Βίβλος …και το ανθρώπινο αίμα ρέει άφθονο

«Ημίν μεν ου νόμος εστίν ανθρώπους θύειν αλλ’ ανόσιον».
Πλάτων («Μίνως», 315b)

Επειδή ο θεός δεν είναι ΘΕΟΣ και όλοι αυτοί που αναφέρονται στην Βίβλο... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Οι  χριστιανοί απολογητές (λασπολογητές) παθαίνουν επιλεκτική αμνησία, ή δεν έχουν διαβάσει την Αγία Γραφή τους, όπου ο θεός της αγάπης και της καλοσύνης, προτρέπει και αποδέχεται την ανθρωποθυσία. Ξεχνούν σκόπιμα φυσικά τον Αβραάμ που ήταν έτοιμος να σφάξει σαν αρνί τον γιο του Ισαάκ, σύμφωνα με την θεϊκή βούληση του Γιαχβέ και μιλούν υποκριτικά για τους Αρχαίους Έλληνες και την σπίλωση της θρησκείας τους χρησιμοποιώντας στο πλαίσιο αυτό, ένα σαχλό επιχείρημα που οι βλάκες το παπαγαλίζουν, είναι το ότι στην αρχαία πολυθεϊστική Ελλάδα κι όχι μόνο σ’ αυτήν, τελούνταν ανθρωποθυσίες και ήρθε ο χριστιανισμός με τον Γιαχβέ, τους έσωσε και τους έβαλε στον δρόμο τον καλό. Το πως αυτοί οι αιμοσταγείς θεόπνευστοι θεωρούν τον δρόμο του θεού τους Γιαχβέ είναι γραμμένο στα βιβλία τους και δη στην Βίβλο τους, την Αγία Γραφή.

Αυτό που προκαλεί εντύπωση για τον θεό Γιαχβέ της αγάπης –κατά τα λεγόμενα τους- είναι πως στον δρόμο του το ανθρώπινο αίμα ρέει άφθονο. …και όχι μόνο το ανθρώπινο, ο θεός της αγάπης θέλει αίμα… πολύ αίμα… Άλλωστε στις εκκλησίες τους και σήμερα μεταλαμβάνουν το αίμα αυτού του αιμοσταγούς θεού τους. Τι να πούμε για τους Ατζέκους, είναι νήπια μπροστά στους χριστιανούς ! Μια ματιά σε έναν καθρέφτη πολλές φορές δίνει πολλές απαντήσεις, έστω κι αν δεν αρέσουν, το αίμα είναι άφθονο και ρέει στην αυλή μας. Για να δούμε …

ΚΡΙΤΑΙ 11

Κρ. 11,30 Εκαμε δε ο Ιεφθάε και ένα τάξιμον προς τον Κυριον και είπε· «εάν θελήσης, Κυριε, και παραδώσης εις τα χέρια μου τους Αμμωνίτας,

Κρ. 11,31 σου τάζω, ότι εκείνος που θα εξέλθη από την θύραν της οικίας μου εις συνάντησίν μου, όταν θα επιστρέψω νικητής από τον πόλεμον κατά των Αμμωνιτών, θα προσφερθή ολοκαύτωμα εις σέ, τον Κυριον».

Κρ. 11,32 Ο Ιεφθάε εβάδισεν εναντίον των Αμμωνιτών δια να τους πολεμήση, και ο Κυριος παρέδωκεν αυτούς νικημένους εις τα χέρια του.

Κρ. 11,33 Οι Ισραηλίται εκτύπησαν αυτούς από Αροήρ μέχρις Αρνών κατέλαβον είκοσι πόλεις μέχρι της χώρας Εβελχαρμίμ και επέφεραν μεγάλην καταστροφήν. Οι Αμμωνίται νικηθέντες εταπεινώθησαν και εσυμμαζεύθησαν ενώπιον των Ισραηλιτών

Κρ. 11,34 Ο Ιεφθάε επέστρεφε νικητής εις την πόλιν Μασσηφά, στον οίκον του. Αίφνης είδε την κόρην του να εξέρχεται με τύμπανα και χορούς εις συνάντησίν του.

Αυτή δε ήτο μονογενής θυγάτηρ του και δεν είχεν άλλον υιόν η άλλην θυγατέρα.

Κρ. 11,35 Οταν ο Ιεφθάε την είδεν, έσχισε το ιμάτιά του και έκραξεν· «πω ! πω ! κόρη μου ! Συ με συνεκλόνισες, συ είσαι η πηγή και η αιτία της ταραχής μου ! Εγώ ο ταλαίπωρος ήνοιξα το στόμα μου προς τον Κυριον εναντίον σου και δεν θα ημπορέσω τώρα να αρνηθώ το τάμα μου».

Κρ. 11,36 Εκείνη δε του είπε· «πατέρα μου, ήνοιξες το στόμα σου και υπεσχέθης κάποιο τάμα στον Κυριον; Καμε ο,τι έταξες, αφού ο Κυριος σου έδωσε την νίκην κι ετιμώρησες τους εχθρούς σου τους Αμμωνίτας».

Κρ. 11,37 Οταν δε έμαθε το τάξιμον του πατρός της προσέθεσε· «ας μου κάμη ο πατέρας μου μίαν μόνην χάριν· άφησέ με να ζήσω δύο μήνας ακόμη. Θέλω να ανεβώ και να κατεβώ τα όρη κι να κλαύσω την παρθενίαν μου εγώ μαζή μα άλλας συντρόφους μου».

Κρ. 11,38 Ο πατήρ της απήντησε· «πήγαινε». Και την έστειλεν επί δύο μήνας. Και αυτή μαζή με τας συντρόφους της μετέβη και έκλαυσε την παρθενικότητά της επάνω εις τα όρη·

Κρ. 11,39 Οταν δε επέρασαν οι δύο μήνες επέστρεψεν στον πατέρα της, ο οποίος και εξεπλήρωσε το τάξιμο που είχε κάμει δι’ αυτήν.  Αυτή δε δεν είχε γνωρίσει άνδρα. Ητο παρθένος. Εκτοτε επεκράτησε συνήθεια

Κρ. 11,40 και κάθε έτος επί τέσσαρας ημέρας αι ισραηλίτιδες θυγατέρες μετέβαινον να θρηνούν την θυγατέρα του Ιεφθάετου Γαλααδίτου

Όχι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ο θεός της αγάπης Γιαχβέ, είναι ρατσιστής, βοηθάει κάποιους να σφάξουν κάποιους άλλους. Βασικά ο Γιαχβέ βοηθάει όποιους του προσφέρουν αίμα. Ας κάνω πιο λιανά την ανθρωποθυσία που είναι γραμμένη μέσα στην θεόπνευστη Βίβλο του Γιαχβέ: Ο ηγέτης των Ισραηλιτών, Ιεφθάε, κάνει τάμα στον θεό, πως αν τον βοηθήσει να νικήσει στον πόλεμο τους αντίπαλους Αμμωνίτες, τότε, όταν γυρίσει στο σπίτι του, θα προσφέρει ως θυσία σ’ αυτόν, το πρώτο πρόσωπο που θα βγει απ’ την πόρτα για να τον προϋπαντήσει.

Διευκρινίζει μάλιστα και τον τρόπο θυσίας: «προσφέρει αυτό εις ολοκαύτωμα», δηλαδή θα τον ψήσει, θα τον κάψει ζωντανό. Ο Ιεφθάε, πράγματι κερδίζει τον πόλεμο, με την βοήθεια του Γιαχβέ. Δυστυχώς όμως για το θύμα, το πρώτο πρόσωπο που αντικρίζει όταν επιστρέφει στο σπίτι του, είναι η ίδια του η κόρη, το μοναχοπαίδι του (δηλαδή, αναρωτιέται κάποιος αφελής, ποιον άλλον, εκτός από κάποιο μέλος της οικογένειας του, περίμενε ο Ιεφθάε να τον υποδεχτεί; ο εχθρός του; ο διάβολος; ο μπακάλης που του χρωστούσε ώστε μ ένα σμπάρο …)  Δεν μπορεί όμως να κάνει τίποτε, γιατί έδωσε υπόσχεση στον θεό. Η κόρη του φέρεται συγκαταβατικά και δέχεται τη θυσία της και στο τέλος γίνεται παρανάλωμα τού πυρός απ’ τον ίδιο τον πατέρα της. Είναι ή όχι αυτό ανθρωποθυσία; Έρρεε το αίμα προς χάριν ενός αιμοσταγούς θεού, του ίδιου θεού της αγάπης;

Παραθέτω και την μετάφραση των Εβδομήκοντα δύο, που είναι αρχαιότερη του μασοριτικού κειμένου κι εσκεμμένα την παραβλέπουν οι λασπολογητές …

30 και ηύξατο Ιεφθάε ευχήν τω Κυρίω και είπεν‡ εάν διδούς δως μοι τούς υιούς Αμμών εν τη χειρί μου, 31 καί έσται ο εκπορευόμενος, ος αν εξέλθη από της θύρας του οίκου μου εις συνάντησίν μου εν τώ επιστρέφειν με εν ειρήνη από υιών Αμμών, και έσται τω Κυρίω ανοίσω αυτόν ολοκαύτωμα. [...]

και εγένετο εν τέλει των δύο μηνών και επέστρεψε πρxς τον πατέρα αυτής, και εποίησεν εν αυτή ευχήν αυτού, ην ηύξατο‡ και αύτη ούκ έγνω άνδρα. καί εγsνετο είς πρyσταγμα έν Ισραήλ‡ 40 από ημερών εις ημsρας επορεύοντο θυγατέρες Ισραήλ θρηνείντην θυγατέρα Ιεφθάε τού Γαλααδίτου επί τέσσαρας ημέρας έν τω ενιαυτώ.

Οι αναφορές σε ανθρωποθυσίες στη Βίβλο, φυσικά και σταματούν  εδώ. Όχι βέβαια! Έχουμε και τον περίφημο θεό Μολόχ, ο οποίος λατρεύονταν από τους λαούς της Παλαιστίνης, αλλά και απ’ αυτούς τους Ισραηλίτες. Ο συγκεκριμένος θεός μάλιστα έδειχνε μια ιδιαίτερη προτίμηση στα . . . βρέφη, όπως και οι επικυρίαρχοι. Τυχαίο;

> Και δεν θα αφήσεις κάποιον από το σπέρμα σου να περάσει μέσα από τη φωτιά στον Μολόχ, και δεν θα βεβηλώσεις το όνομα του Θεού σου. Εγώ είμαι ο Κύριος. (Λευιτικόν, 18: 21) Τότε, ο Σολομώντας έκτισε έναν ψηλό τόπο στον Χεμώς, το βδέλυγμα του Μωάβ, στο βουνό απέναντι από την Ιερουσαλήμ, και στον Μολόχ, το βδέλυγμα των γιων Αμμών. Και έτσι έκανε για όλες τις ξένες γυναίκες του, που θυμίαζαν και θυσίαζανστους θεούς τους. (Α’ Βασιλέων [μασ.], 11: 7-8)

Η σκυτάλη στον βασιλιά Δαβίδ και τους Γαβαωνίτες:

> Και έγινε πείνα στις ημέρες τού Δαβίδ για τρία χρόνια συνεχώς· και ο Δαβίδ ρώτησε τον Κύριο. Και ο Κύριος απάντησε: «Αυτό έγινε εξαιτίας τού Σαούλ, και της φονικής οικογένειάς του, επειδή θανάτωσε τους Γαβαωνίτες». Και ο βασιλιάς κάλεσε τους Γαβαωνίτες, και τους είπε: . . . «Τι να κάνω σε σας; Και με τι θα κάνω εξιλέωση, για να ευλογήσετε την κληρονομία τού Κυρίου;». Και οι Γαβαωνίτες τού είπαν: . . . «Ας μας παραδοθούν επτά άνθρωποι από τους γιους του, και θα τους κρεμάσουμε προς τον Κύριο στη Γαβαά τού Σαούλ, του εκλεκτού τού Κυρίου». Και ο βασιλιάς είπε: «Εγώ θα τους παραδώσω» …; Και τους παρέδωσε στα χέρια των Γαβαωνιτών, και τους κρέμασαν στον λόφο μπροστά στον Κύριο· και έπεσαν μαζί και οι επτά, και θανατώθηκαν στις ημέρες τού θερισμού, στις πρώτες, στην αρχή τού θερισμού των κριθαριών.
(Β’ Σαμουήλ [μασ.], 21: 1-9)

Το αίμα ρέει άφθονο μιας και είναι το νέκταρ του θεού Γιαχβέ

> Και πήρες τους γιους σου και τις θυγατέρες σου, που γέννησες σε μένα, κι αυτά τα θυσίασες σ’ αυτές, για να αναλωθούν μέσα στη φωτιά· ένα μικρό έργο των πορνειών σου ήταν αυτό, ότι έσφαξες τα παιδιά μου, και τα παρέδωσες για να τα περάσουν μέσα από τη φωτιά προς τιμήν τους;
(Ιεζεκιήλ, 16: 20-21)

> Και ο Κύριος είπε σε μένα: «Γιε ανθρώπου, θα κρίνεις την Οολά, και την Οολιβά; Ανάγγειλε, λοιπόν, σ’ αυτές τα βδελύγματά τους· ότι μοιχεύονταν, και στα χέρια τους είναι αίμα, και μοιχεύονταν με τα είδωλά τους, κι ακόμα, για χάρη τους, διαπερνούσαν μέσα από τη φωτιά τα παιδιά τους, που γέννησαν σε μένα, για κατανάλωση. Ακόμα, έπραξαν σε μένα και τούτο· μόλυναν τα άγιά μου μέσα στην ίδια ημέρα, και βεβήλωσαν τα σάββατά μου. Επειδή, όταν έσφαξαν τα παιδιά τους στα είδωλά τους, τότε έμπαιναν την ίδια ημέρα στα άγιά μου, για να τα βεβηλώνουν· και, δες, έτσι έπρατταν στο μέσον τού οίκου μου».
(Ιεζεκιήλ, 23: 36-39)

> Ήταν ηλικίας 20 χρόνων όταν ο Άχαζ βασίλευσε, και βασίλευσε 16 χρόνια στην Ιερουσαλήμ. Δεν έπραξε, όμως, το ευθύ μπροστά στον Κύριο τον Θεό του, όπως ο Δαβίδ ο πατέρας του. Αλλά, περπάτησε στον δρόμο των βασιλιάδων τού Ισραήλ, και μάλιστα πέρασε τον γιο του μέσα από τη φωτιά, σύμφωνα με τα βδελύγματα των εθνών, που ο Κύριος είχε εκδιώξει μπροστά από τους γιους Ισραήλ. Και θυσίαζε και θυμίαζε επάνω στους ψηλούς τόπους, και επάνω στους λόφους, και κάτω από κάθε πράσινο δέντρο.
(Β’ Βασιλέων [μασ.], 16: 2-4)

Αναρωτιούνται οι Ιουδαιοχριστιανοί και μισέλληνες λασπολογητές, με όση κακεντρέχεια διαθέτουν, «μήπως οι «πεφωτισμένοι» αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν και ολίγον . . . κανίβαλοι;», όταν στην Αγία Γραφή, υπάρχει ήδη καταγεγραμμένη πράξη κανιβαλισμού.

> Ο Βεν-αδάδ ο βασιλιάς τής Συρίας συγκέντρωσε ολόκληρο τον στρατό του, και ανέβηκε, και πολιόρκησε τη Σαμάρεια. Έγινε, όμως, μεγάλη πείνα στη Σαμάρεια· και να, την πολιορκούσαν, μέχρις ότου το κεφάλι ενός γαϊδουριού πουλήθηκε για 80 ασημένια νομίσματα, και το 1/4 ενός κάβου κοπριάς περιστεριών, για πέντε ασημένια νομίσματα. Και καθώς ο βασιλιάς τού Ισραήλ διάβαινε επάνω στο τείχος, μια γυναίκα βόησε προς αυτόν, λέγοντας: «Σώσε, κύριέ μου βασιλιά». Κι εκείνος είπε: «Αν ο Κύριος δεν σώσει, από πού θα σώσω εγώ; Μήπως από το αλώνι ή από το πατητήρι;». Και ο βασιλιάς τής είπε: «Τι έχεις;». Κι εκείνη είπε: «Αυτή η γυναίκα μού είπε: «Δώσε τον γιο σου, για να τον φάμε σήμερα, και αύριο θα φάμε τον γιο μου»· και βράσαμε τον γιο μου, και τον φάγαμε· και την επόμενη ημέρα τής είπα: «Δώσε τον γιο σου, για να τον φάμε»· κι εκείνη έκρυψε τον γιο της». (Β’ Βασιλέων [μασ.], 6: 24-29)

Αυτή η αναφορά σε ανθρωποφαγία, δεν είναι η μοναδική μέσα στη θεόπνευστη Βίβλο. Διαβάζουμε λοιπόν, σε άλλα σημεία, τι θα συμβεί αν δεν υπακούσει κάποιος στον «καλό θεούλη»:

«Και αν και με τούτα δεν με υπακούσετε, αλλά πορεύεστε ενάντιοι σε μένα, τότε, εγώ θα πορευτώ ενάντιος σε σας με θυμό, και θα σας παιδεύσω κι εγώ επταπλάσια για τις αμαρτίες σας. Και θα φάτε τις σάρκες των γιων σας, και τις σάρκες των θυγατέρων σας θα φάτε». (Λευιτικόν, 26: 27-29)

«Και θα φας τον καρπό τής κοιλιάς σου, τις σάρκες των γιων σου και των θυγατέρων σου, που ο Κύριος ο Θεός σου έδωσε σε σένα . . .». (Δευτερονόμιον, 28: 53)

Πρόκειται, αν μη τι άλλο, για «ανεκτίμητα» «ηθικά» διδάγματα του «ιερού» βιβλίου των Ιουδαιοχριστιανών, οι οποίοι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως και οι ίδιοι «κανιβαλίζουν», έστω και συμβολικώς, ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ,  όταν τρώνε τη σάρκα και πίνουν το αίμα του «σωτήρα» τους.

Ωστόσο, ενώ οι λασπολογητές δείχνουν έναν ιδιαίτερο ζήλο να δικαιολογήσουν περιπτώσεις ανθρωποθυσίας και κανιβαλισμού σαν τις παραπάνω, δεν είναι το ίδιο επιεικείς με άλλες παρόμοιες περιπτώσεις που αναφέρονται στη Βίβλο. Ο λόγος; Οι δράστες είναι μη Εβραίοι. Και μετά απορούν και δυσανασχετούν αρκετοί χριστιανοί, όταν τους αποκαλούν Εβραιοχριστιανούς . . .

Κλείνοντας την αναφορά στο θέμα αυτό, θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην γίνει λόγος και σε δύο «αγίους» της Εκκλησίας: Τον Άγιο Βάρβαρο τον Μυροβλύτη και τον Άγιο Χριστόφορο . . .

Τον «βίο» και την πολιτεία του Άγιου Βάρβαρου, την «μνήμη» του οποίου εορτάζει η Εκκλησία στις 15 Μαΐου, τον πληροφορούμαστε από χριστιανική ιστοσελίδα: Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ ο Μυροβλήτης: Στους Συναξαριστές δεν υπάρχουν στοιχεία για τη ζωή του, μόνο ότι μαρτύρησε δια ξίφους. Στον Λαυριωτικό όμως Κώδικα Ι 70φ. 244 υπάρχουν τα εξής: Ο Άγιος αυτός ήταν βάρβαρος, λεηλατούσε και έτρωγε σάρκες ανθρώπων. . .

Η Ιερά Μητρόπολη Λευκάδος και Ιθάκης, δίνει τις απαραίτητες πληροφορίες για τον έτερο άγιο, τον Άγιο Χριστόφορο, ο οποίος τιμάται στις 9 Μαΐου: ΒΙΟΣ ΑΓΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ Έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου. Το παρουσιαστικό του, φαίνεται ότι ήταν υπερβολικά άσχημο, διότι ανήκε σε φυλή ανθρωποφάγων. . . Φυσικά, και οι δυο αυτοί κανίβαλοι, «αγίασαν» επειδή «μετανόησαν» και ακολούθησαν τον «σωστό» δρόμο.

Ας μην ξεχνάμε το «γιοφύρι της Άρτας», που απαιτούσε ανθρώπινη θυσία για να στεριώσει. Εκτός κι αν κι αυτό είναι έργο των «μυσαρών» Ελλήνων, που κατάφεραν να επιβιώσουν ως τον 17ο αιώνα που χτίστηκε. Ποιό το νόημα εγγράφου που υπάρχει στη Μονή Βλατάδων κι αναφέρει…

>Οι οικοδόμοι, ήγουν οι κτίσται, εάν βάλωσιν άνθρωπον στοιχείον εις οικοδομήν και αποθάνει, ως φονείς κανονίζονται. Ει δε ουκ αποθάνει, χρόνους δύο μη κοινωνήσουν, και μετανοίας τριακόσιας. Ει δε τις ποιήσει αυτά αντίστροφα και αποθάνει ο κτίστης, αμαρτίαν ουκ έχει, λάκκον γαρ ον ώρυξεν και ενέπεσεν εις αυτόν. (Κώδικας 59, 16ος αιώνας)

Οι χριστιανοί έχουν ροπή προς στο να αγιοποιούν τα ανθρώπινα κατακάθια …τον Κωνσταντίνο και την μητέρα του Ελένη, τον δολοφόνο Κύριλλο και λοιπά μπουμπούκια που έχουν προσφέρει αίμα στον θεό Γιαχβέ, πιστοί στην αρχή πως ο θεός τους θέλει αίμα. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι υποκριτές της αγάπης, μέχρι σήμερα, σκοτώνουν καθημερινά και κανιβαλίζουν το κρέας των ζωντανών.

Χριστιανική Τζιχάντ
Οι «άγιοι-δολοφόνοι» είναι συνήθως αυτοκράτορες, επίσκοποι ή πατριάρχες και γυναίκες σύζυγοι ή μητέρες αυτοκρατόρων που εξαγόρασαν την αγιοποίησή τους με «υπηρεσίες» όπως δωρεές, ανέγερση εκκλησιών, ευνοϊκούς νόμους. Ο Μέγας Κωνσταντίνος είναι ένας κατά συρροήν δολοφόνος αφού σκότωσε γαμπρό, γιο, εγγονό και τη σύζυγό του μαζί με χιλιάδες θύματα στους πολέμους του. Ο Μέγας Θεοδόσιος βαρύνεται ανάμεσα σε άλλα και με τη Σφαγή του Ιππόδρομου στη Θεσσαλονίκη το 590 μ.Χ. με επτά έως δεκαπέντε χιλιάδες θύματα, όταν μεταξύ των άλλων απαγόρευσε την ομοφυλοφιλία. Πολλές αγίες, όπως η Ειρήνη η Αθηναία, έχουν σκοτώσει ακόμα και τα παιδιά τους, αλλά έγιναν εικονίσματα. Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα με μια άλλη σφαγή τριάντα πέντε χιλιάδων στη Στάση του Νίκα είναι επίσης άγιοι. Ακόμα και ο Κύριλλος, ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της Υπατίας που κομμάτιασαν και έκαψαν «χριστιανοί παρακρατικοί» στην Αλεξάνδρεια. Αλλοι είναι άγιοι με το σπαθί τους, όπως ο Νικηφόρος Φωκάς που έσφαζε αλλά στο όνομα του Κυρίου. Η αγιοποίηση εγκληματιών πολέμου και «βασανιστών» την εποχή του χριστιανικού «Ιερού Πολέμου» δεν γίνεται δεκτή πάντα από το πλήθος που ξεχωρίζει τους καλούς και τους... κακούς αγίους. Μάλλον κανένας δεν ασχολείται με τον Αγιο Πορφύριο ή τον Αγιο Μεθόδιο και δεκάδες άλλους αγίους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που δεν θα διστάσουν πολλές φορές να ξεθάψουν τα κόκαλα των αντιπάλων τους για να τα αναθεματίσουν, να τα μαστιγώσουν και να τα κάψουν.