Φαντάσου μια στιγμή—ίσως στο λυκόφως, όταν ο ουρανός φλέγεται με αποχρώσεις που κανένας ζωγράφος δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει, ή στη σιωπή ενός δάσους, όπου κάθε φύλλο μοιάζει να βουίζει με μυστικά παλαιότερα από τα αστέρια. Σε τέτοιες στιγμές, η ψυχή σταματά, αιχμαλωτισμένη από την αίσθηση κάτι μεγαλύτερου, κάτι πέρα από τα όρια. Αυτό δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, ούτε μια φευγαλέα συγκίνηση που προκαλεί η ομορφιά. Είναι η επαφή του Θείου, η πνοή του Απείρου, που αγγίζει τα πεπερασμένα νήματα της ύπαρξής μας. Η Παρουσία του Θείου δεν είναι μια έννοια που μπορεί να κατανοηθεί, ούτε ένα δόγμα που μπορεί να αναλυθεί. Είναι μια εμπειρία, μια γνώση που ανθίζει στο μεδούλι του πνεύματος, όπου οι λέξεις διστάζουν και η κατανόηση υποκλίνεται μπροστά στο δέος.
Σε αυτή την ιερή συνάντηση, η ψυχή γίνεται ένα δισκοπότηρο, γεμάτο με ένα φως που δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο. Είναι σαν να ψιθυρίζει το Θείο κατευθείαν στον πυρήνα του είναι μας, παρακάμπτοντας τον θόρυβο του νου. Οι αμφιβολίες, αυτές οι ανήσυχες σκιές που στοιχειώνουν το μυαλό, διαλύονται στη λάμψη αυτής της κοινωνίας. Τα ερωτήματα που κάποτε φαίνονταν τόσο επείγοντα—Υπάρχει νόημα; Υπάρχει αλήθεια;—σιωπούν, όχι επειδή απαντώνται, αλλά επειδή υπερβαίνονται. Στην Παρουσία του Θείου, η βεβαιότητα δεν είναι ένα συμπέρασμα που επιτυγχάνεται μέσω της λογικής, αλλά μια πραγματικότητα που γίνεται αισθητή στον παλμό του αιώνιου. Είναι η αναγνώριση της καρδιάς για την Πηγή της, η επανένωση της ψυχής με τον Αγαπημένο της.
Φαντάσου ένα ποτάμι, τα νερά του οποίου ρέουν αδιάκοπα προς τη θάλασσα, χωρίς ποτέ να μειώνονται στο ταξίδι τους. Έτσι είναι και η Παρουσία του Θείου—ένα ατέλειωτο ρεύμα που κινείται μέσα από όλα τα πράγματα, αόρατο μα πάντα παρόν, που υφαίνει τον ιστό της ύπαρξης με νήματα χάριτος. Το να στέκεσαι σε αυτή την Παρουσία είναι να αισθάνεσαι τη ροή του ποταμού μέσα σου, να νιώθεις το τράβηγμα μιας αγάπης τόσο απέραντης που θα μπορούσε να αγκαλιάσει το σύμπαν. Είναι να στέκεσαι στην άκρη του εαυτού σου και να πηδάς στο άπειρο, εμπιστευόμενος ότι δεν θα πέσεις αλλά θα πετάξεις. Ο υλικός κόσμος, με το βάρος και τα όριά του, γίνεται απλώς μια σκιά στο φως αυτής της θεϊκής αγκαλιάς. Η καρέκλα που κάθεσαι, η ανάσα που παίρνεις, το ίδιο το έδαφος κάτω από τα πόδια σου—όλα μεταμορφώνονται, αποκαλύπτονται ως δοχεία ενός ιερού μυστηρίου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Παρουσία είναι πάντα ήπια, σαν μια αύρα που χαϊδεύει το δέρμα. Μερικές φορές, είναι μια φωτιά που κατακαίει, ένας άνεμος που κλονίζει τα θεμέλια του εαυτού. Μπορεί να έρθει στην οδύνη της λαχτάρας, στην διαπεραστική ομορφιά μιας στιγμής υπερβολικά τέλειας για να κρατηθεί, ή στη συντριπτική σιωπή της απώλειας. Ωστόσο, ακόμα και στην αγριότητά της, είναι τρυφερή, γιατί δεν επιδιώκει να καταστρέψει αλλά να αφυπνίσει. Καλεί την ψυχή να αποβάλει τη μικρότητά της, να περάσει πέρα από τα στενά όρια του φόβου και της υπερηφάνειας, και να αγκαλιάσει το απεριόριστο. Σε αυτή την αφύπνιση, διακρίνουμε την αλήθεια: ότι δεν είμαστε απλώς σώματα δεμένα με τον χρόνο, αλλά σπινθήρες του Θείου, αιώνιοι και ολόκληροι.
Το να κατοικείς στην Παρουσία του Θείου είναι να βαδίζεις σε ένα μονοπάτι θαυμάτων, όπου κάθε βήμα αποκαλύπτει το ιερό υφασμένο μέσα στο καθημερινό. Το γέλιο ενός παιδιού, η καμπύλη της πτήσης ενός πουλιού, ο ήσυχος ρυθμός της καρδιάς σου—όλα γίνονται πύλες προς το υπερβατικό, πόρτες προς το αιώνιο. Ο μυστικιστής γνωρίζει αυτή την αλήθεια: ότι το Θείο δεν είναι μακρινό, δεν είναι καθισμένο σε κάποιον μακρινό ουρανό, αλλά πιο κοντά από την ανάσα μας, πιο οικείο από τις σκέψεις μας. Είναι το θεμέλιο του είναι μας, το φως πίσω από το βλέμμα μας, το τραγούδι κάτω από τη σιωπή μας.
Κι όμως, αυτή η Παρουσία δεν είναι κάτι που μπορούμε να καλέσουμε κατά βούληση, σαν υπηρέτη στις επιθυμίες μας. Είναι ένα δώρο, μια χάρη που έρχεται απρόσκλητη, συχνά όταν το περιμένουμε λιγότερο. Στην παράδοση της προσπάθειας, στη σιωπή του αφήματος, η ψυχή ανοίγει σαν λουλούδι στην αυγή. Η προσευχή γίνεται όχι ικεσία αλλά ακρόαση· ο διαλογισμός, όχι καθήκον αλλά ανάπαυση στο αιώνιο. Το ταξίδι του μυστικιστή δεν είναι αναζήτηση, αλλά επιτρέποντας—να γίνεις ένα δοχείο για να ρέει το Θείο, ένας καθρέφτης για να αντανακλά το φως του.
Τι είναι, λοιπόν, αυτή η Παρουσία, αυτό το ιερό μυστήριο που ξεφεύγει από τον ορισμό μα μεταμορφώνει όσους το συναντούν; Είναι ο παλμός του σύμπαντος, η αγάπη που δένει τα αστέρια, η σιωπή που μιλά πιο δυνατά από τις λέξεις. Είναι η βεβαιότητα που δεν χρειάζεται απόδειξη, η αλήθεια που δεν απαιτεί επιχείρημα. Το να τη γνωρίσεις είναι να στέκεσαι σε έναν καθεδρικό χωρίς τοίχους, να αναπνέεις σε ένα σύμπαν ζωντανό με νόημα. Είναι να βλέπεις, για μια φευγαλέα στιγμή, με τα μάτια του Θείου, και να συνειδητοποιείς ότι αυτά τα μάτια δεν σταμάτησαν ποτέ να σε κοιτάζουν με άπειρη αγάπη.
Έλα, λοιπόν, αγαπημένη ψυχή, στην άκρη του γνωστού, όπου ο υλικός κόσμος δίνει τη θέση του στο αιώνιο. Μπες στη σιωπή όπου όλες οι φωνές σβήνουν, και άκου τον ψίθυρο που δεν είναι καθόλου ψίθυρος, αλλά το τραγούδι του ίδιου σου του είναι, υφασμένο μέσα στο Θείο. Άφησε την Παρουσία του Θεού να σε τυλίξει, όχι σαν σκέψη, αλλά σαν φωτιά, σαν ποτάμι, σαν φως που καίει τη μικρότητα του εαυτού και αποκαλύπτει την απεριόριστη αλήθεια: είσαι γνωστός, είσαι κρατημένος, είσαι σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου