«Το Φως της Αλήθειας λάμπει ακόμα και μέσα στα ψέματα, ως αυτό που βρίσκεται πέρα από τα ψέματα.» Πόσο βαθιά αντηχούν αυτά τα λόγια στους διαδρόμους της συνείδησης! Σαν φάρος που διαπερνά την ομίχλη της σύγχυσης, αυτό το Φως στέκεται κυρίαρχο, ανεπηρέαστο από τις καταιγίδες της ανθρώπινης παρερμηνείας που μαίνονται γύρω του. Δεν απαιτεί επιβεβαίωση, δεν επιζητά αναγνώριση, δεν ζητά αποδοχή. Απλώς *είναι*—ακτινοβολώντας την φωτεινή του παρουσία, είτε το παρατηρούν αμέτρητες ψυχές είτε κατοικεί στη σιωπή της κοσμικής μοναξιάς.
Ο Αιώνιος Μάρτυρας
Στα βαθύτερα δώματα της νύχτας, όταν ο κόσμος κοιμάται και ακόμα και τα αστέρια φαίνεται να κρατούν την ανάσα τους, το Φως συνεχίζει την ιερή του επαγρύπνηση. «Το Φως της Αλήθειας λάμπει ακόμα κι αν κανείς δεν το βλέπει.» Πόση υπέροχη ανεξαρτησία! Πόση υψηλή αυτάρκεια! Αυτή η Αλήθεια δεν μικραίνει όταν αγνοείται, ούτε γίνεται πιο λαμπρή όταν υμνείται. Υπάρχει σε μια σφαίρα πέρα από την εμβέλεια της ανθρώπινης αναγνώρισης, σε αυτόν τον ιερό χώρο όπου το Είναι αγγίζει το Άπειρο.
Σκέψου το βουνό που στέκεται στη μεγαλοπρέπειά του, είτε οι προσκυνητές σκαρφαλώνουν στις κορυφές του είτε οι κοιλάδες του παραμένουν έρημες. Σκέψου τον ωκεανό που τραγουδά το αιώνιο τραγούδι του, είτε οι ακτές του είναι γεμάτες είτε ερημωμένες. Έτσι και η Αλήθεια διατηρεί την ακλόνητη παρουσία της, μια σταθερά στο συνεχώς μεταβαλλόμενο τοπίο της θνητής αντίληψης.
Η Μάταιη Αναζήτηση Ανάμεσα στις Σκιές
Πόσο τραγικά παρατηρούμε την ανθρώπινη κατάσταση! «Οι άνθρωποι αναζητούν την Αλήθεια ανάμεσα στα ψέματα, αλλά δεν προχωρούν μακριά.» Σαν σκώροι που έλκονται από ψεύτικες φλόγες, οι αναζητητές κυνηγούν αντικατοπτρισμούς στην έρημο που οι ίδιοι δημιούργησαν. Συλλέγουν θραύσματα σπασμένων γυαλιών, πιστεύοντας ότι κρατούν διαμάντια. Συλλέγουν ηχώ, νομίζοντας ότι έχουν συλλάβει το πρωτότυπο τραγούδι. Στις αγορές των ιδεών, ανταλλάσσουν ψεύτικο χρυσό ενώ ο γνήσιος θησαυρός παραμένει ανέγγιχτος στο θησαυροφυλάκιο του Πραγματικού.
Ο αναζητητής περιπλανιέται μέσα από βιβλιοθήκες γεμάτες συσσωρευμένες απόψεις, μέσα από ναούς χτισμένους από δανεισμένη σοφία, μέσα από κήπους όπου τεχνητά λουλούδια ανθίζουν σε πλαστική τελειότητα. Ωστόσο, κάθε βήμα που γίνεται ανάμεσα σε αυτές τις κατασκευές τον απομακρύνει από το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι που οδηγεί στην αυθεντική αποκάλυψη. Διότι η Αλήθεια δεν μπορεί να βρεθεί εκεί όπου τα ψέματα έχουν ριζώσει—κατοικεί σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση της ύπαρξης.
Πέρα από το Οχυρό της Αντίληψης
Η μεγάλη αποκάλυψη δεν έρχεται μέσω της προσθήκης αλλά μέσω της αφαίρεσης, όχι μέσω της αρπαγής αλλά μέσω της απελευθέρωσης. «Πέρα από τις ανθρώπινες αντιλήψεις Υπάρχει Μία Πανζώντανη Πραγματικότητα και Αυτή είναι η Αλήθεια από Μόνη της.» Εδώ βρίσκεται το κλειδί που ξεκλειδώνει τη φυλακή της υποκειμενικής εμπειρίας—η αναγνώριση ότι αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα μέσα από τη φιλτραρισμένη συνείδησή μας δεν είναι παρά ένα παιχνίδι σκιών στον τοίχο της επίγνωσης.
Η ανθρώπινη αντίληψη, όσο μεγαλοπρεπής κι αν φαίνεται, είναι παρ’ όλα αυτά ένα χωνί μέσα από το οποίο το Άπειρο πρέπει να συμπιεστεί για να εισέλθει στον πεπερασμένο νου. Τα χρώματα περιορίζονται στο φάσμα που μπορούν να ανιχνεύσουν τα μάτια μας, οι ήχοι περιορίζονται στις συχνότητες που μπορούν να συλλάβουν τα αυτιά μας, οι σκέψεις περιορίζονται από την αρχιτεκτονική της γλώσσας και της έννοιας. Ωστόσο, πέρα από αυτό το στενό άνοιγμα μέσω του οποίου κοιτάζουμε την ύπαρξη βρίσκεται η Πανζώντανη Πραγματικότητα—απέραντη, άμεση και απόλυτα ολόκληρη.
Αυτή η Πραγματικότητα αναπνέει με τη δική της ζωή, πάλλεται με τον δικό της ρυθμό, γνωρίζει τον εαυτό της μέσω της δικής της ύπαρξης. Δεν απαιτεί παρατηρητή για να υπάρχει, δεν χρειάζεται συνείδηση για να επικυρώσει την παρουσία της, δεν χρειάζεται νου για να κατανοήσει τη φύση της. Είναι η πηγή από την οποία πηγάζει κάθε αντίληψη, κι όμως παραμένει για πάντα πέρα από αυτό που μπορεί να συλλάβει η αντίληψη.
Η Φυλακή της Αυθαίρετης Πίστης
Στην απεγνωσμένη τους πείνα για βεβαιότητα, οι άνθρωποι κατασκευάζουν περίτεχνα κάστρα πεποιθήσεων. «Οι άνθρωποι θεωρούν ως αλήθεια ό,τι αυθαίρετα πιστεύουν και ως ψευδές ό,τι έρχεται σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις τους.» Πόσο προσκολλώμαστε σε αυτά τα νοητικά οχυρά! Τα υπερασπιζόμαστε με τη σφοδρότητα αυτών που προστατεύουν την ίδια τους τη ζωή, ξεχνώντας ότι αυτές οι κατασκευές δεν είναι χτισμένες σε βράχο αλλά στην κινούμενη άμμο της προτίμησης και της εξάρτησης.
Παρατηρήστε πώς λειτουργεί ο νους στην ατέλειωτη διαλογή του—αυτό είναι αληθές επειδή ευθυγραμμίζεται με την εμπειρία μου, εκείνο είναι ψευδές επειδή προκαλεί την άνεσή μου. Αυτό είναι σωστό επειδή οι δάσκαλοί μου το δίδαξαν έτσι, εκείνο είναι λάθος επειδή προέρχεται από άγνωστες πηγές. Σαν δικαστές σε δικαστήρια της δικής τους επινόησης, οι άνθρωποι εκδίδουν αποφάσεις βασισμένες όχι σε αποδείξεις αλλά σε πίστη, όχι στην πραγματικότητα αλλά στην ευκολία.
Ωστόσο, ποιο οχυρό χτισμένο από απόψεις μπορεί να αντέξει τον σεισμό της γνήσιας Αλήθειας; Ποιος τοίχος κατασκευασμένος από πεποιθήσεις μπορεί να συγκρατήσει τον ωκεανό της αυθεντικής Πραγματικότητας; «Αλλά ποια αξία έχει μια τέτοια αλήθεια;» Πράγματι, ποια αξία μπορεί να έχει οποιαδήποτε αλήθεια που εξαρτάται για την ύπαρξή της από τις ιδιοτροπίες της ανθρώπινης αποδοχής;
Η Πρόσκληση για Παράδοση
Η μυστική οδός δεν οδηγεί προς τα πάνω μέσω της συσσώρευσης αλλά προς τα μέσα μέσω της διάλυσης. Για να πλησιάσει κανείς το Φως της Αλήθειας δεν απαιτείται η συγκέντρωση περισσότερης γνώσης, αλλά η απελευθέρωση της ίδιας της ανάγκης να γνωρίζει με τον τρόπο που επιμένει ο νους να γνωρίζει. Ζητά όχι καλύτερη αντίληψη, αλλά το θάρρος να δει πέρα από την ίδια την αντίληψη.
Σε εκείνες τις σπάνιες στιγμές που ο φλύαρος νους σιωπά, όταν η αρπακτική καρδιά ανοίγει τις σφιγμένες γροθιές της, όταν το αναζητών Εγώ σταματά την αδυσώπητη καταδίωξή του—σε αυτές τις ιερές παύσεις ανάμεσα στις σκέψεις, ανάμεσα στις ανάσες, ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς—εκεί εμφανίζεται μια φευγαλέα ματιά σε αυτό που ήταν πάντα παρόν. Όχι ως αντικείμενο που μπορεί να δει, αλλά ως η ίδια η όραση. Όχι ως αλήθεια που μπορεί να συλληφθεί, αλλά ως ο χώρος στον οποίο συμβαίνει κάθε σύλληψη.
Ο Χορός του Παραδόξου
Εδώ συναντάμε το υπέροχο παράδοξο που έχει μπερδέψει τους αναζητητές ανά τους αιώνες: η Αλήθεια που μπορεί να ειπωθεί δεν είναι η αιώνια Αλήθεια, κι όμως πρέπει να ειπωθεί για να δείξει πέρα από τον εαυτό της. Το Φως που μπορεί να δει κάποιος δεν είναι το αρχέγονο Φως, κι όμως φωτίζει τον δρόμο προς αυτό που δεν μπορεί να δει. Το μονοπάτι που μπορεί να βαδιστεί δεν είναι το απόλυτο Μονοπάτι, κι όμως οδηγεί στην αναγνώριση ότι ποτέ δεν υπήρχε πουθενά να πάει κανείς.
Σε αυτόν τον χορό της αντίφασης και της υπέρβασης, η γλώσσα γίνεται ταυτόχρονα υπηρέτης και εμπόδιο, η έννοια γίνεται ταυτόχρονα σκάλα και κλουβί, η διδασκαλία γίνεται ταυτόχρονα γέφυρα και φραγμός. Οι σοφοί χρησιμοποιούν λέξεις για να καταστρέψουν τις λέξεις, χρησιμοποιούν σκέψεις για να υπερβούν τη σκέψη, χρησιμοποιούν τον νου για να ανακαλύψουν αυτό που βρίσκεται πέρα από τη νοητική κατανόηση.
Η Επιστροφή στην Απλότητα
Καθώς το ταξίδι βαθαίνει, η πολυπλοκότητα δίνει τη θέση της στην απλότητα, η πολλαπλότητα συγκλίνει στην ενότητα, και τα πολλά μονοπάτια συγκλίνουν στο μονοπάτι χωρίς μονοπάτι της άμεσης αναγνώρισης. Το Φως της Αλήθειας αποκαλύπτεται όχι ως κάτι ξένο που πρέπει να αποκτηθεί, αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξής μας, όχι ως μακρινός στόχος αλλά ως η πιο οικεία μας πραγματικότητα.
Σε αυτή την αναγνώριση, η αναζήτηση τελειώνει όχι με επίτευγμα αλλά με την κατανόηση ότι αυτό που αναζητήθηκε δεν χάθηκε ποτέ. Ο αναζητητής διαλύεται όχι μέσω εξαφάνισης αλλά μέσω της αναγνώρισης του τι ήταν πάντα. Η Αλήθεια βρίσκεται όχι μέσω ανακάλυψης αλλά μέσω της απομάκρυνσης όλων όσων έκρυβαν την πάντα παρούσα λάμψη της.
Και έτσι το Φως λάμπει—αιώνιο, αγέννητο, αθάνατο. Λάμπει στην καρδιά του αγίου και του αμαρτωλού εξίσου, στο παλάτι του βασιλιά και στην καλύβα του ζητιάνου, στη σιωπή του μοναστηριού και στο χάος της αγοράς. Λάμπει όχι επειδή επιλέγει να λάμψει, αλλά επειδή η λάμψη είναι η φύση του. Είναι Αλήθεια όχι επειδή αντιπροσωπεύει την αλήθεια, αλλά επειδή είναι η ίδια η Αλήθεια—η Μία Πανζώντανη Πραγματικότητα που δεν χρειάζεται επικύρωση, δεν επιζητά αναγνώριση και δεν φοβάται καμία αντίθεση.
Στο τέλος, επιστρέφουμε στην αρχή, αλλά τώρα το βλέπουμε με νέα μάτια: «Το Φως της Αλήθειας λάμπει ακόμα και μέσα στα ψέματα, ως αυτό που βρίσκεται πέρα από τα ψέματα. Το Φως της Αλήθειας λάμπει ακόμα κι αν κανείς δεν το βλέπει.» Και σε αυτή τη λάμψη, όλες οι ερωτήσεις βρίσκουν την απάντησή τους, όλη η αναζήτηση βρίσκει την ανάπαυσή της, και όλες οι καρδιές βρίσκουν το σπίτι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου