί ποτέ να
σταματήσει; Φυσικά η άμπωτη και η παλίρροια των νερών είναι
εντελώς ελεύθερες, όχι σαν την άμπωτη και την παλίρροια του
«έξω» και του «μέσα»· το μέσα να γίνεται το έξω κι ύστερα το
έξω να προσπαθεί να ελέγξει το μέσα, γιατί το εξωτερικό είναι
εκείνο που έχει γίνει εντελώς σπουδαίο, και μετά έρχεται η αντίδραση
του μέσα σ’ αυτή τη σπουδαιότητα. Αυτή υπήρξε από
πάντα η πορεία της ζωής, μιας ζωής διαρκούς πόνου και ευχαρίστησης.
Μοιάζει να μη μαθαίνουμε ποτέ ότι αυτή η κίνηση είναι μία
κίνηση. Το έξω και το μέσα δεν είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Τα νερά της θάλασσας τραβιούνται από την ακτή κι ύστερα τα
ίδια νερά ξαναγυρνάνε μαστιγώνοντας την ακτή και τους βράχους.
Επειδή έχουμε ξεχωρίσει το εξωτερικό από το εσωτερικό
υπάρχουν αντιφάσεις, οι αντιφάσεις που θρέφουν τη σύγκρουση
και τον πόνο. Αυτός ο χωρισμός σε μέσα και σε έξω είναι τόσο
ανύπαρκτος, τόσο πλασματικός κι όμως κρατάμε το εξωτερικό
εντελώς χωριστά από το μέσα. Ίσως αυτό να είναι ένας από
τους σπουδαιότερους λόγους της σύγκρουσης κι ωστόσο
μοιάζει να μη μαθαίνουμε ποτέ -να μαθαίνουμε όχι να απο-
μνημονεύουμε, να μαθαίνουμε, που είναι μία μορφή κίνησης όλη την ώρα- να μη μαθαίνουμε ποτέ να ζούμε χωρίς αντιφάσεις.
(...)
Εκείνο που είναι ολόκληρο είναι ελεύθερο από την άμπωτη
και την παλίρροια της ζωής, από τη δράση και την αντίδραση.
Η ομορφιά δεν έχει αντίθετο. Το μίσος δεν είναι το αντίθετο της
αγάπης.

Krishnamurti